Eugeniusz Chwalibóg-Piecek

Urodził się w rodzinie Alfonsa Aleksandra i Gabrieli z Adlerów. Absolwent gimnazjum w Kielcach. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 1 pułku ułanów^[1]. W walkach o Nowy Sącz przez kilka dni ukrywał się na terenie zajętym przez nie przyjaciela, zdobywając cenne informacje o jego działaniach^[1]. Za prowadzenie działań rozpoznawczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Był wówczas wachmistrzem. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie oraz w Łomży.

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, a w marcu 1919 awansował na stopień podporucznika^[1].

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pozostał w zawodowej służbie wojskowej. Służył w 11 pułku ułanów w Ciechanowie^[2]. W latach 1926–1931 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisku referenta^[3][4]. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5]. W marcu 1931 został przeniesiony do 11 puł na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego^[6][7]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do 1 pułku ułanów w Augustowie na stanowisko kwatermistrza^[8]. Z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku^[1]. Bezpośrednio przed przeniesieniem w stan spoczynku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[9]. Był to tzw. awans emerytalny^[10].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie. W sierpniu 1940 aresztowany przez Gestapo. Zginął w Palmirach podczas masowej egzekucji. Pochowany na miejscowym cmentarzu.

Był żonaty z Marią Borkowską, z którą miał córkę Gabrielę^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5450 (17 maja 1922)^[11][12]
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[13]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę^[15]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[16]
• Odznaka pamiątkowa 11 Pułku Ułanów Legionowych^[17]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[15]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.