Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1 maja 1995 |
Rozformowanie |
30 grudnia 2001 |
Patron |
gen. Jakub Jasiński |
Tradycje | |
Święto |
1 maja |
Kontynuacja |
13 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ppłk dypl. Henryk Wolski |
Ostatni |
płk dypl. Bogusław Placek |
Organizacja | |
Numer | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
3 Pułk Saperów im. gen. Jakuba Jasińskiego (3 psap) – samodzielny pododdział wojsk inżynieryjnych Wojska Polskiego.
Historia pułku
[edytuj | edytuj kod]3 Pułk Saperów został sformowany zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP nr 056/Org. z 2.08.1994 roku na bazie rozformowywanego 13 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych w dniu 1 maja 1995 r. i włączono w skład Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego z miejscem postoju w Dębicy.
Pułk był oddziałem inżynieryjnym Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego przeznaczony do realizacji zadań zabezpieczenia inżynieryjnego.
3 pułk saperów brał udział w „powodzi tysiąclecia” w 1997 roku, gdzie pomagali mieszkańcom Podkarpacia[2] wystawiając 6 transporterów pływających PTS oraz 120 żołnierzy, następnie usuwał skutki powodzi, wystawiając jeszcze dodatkowo maszyny do prac ziemnych, do naprawy brzegów rzek i usuwania połamanych drzew[3].
W 1997 r. żołnierze pułku usypali kopiec (7 metrów wysokości i 18 metrów średnicy) w Pierzchowie koło Gdowa w miejscu urodzenia generała Jana Henryka Dąbrowskiego i w 200-rocznicę powstania Mazurka Dąbrowskiego.
4 maja 2000 roku prezydent RP Aleksander Kwaśniewski odwiedził 3 Pułk Saperów w Dębicy z okazji 120. rocznicy utworzenia Garnizonu Wojskowego w Dębicy i dokonał odsłonięcia obelisku z tablicą pamiątkową „Chwała Saperom” – poświęconą saperom poległym podczas II wojny światowej[4].
Od 1999 do 2000 roku saperzy z Dębicy zlikwidowali 30 tysięcy sztuk „zardzewiałej śmierci”[3].
Pułk został rozformowany na podstawie rozkazu Szefa Sztabu Generalnego WP nr 082/Org./P5 z 9 marca 2001 roku, następnie rozkazu Dowódcy Wojsk Lądowych nr 064/Org. z 3 kwietnia 2001 roku, następnie rozkazu Dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego nr Pf-16/Org. z 19 kwietnia 2001 r. i ostatecznie rozkaz Dowódcy Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego nr Z-64 z 23 maja 2001 r.[5]
Misje
[edytuj | edytuj kod]Żołnierze pułku uczestniczyli w następujących misjach pokojowych:
- UNDOF – Siły Narodów Zjednoczonych ds. Nadzoru Rozdzielenia Wojsk na Wzgórzach Golan,
- UNIFIL – Tymczasowe Siły Zbrojne Narodów Zjednoczonych w Libanie,
- UNPROFOR – Siły Ochronne Narodów Zjednoczonych w Jugosławii SFOR – (tereny byłej Jugosławii),
- UNTAC – Wojskowy Zespół Łącznikowy Narodów Zjednoczonych w Kambodży.
Dowódcy pułku
[edytuj | edytuj kod]- płk dypl. Henryk Wolski – od 1 maja 1995 do 4 kwietnia 1997
- płk dypl. Bogusław Placek – od 4 kwietnia 1997 do 31 grudnia 2001
Sztandar
[edytuj | edytuj kod]Decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 lipca 1995 roku pułkowi nadano sztandar ufundowany przez społeczeństwo Dębicy oraz ziemi dębickiej i mieleckiej.
Odznaka pamiątkowa
[edytuj | edytuj kod]Odznakę stanowi krzyż Virtuti Militari, a na nim umieszczony jest herb miasta Dębicy, nad herbem złota korona. Na ramionach krzyża umieszczono daty – rok sformowania 13 Batalionu Saperów w Armii Polskiej we Francji w 1917, datę przeformowania 13 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Wojsk Inżynieryjnych na 3 Pułk Saperów – 1995, cyfra 3 i skrót nazwy pułku – „psap”[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy.
- ↑ Na podstawie zarządzenia Dowódcy KOW gen. dyw. Zenona Bryka nr 64 z dnia 17.07.1997 r.
- ↑ a b Dębica: Smutny Dzień Sapera – RMF 24 [online], rmf24.pl [dostęp 2020-07-08] (pol.).
- ↑ Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski odwiedził Dębicę i Tarnów [online], prezydent.pl, 4 maja 2000 [dostęp 2020-07-08] (pol.).
- ↑ Wiadomości | 3 PUŁK SAPERÓW im. generała Jakuba Jasińskiego [cz.2] [online], glos24.pl [dostęp 2017-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-20] (pol.).
- ↑ Stowarzyszenie Saperów Dębickich – 3 psap [online], saperzy-debica.pl [dostęp 2020-07-08] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.