Spis treści
Albatros J.I
Albatros J.I | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja | |
Załoga |
2 (pilot, obserwator) |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 silnik rzędowy 6-cylindrowy Benz Bz.IV |
Moc |
200 KM (147 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
14,14 m |
Długość |
8,80 m |
Wysokość |
3,37 m |
Powierzchnia nośna |
42,96 m² |
Masa | |
Własna |
1 398 kg |
Startowa |
1 808 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
140 km/h |
Prędkość przelotowa |
110 km/h |
Prędkość wznoszenia |
2,0 m/s |
Pułap |
3 000 m |
Zasięg |
275 km |
Długotrwałość lotu |
2,5 h |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe LMG 08/15 Spandau kal. 7,92 mm (stałe, strzelające skośnie w dół – pilota) 1 karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm (ruchomy – obserwatora ) | |
Użytkownicy | |
Cesarstwo Niemieckie, Polska | |
Rzuty | |
Albatros J.I – niemiecki samolot piechoty, zaprojektowany w 1917 roku w firmie Albatros Flugzeugwerke GmbH.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1917 roku lotnictwo niemieckie złożyło zamówienie do kilku wytwórni lotniczych na nowy typ samolotu do współdziałania z wojskami lądowymi, klasy określonej w Niemczech jako IFL (Infanterieflugzeug). Wytwórnia Albatros odpowiadając na to zamówienie już w połowie 1917 roku wyprodukowała tego typu samolot oznaczony jako Albatros J.I (oznaczenie fabryczne L40).
Główni konstruktorzy firmy, inż. Thelen i Schubert zaprojektowali nowy samolot bazując na konstrukcji udanego samolotu rozpoznawczo-bombowego konstrukcji drewnianej Albatros C.XII, z którego przejęto płaty i usterzenie wraz z tylną częścią kadłuba. W konstrukcji kadłuba częściowo odstąpiono od konstrukcji półskorupowej i owalnego przekroju kadłuba na rzecz konstrukcji kratownicowej i prostokątnego przekroju, w celu łatwiejszego opancerzenia płaskich powierzchni. Ze względu na rodzaj zadań, jakie miał samolot spełniać, dwuosobowa odkryta kabina załogi w środkowej części kadłuba została pokryta od boków, dołu i tyłu płytami pancernymi o grubości 5 mm, chroniącymi przed pociskami broni strzeleckiej. Wyprodukowano ok. 240 egzemplarzy samolotu.
Samolot ten wprowadzono do użycia w lotnictwie niemieckim w połowie 1917 roku. W trakcie jego użycia w akcjach bojowych na froncie, stwierdzono, że samolot ten spełnia swoje zadania, lecz wadą jest brak opancerzenia silnika. Wada ta została usunięta w następnym samolocie Albatros J.II.
Użycie w lotnictwie polskim
[edytuj | edytuj kod]Na początku 1919 oddziały polskie zdobyły lub przejęły od wycofujących się Niemców kilka samolotów Albatros J.I. Jeden z nich używany był w I Eskadrze Wielkopolskiej (przemianowanej później na 12 Eskadrę Wywiadowczą), a następnie w szkole pilotów na lotnisku Ławica w Poznaniu. W warsztatach lotniczych w Poznaniu zmontowano z części 8 samolotów tego typu, z których 2 przydzielono w sierpniu 1920 do 8 Eskadry Wywiadowczej. Samoloty Albatros J.I brały udział w walkach podczas wojny polsko-radzieckiej.
Ogółem w Polsce użytkowano ok. 10 egzemplarzy samolotu Albatros J.I. W lotnictwie polskim samoloty te przetrwały do 1921 roku, po czym zostały wycofane z eksploatacji z powodu całkowitego zużycia.
Opis techniczny
[edytuj | edytuj kod]Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Kadłub o konstrukcji kratownicowej drewnianej krytej blachą duralową w przedniej części i półskorupowej drewnianej, krytej sklejką, w tylnej części. Skrzydła dwudźwigarowe drewniane kryte płótnem, górny płat oparty na rozpórkach i zastrzałach, dolny mocowany do kadłuba. Przód kadłuba mieścił silnik rzędowy chłodzony cieczą, częściowo wystający z kadłuba, z kolektorem wydechowym skierowanym do góry. W środkowej części kadłuba znajdował się zbiornik paliwa oraz dwie odkryte kabiny załogi w układzie tandem – pierwsza pilota, druga obserwatora. Środkowa część kadłuba była wykonana w formie skrzyni z blachy pancernej ze stali chromoniklowej od dołu, boków i tyłu, grubości 5 mm. W kabinie pilota z lewej strony część płyty pancernej tworzyła drzwiczki, które ułatwiały wysiadanie. Usterzenie klasyczne, o kształcie eliptycznym – stateczniki kryte sklejką, stery konstrukcji z rur stalowych kryte płótnem. Podwozie samolotu klasyczne stałe, z płozą ogonową. Chłodnica cieczy zamontowana pośrodku przed górnym płatem. Śmigło drewniane, dwułopatowe.
Uzbrojenie główne stanowiły 2 stałe karabiny maszynowe LMG 08/15 (Spandau) 7,92 mm, zamontowane w kadłubie, strzelające skośnie w dół do przodu pod kątem 45° i służące do ostrzeliwania celów naziemnych w locie poziomym. Dalsze uzbrojenie stanowił 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum 7,92 mm obserwatora na obrotnicy. Zapas amunicji wynosił po 500 nabojów.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 – Tomik 2, Barwa w lotnictwie polskim nr 7, Warszawa 1987, ISBN 83-206-0728-0
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Pokrewne konstrukcje: Albatros C.XII
- Porównywalne samoloty: Junkers J.I, AEG J.I