Ten artykuł dotyczy 2 batalionu saperów LWP. Zobacz też: 2 Batalion Saperów – inne bataliony saperów z numerem 2.

2 Batalion Saperów

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1943
Rozformowanie	1956
Dowódcy
Pierwszy	kpt. Wacław Pietkiewicz
Organizacja
Numer	JW 2732[1][2]
Dyslokacja	Puławy, Kielce, Nysa[3]
Rodzaj wojsk	Wojska inżynieryjne
Podległość	2 Warszawska Dywizja Piechoty[3]
Odznaczenia

2 Batalion Saperów (2 bsap) – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych ludowego Wojska Polskiego.

Batalion sformowany został w Sielcach nad Oką na podstawie rozkazu dowódcy 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR nr 1 z 19 sierpnia 1943 jako jednostka 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. 11 listopada 1943, w obozie sieleckim, żołnierze batalionu złożyli przysięgę. Rozkazem ND WP nr. 105 z 4 kwietnia 1946 batalion został odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari V klasy.

Dowództwo batalionu w okresie wojny^[4]

• dowódca batalionu – kpt. Wacław Pietkiewicz (10.1943 do końca wojny)
• szef sztabu – por. Wasyl Markiewicz (08.1943 do końca wojny)^[5]
• z-ca d-cy ds. liniowych – kpt. Stanisław Maculewicz (01.1945 do końca wojny)
• z-ca d-cy ds. poli.-wych.

por. Władysław Krawczyk^[6]

ppor. Ehrlich (08.1944 do 02.1945)

por. Władysław Zygadło (02.1945 do końca wojny)

Dowódcy batalionu

• kpt. Wacław Pietkiewicz
• Leonid Griaznow^[5]
• Zenon Plemieniak^[5]
• Roman Kliś^[5]

Etat 04/506^[7]

• dowództwo i sztab
• 3 x kompanie saperów
  • 3 x pluton saperów
  • drużyna zaopatrzenia
• kwatermistrzostwo
  • magazyn techniczny
  • drużyna gospodarcza

Razem w batalionie:

żołnierzy – 254 (oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)

sprzęt:

• samochody – 3
• łodzie MN – 1

Wszystkie dyslokacje w okresie wojny batalion wykonał w ramach działań 2 DP. Działania rozpoczął w czasie marszu dywizji na front przez Chełm – Lublin w rejon Puław zabezpieczając przemarsz jednostek 2 DP. Działał następnie pod Dęblinem i Puławami oraz na przyczółku warnecko – magnuszewskim. Zabezpieczał także działania dywizji w czasie walk na przyczółkach warszawskich w rejonie Żoliborza. Brał udział w operacji warszawskiej i walkach na Wale Pomorskim w rejonie Nadarzyc i Mirosławca. Organizował przeprawę jednostek dywizji w czasie forsowania Odry, następnie Starej Odry i Haweli. Szlak bojowy zakończył batalion nad Łabą.

Działając w składzie wojsk okupacyjnych batalion stacjonował w Disenchen. Po krótkim pobycie w Niemczech powrócił do kraju i rozpoczął służbę na granicy polsko-czechosłowackiej. Jego sztab stacjonował w Koźlu. Jesienią 1945 jednostka przeniesiona została do garnizonu Kielce. W 1949 batalion przeniesiony został z Puław do Sandomierza, gdzie zajął koszary przy ulicy Mickiewicza 49. W 1951 jednostka powróciła do Kielc^[8], do koszar przy ulicy Prostej.

Na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Generalnego WP nr 0210/Org. z 5 października 1955 dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego rozformował 2 Batalion Saperów. Jednocześnie na podstawie rozkazu MON nr 0068/Org. z 25 października 1955 przemianował 77 batalion saperów z Rybnika na 2 batalion saperów. 77 bsap przejął pieczęcie, kronikę i tradycje 2 bsap z Kielc^[9].

Rozkazem MON 0026/Org. z 4 września 1956 rozformowano 2 Dywizję Piechoty z Częstochowy. Tym samym rozkazem rozformowano 2 batalion saperów z Rybnika.

• Karol Dideńko: Wojska inżynieryjno-saperskie LWP 1943-1945 (organizacja i działania bojowe). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
• Franciszek Kaczmarski, Stanisław Soroka: Wojska inżynieryjne LWP w latach 1945–1979. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06710-4.
• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Juliusz Malczewski, Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 4, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Jerzy Rydłowski: Żołnierze lat wojny i okupacji. Warszawa: 1971.