Pistolet sygnałowy wz. 78
Pistolet sygnałowy wz. 78 – pistolet sygnałowy kal. 26 mm, konstrukcji polskiej, z okresu lat 70. XX wieku.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
26 mm |
| Nabój |
26 mm naboje sygnałowe |
| Wymiary | |
| Długość |
200 mm |
| Długość lufy |
155 mm |
| Masa | |
| broni |
nie załadowanej 0,56 kg; załadowanej 0,62 kg (nb sygnałowy) lub 0,635 kg (nb oświetlający) |
| Inne | |
| Szybkostrzelność praktyczna |
10–12/ min[1] |
Na początku lat 70. XX wieku inż. Bohdan Szpaderski i inż. Krzysztof Styczyński opracowali nowy wzór pistoletu sygnałowego. Zastąpił on używane dotychczas pistolety sygnałowe wz. 1944. Poza Wojskiem Polskim pistolet sygnałowy wz. 78 był używany przez Milicję Obywatelską.
Zasadniczym przeznaczeniem broni było miotanie pocisków oświetlających i sygnałowych, ale na potrzeby MO opracowano także nabój NPŁ-26 (Nabój Pistoletowy Łzawiący) elaborowany gazem łzawiącym.
W drugiej połowie lat 70. powstał prototyp RWGŁ-2, czyli granatnika policyjnego przeznaczonego do miotania granatów łzawiących. RWGŁ-2 był standardowym pistoletem sygnałowym wz. 78 wyposażonym w garłacz przeznaczony do miotania granatów UGŁ-200 i miał zastąpić RWGŁ-1. Testy wykazały, że RWGŁ-2 ma niską szybkostrzelność praktyczną i trudny do opanowania odrzut. Dlatego z produkcji seryjnej RWGŁ-2 zrezygnowano.
Opis konstrukcji
edytujPistolet posiada kurkowy mechanizm spustowo-uderzeniowy. Stała iglica jest osadzona w kurku. Lufa o gładkim przewodzie jest osadzona w szkielecie obrotowo. Jest ona utrzymywana w położeniu zamkniętym przez zwalniacz lufy. Odciągnięcie zwalniacza powoduje „złamanie” lufy. Umożliwia to usunięcie pustej łuski i załadowanie nowego naboju. Do czyszczenia i konserwacji się go nie rozkłada.
Przypisy
edytuj- ↑ Korzeniowski, Smykla i Szalc 1999 ↓, s. 35.
Bibliografia
edytuj- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.
- Waldemar Korzeniowski, Janusz Smykla, Jerzy Szalc: Struktury organizacyjne (ćwiczebne) oddziałów i pododdziałów oraz dane taktyczno-techniczne sprzętu. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska im. Tadeusza Kościuszki. Wydział Wojsk Zmechanizowanych. Katedra Taktyki Ogólnej, 1999.
