Język palau
Język palau, pol. również język palauański[1], język palajski[2] – język należący do rodziny języków austronezyjskich, używany przez rdzenną ludność Palau. Liczba mówiących wynosi 18 tys. (w tym 14 tys. w Palau)[3].
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
18 tys. | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| język urzędowy | Palau | ||||
| Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | pau | ||||
| ISO 639-3 | pau | ||||
| IETF | pau | ||||
| Glottolog | pala1344 | ||||
| Ethnologue | pau | ||||
| GOST 7.75–97 | пал 526 | ||||
| WALS | pal | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
W przeciwieństwie do sąsiadów nie należy ani do rodziny mikronezyjskiej, ani polinezyjskiej. Znalazł się w propozycji grupy zachodniej języków malajsko-polinezyjskich (siostrzanej wobec grupy centralno-wschodniej)[4][5][6]. Uchodzi za bliżej spokrewniony z językami Filipin i Indonezji, lecz jego dokładna przynależność jest niejasna[7]. K.A. Adelaar (2005) i A.D. Smith (2017) klasyfikują go jako izolat w ramach języków malajsko-polinezyjskich[4][8]. Dawniej był zaliczany do grupy języków filipińskich[1].
Wszedł w kontakt z językami oceanicznymi, użyczając elementów słownictwa językowi yap; sam zapewne również znalazł się pod ich wpływem[9].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[3].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 79, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 [zarchiwizowane] (pol.).
- ↑ Szymon Huptyś, Języki antypodów : współczesny stan badań nad językami papuaskimi i austronezyjskimi, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014, s. 44, ISBN 978-83-233-3778-2, OCLC 898263549 [dostęp 2024-04-24].
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Palauan, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-25] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ a b Adelaar 2005 ↓, s. 14, 17.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 405–406.
- ↑ Blust 1980 ↓, s. 11–12.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 405.
- ↑ Smith 2017 ↓, s. 476.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 432.
Bibliografia
edytuj- Alexander Adelaar, The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, London: Routledge, 2005, s. 1–42, DOI: 10.4324/9780203821121, ISBN 978-0-2038-2112-1, ISBN 978-0-7007-1286-1, OCLC 53814161 (ang.).
- Robert Blust, Austronesian Etymologies, „Oceanic Linguistics”, 19 (1/2), 1980, s. 1–189, ISSN 0029-8115, OCLC 9982679255, JSTOR: 20172307 (ang.).
- Alexander D. Smith, The Western Malayo-Polynesian Problem, „Oceanic Linguistics”, 56 (2), 2017, s. 435–490, DOI: 10.1353/ol.2017.0021, ISSN 0029-8115, OCLC 9982714373, JSTOR: 26408513 (ang.).
- Erik Zobel, The position of Chamorro and Palauan in the Austronesian family tree: evidence from verb morphosyntax, [w:] Fay Wouk, Malcolm Ross (red.), The History and Typology of Western Austronesian Voice Systems, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002 (Pacific Linguistics 518), s. 405–436, DOI: 10.15144/PL-518.405, ISBN 978-0-85883-477-4, OCLC 49988027 (ang.).
