Jean Mathieu Philibert Sérurier

Urodził się w Laon, departamencie Aisne w ubogiej rodzinie szlacheckiej. Służbę wojskową rozpoczął w wieku lat 13, dochodząc wcześnie do stopnia porucznika milicji Laon. Brał udział w kampaniach wojny siedmioletniej m.in. w Hanowerze (1759), Portugalii (1762), a także brał udział w tłumieniu powstania Pasquale Paoliego na Korsyce w 1771 roku. Jednak awanse go omijały i po 34 latach służby doszedł jedynie do stopnia majora^[1][2].

Po wybuchu rewolucji francuskiej pozostał w armii. W 1792 roku został oskarżony o sprzyjanie Burbonom i w efekcie szybkiego procesu został zdegradowany i aresztowany. Jednak już w tym samym roku na wniosek Barrasa został zrehabilitowany i przywrócono mu stopień majora, i 25 czerwca 1792 został mianowany generałem brygady w Armii Italii i wreszcie dowódcą dywizji. W 1795 roku walczył pod rozkazami Kellermanna oraz w latach następnych pod rozkazami Napoleona Bonaparte w bitwach pod Mondovi, Vico, Castiglione oraz oblężeniu Mantui, której poddanie się 2 lutego 1797 roku przyjął^[2][3].

Po zawarciu pokoju w Campo Formio został wyznaczony do ewakuacji dobytku z Wenecji włącznie z dziełami sztuki, a następnie zajął samozwańczą Republikę Lukki^[3].

Pozostał w Armii Italii, gdzie w wyniku ofensywy armii rosyjskiej pod dowództwem Suworowa w 1799 roku dostał się do niewoli, skąd został wypuszczony na słowo. W zamachu 18 brumaire’a brał czynny udział dowodząc oddziałem osłaniającym Saint-Cloud od strony Paryża. 19 maja 1804 roku został awansowany przez Napoleona na stopień marszałka Francji. Pełnił też rolę gubernatora Pałacu Inwalidów^[1][4].

30 marca 1814 roku, tuż przed wkroczeniem wojsk sprzymierzonych do Paryża, nakazał spalenie wszystkich tj. 1417 sztandarów oddziałów nieprzyjacielskich, jakie zdobyli Francuzi od czasów wojen Ludwika XIV. W dniu następnym przeszedł na stronę Burbonów. Podczas 100 dni Napoleona pozostał wierny Napoleonowi, a po powrocie Burbonów został pozbawiony godności gubernatora. Zmarł w Paryżu, pochowany na cmentarzu cmentarzu Père-Lachaise skąd w 1847 roku przeniesiono jego prochy do Pałacu Inwalidów. Był dowódcą odważnym, jednak nie potrafił utrzymać w ryzach dowodzonych przez siebie oddziałów. W Laon znajduje się jego pomnik^[5][6][7].

• Wielki Orzeł Legii Honorowej
• Dygnitarz Orderu Korony Żelaznej (Królestwo Włoch)