Albert Costa

Albert Costa

Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1975 Lleida
Wzrost	180 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1993
Zakończenie kariery	2006
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	12
Najwyżej w rankingu	6 (22 lipca 2002)
Australian Open	QF (1997)
Roland Garros	W (2002)
Wimbledon	2R (1996, 1998)
US Open	4R (2001)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	102 (12 stycznia 2004)
Australian Open	3R (2005)
Roland Garros	1R (2003)
US Open	1R (2003)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania Igrzyska olimpijskie brąz Sydney 2000 tenis ziemny (gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons

Albert Costa Casals (ur. 25 czerwca 1975 w Lleidzie) – hiszpański tenisista, zwycięzca French Open 2002 w grze pojedynczej, brązowy medalista olimpijski w grze podwójnej z Sydney (2000), zdobywca Pucharu Davisa.

Na początku kariery używał imienia "Alberto".

Jest żonaty z Cristiną Venturą. Wieloletni związek, z którego ma córki–bliźniaczki Claudię i Almę (ur. w kwietniu 2001 roku), potwierdził ślubem w czerwcu 2002 roku, kilka dni po wielkoszlemowym triumfie na kortach im. Rolanda Garrosa. Świadkiem na ślubie Costy był jego przyjaciel, pokonany przez niego w półfinale French Open Àlex Corretja.

Z Albertem Costą nie jest spokrewniony inny tenisista hiszpański o tym nazwisku, Carlos Costa.

Treningi tenisowe rozpoczął w wieku 5 lat. Był czołowym juniorem świata, w 1993 roku wygrywając turniej Orange Bowl oraz będąc w finale French Open.

Jako zawodowy tenisista Costa występował w latach 1993–2006.

W 1995 roku wyeliminował na turnieju French Open byłego mistrza imprezy, Jima Couriera, a z Thomasem Musterem zagrał pięciosetowy mecz. Zrewanżował się Musterowi kilka miesięcy później w finale turnieju w Kitzbühel, gdzie odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo rangi ATP World Tour.

W 1996 roku Costa wygrał kolejne 3 turnieje, był w finale w Monte Carlo (pokonał m.in. Marcelo Ríosa i Andre Agassiego, przegrał z Thomasem Musterem), po raz pierwszy znalazł się w czołowej "dwudziestce" rankingu, a rok zakończył na pozycji nr 13.

W sezonie 1997 Hiszpan dotarł do ćwierćfinału Australian Open (przegrał w 5 setach z późniejszym zwycięzcą Pete'em Samprasem), wygrał turnieje w Barcelonie i Marbelli, przyczynił się do zdobycia przez Hiszpanię Drużynowego Pucharu Świata (pozostał w tej imprezie niepokonany). W kwietniu 1997 osiągnął pozycję nr 9. w rankingu ATP.

W 1998 roku Costa wygrał turnieje w Hamburgu i Kitzbühel, był w finale w Rzymie i Bournemouth. Jako rezerwowy wystąpił w turnieju ATP World Tour World Championships.

W 1999 roku triumfował w zawodach w Estoril, Gstaad i ponownie w Kitzbühel.

W 2000 roku tenisista hiszpański po raz pierwszy od kilku lat nie zdołał wygrać żadnego turnieju, był natomiast w ćwierćfinale French Open (pokonał m.in. Thomasa Enqvista i Lleytona Hewitta, przegrał z Franco Squillarim). Osiągnął także sukcesy jako reprezentant kraju – w parze z Àlexem Corretją zdobył brązowy medal w deblu na igrzyskach olimpijskich w Sydney, a późną jesienią przyczynił się do pierwszego triumfu Hiszpanii w Pucharze Davisa.

Po nieco słabszym sezonie 2001 (finał w Kitzbühel przegrany z Nicolásem Lapenttim i 4 runda US Open) doczekał się wielkiego sukcesu w 2002 roku. Do turnieju French Open nie przystępował jako faworyt, klasyfikowany dopiero na 22. miejscu rankingu światowego. Costa pokonał w drodze do finału m.in. trzykrotnego triumfatora imprezy Gustavo Kuertena, Guillermo Cañasa i w półfinale Àlexa Corretję. W finale okazał się lepszy od Juana Carlosa Ferrero, wygrywając 6:1, 6:0, 4:6, 6:3. Wygrana dała mu awans na najwyższą pozycję w karierze – nr 6. Był także w finałach w Barcelonie (przegrał z Gastónem Gaudio) i Amersfoort (przegrał z Juanem Ignacio Chelą). Po raz drugi w karierze wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, jako trzeci Hiszpan obok Carlosa Moyi i Juana Carlosa Ferrero.

Nie udało mu się obronić tytułu na French Open w 2003 roku. Doszedł wówczas do półfinału, wygrywając 4 z 5 spotkań w 5 setach (m.in. z Radkiem Štěpánkiem, Nicolásem Lapenttim i Tommym Robredo). Odpadł po porażce z Juanem Carlosem Ferrero, który został zwycięzcą całego turnieju. W marcu 2003 roku Costa był także w półfinale imprezy w Miami, gdzie pokonał takich graczy jak Nicolás Massú, Roger Federer i Guillermo Coria, a przegrał z Andre Agassim.

Słabsze sezony 2004 i 2005 sprawiły, że zaczął zastanawiać się nad zakończeniem kariery sportowej. Początkowo zamierzał zakończyć występy jesienią 2005 roku, ostatecznie jednak kontynuował grę do 2006 roku. Podczas sezonu 2005 odniósł zwycięstwo deblowe w Ad-Dausze wspólnie z Rafaelem Nadalem.

Albert Costa jest zawodnikiem praworęcznym, wyróżniającym się klasycznym, jednoręcznym bekhendem. W reprezentacji w Pucharze Davisa debiutował w kwietniu 1996 roku, wygrał 11 meczów, a 8 przegrał. Miał znaczący udział w zdobyciu trofeum w 2000 roku (w 1 rundzie pokonał Davide Sanguinettiego, w ćwierćfinale Jewgienija Kafielnikowa, w półfinale Todda Martina. W finale przegrał z Lleytonem Hewittem, a do meczu z Patrickiem Rafterem nie doszło, ponieważ Hiszpanie zapewnili sobie już prowadzenie 3:1), zabrakło go natomiast w składzie ekipy hiszpańskiej w 2004 roku, kiedy ponownie zdobyła tytuł.

W grudniu 2008 roku objął funkcję kapitana reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa, zastępując Emilio Sáncheza.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	26 marca 1995	Casablanca	Ceglana	Gilbert Schaller	4:6, 2:6
Finalista	2.	9 kwietnia 1995	Estoril	Ceglana	Thomas Muster	4:6, 2:6
Zwycięzca	1.	6 sierpnia 1995	Kitzbühel	Ceglana	Thomas Muster	4:6, 6:4, 7:6(3), 2:6, 6:4
Finalista	3.	18 lutego 1996	Dubaj	Twarda	Goran Ivanišević	4:6, 3:6
Finalista	4.	28 kwietnia 1996	Monte Carlo	Ceglana	Thomas Muster	3:6, 7:5, 6:4, 3:6, 2:6
Zwycięzca	2.	14 lipca 1996	Gstaad	Ceglana	Félix Mantilla	4:6, 7:6(2), 6:1, 6:0
Zwycięzca	3.	11 sierpnia 1996	San Marino	Ceglana	Félix Mantilla	7:6(7), 6:3
Zwycięzca	4.	15 września 1996	Bournemouth	Ceglana	Marc-Kevin Goellner	6:7(4), 6:2, 6:2
Zwycięzca	5.	20 kwietnia 1997	Barcelona	Ceglana	Albert Portas	7:5, 6:4, 6:4
Zwycięzca	6.	14 września 1997	Walencja	Ceglana	Alberto Berasategui	6:3, 6:2
Zwycięzca	7.	10 maja 1998	Hamburg	Ceglana	Àlex Corretja	6:2, 6:0, 1:0 krecz
Finalista	5.	17 maja 1998	Rzym	Ceglana	Marcelo Ríos	walkower
Zwycięzca	8.	2 sierpnia 1998	Kitzbühel	Ceglana	Andrea Gaudenzi	6:2, 1:6, 6:2, 3:6, 6:1
Finalista	6.	20 września 1998	Bournemouth	Ceglana	Félix Mantilla	3:6, 5:7
Zwycięzca	9.	11 kwietnia 1999	Estoril	Ceglana	Todd Martin	7:6(4), 2:6, 6:3
Zwycięzca	10.	11 lipca 1999	Gstaad	Ceglana	Nicolás Lapentti	7:6(4), 6:3, 6:4
Zwycięzca	11.	1 sierpnia 1999	Kitzbühel	Ceglana	Fernando Vicente	7:5, 6:2, 6:7(5), 7:6(4)
Finalista	7.	29 lipca 2001	Kitzbühel	Ceglana	Nicolás Lapentti	6:1, 4:6, 5:7, 5:7
Finalista	8.	28 kwietnia 2002	Barcelona	Ceglana	Gastón Gaudio	4:6, 0:6, 2:6
Zwycięzca	12.	8 czerwca 2002	French Open, Paryż	Ceglana	Juan Carlos Ferrero	6:1, 6:0, 4:6, 6:3
Finalista	9.	21 lipca 2002	Amersfoort	Ceglana	Juan Ignacio Chela	1:6, 6:7(4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	8 stycznia 2005	Ad-Dauha	Twarda	Rafael Nadal	Michaił Jużny Andrei Pavel	6:3, 4:6, 6:3

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-11-22]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-11-22]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-11-22]  (ang.).
• Profil na stronie Sports-reference. sports-reference.com. [dostęp 2014-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lipca 2009)]. (ang.).