Alfred Mieczysław Klausal

Baron, Mecenas

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1893 Lwów
Data i miejsce śmierci	15 maja 1946 Jerozolima
Przebieg służby
Lata służby	1915–1934, 1939–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie Polska Organizacja Wojskowa Armia Krajowa
Jednostki	28 Dywizja Piechoty AK
Stanowiska	oficer sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Alfred Mieczysław Klausal^[a] ps. „Baron”, „Mecenas” (ur. 29 listopada 1893 we Lwowie, zm. 15 maja 1946 w Jerozolimie) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 29 listopada 1893 we Lwowie, w rodzinie Jana i Janiny z Lewickich^[2][3][4]. Wychowywał go dziadek ze strony matki, Sydon de Bibersztein Lewiecki (Lewiecki-Biberstein), kapitan karabinierów wojsk powstańczych z 1863^[5], a w 1893 rewident Oddziału Rachunkowego c. i k. Namiestnictwa we Lwowie.

Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego^[6]. W 1913 wstąpił do „Sokoła” w Chodorowie, a w następnym roku do Związku Strzeleckiego^[5].

Od 8 września do 28 listopada 1915 walczył w polu w szeregach 6 Pułk Piechoty Legionów Polskich^[7]. Ranny na Wołyniu, 11 lutego 1916 przebywał w Szpitalu Rezerwowym w Opawie^[7]. Od 10 maja do 15 sierpnia 1916, po rekonwalescencji, ponownie na froncie^[7]. 1 kwietnia 1917 wykazany w Stacji Zbornej LP we Lwowie i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[7]. W 1918 został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[3]. Aresztowany przez władze austriackie w Krakowie zbiegł z więziennego transportu^[3]. Ponownie aresztowany we Lwowie został osadzony w areszcie wojskowym, w którym przebywał do końca października 1918^[3].

W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako oficer gospodarczy „Sektora Bema”^[3]. Następnie walczył z Ukraińcami w szeregach 38 pułku piechoty^[3]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach dywizjonu karabinów maszynowych jazdy, jako dowódca plutonu i zastępca dowódcy szwadronu^[3]. Wyróżnił się męstwem 6 września 1920 w walkach pod Chodorowem^[8]. Wziął czynny udział w III powstaniu śląskim^[3]. Od 20 maja 1921 zajmował się werbunkiem oficerów i materiału wojennego dla Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych^[9]. 29 maja tego roku został przydzielony do Oddziału I Sztabu Naczelnej Komendy na stanowisko referenta ewidencyjnego, a 15 czerwca przesunięty na stanowisko referenta organizacyjno-mobilizacyjnego^[10]. 15 lipca 1921, „z powodu likwidacji powstania”, został skierowany do Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów^[11]. Był dwukrotnie ranny: w nogę i głowę^[12].

W tym samym roku został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 4 pułku ułanów^[13]. We wrześniu 1922 został przeniesiony w rezerwie do 22 pułku ułanów w Radymnie^[3][14]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 192. lokatą w korpusie oficerów rezerwy jazdy^[15]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii i wcielony do 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi^[16][17]. Później został przydzielony do szwadronu pionierów 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie^[18][19]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 i 66. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[20]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[21], a w marcu 1931 do 26 pułku ułanów w Baranowiczach^[22][23] na stanowisko dowódcy 4. szwadronu^[2]. Z dniem 1 czerwca 1934 został oddany do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres sześciu miesięcy^[24]. Z dniem 31 grudnia 1934 został przeniesiony do rezerwy z jednoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III^[25]. Po zakończeniu praktyki i zwolnieniu z wojska został zatrudniony na stanowisku naczelnika Wydziału I Izby Skarbowej w Białymstoku^[26]. W grudniu 1935 został przeniesiony do Izby Skarbowej w Brześciu na stanowisko naczelnika Wydziału Ogólnego^[27], a później na takie samo stanowisko do Izby Skarbowej w Grudziądzu^[28][29] .

We wrześniu 1939 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu^[3]. W grudniu 1939 przybył do Warszawy, gdzie włączył się w pracę konspiracyjną Komendy Obrońców Polski^[3]. W maju 1940 przeszedł do Związku Walki Zbrojnej^[3]. W 1941 został Szefem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ, a na początku 1942 szefem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej^[3]. 11 listopada 1942 został mianowany majorem^[3]. W czerwcu 1944, w niewyjaśnionych okolicznościach, został zwolniony z szeregów Armii Krajowej^[3]. W czasie powstania warszawskiego od 7 do 26 sierpnia 1944 był oficerem informacyjnym Zgrupowania „Chrobry II”, od 30 sierpnia szefem Wydziału II Komendy Obwodu Śródmieście AK, a następnie oficerem sztabu 28 Dywizji Piechoty Armii Krajowej^[3]. Po kapitulacji w niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Stalagu X-B Sandbostel, a następnie w Oflagu VII A Murnau^[3]. 29 kwietnia 1945 został uwolniony z niewoli, a później przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do 7 Dywizji Piechoty^[3].

9 maja 1946 usiłował dokonać zamachu samobójczego zażywając truciznę. Zmarł 15 maja 1946 w brytyjskim 16 Szpitalu w Jerozolimie^[30][3]. Został pochowany na brytyjskim cmentarzu wojennym w Ramli^[30].

Alfred Klausal był żonaty ze Stefanią z Marszałków, działaczką niepodległościową, odznaczoną Krzyżem Niepodległości^[31][32] i Złotym Krzyżem Zasługi^[33], z którą miał córkę Katarzynę (ur. 16 sierpnia 1928 we Lwowie)^[12].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2343^[34][35][36]
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[37][38][39]
• Krzyż Walecznych po raz pierwszy za walki o Lwów, a po raz drugi za bitwę pod Zadwórzem^[5][40][41]
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie państwowej”^[42]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[43][44]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi^[40]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[45]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami

• Klausal (Klauzal) Alfred Mieczysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.2-150 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne . [dostęp 2022-11-12].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: [[[Ministerstwo Spraw Wojskowych]], 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.

• Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938.
• Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1939 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, styczeń 1939.

• Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
• Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.