 Koncert Alphaville w 2005 | |
| Inne nazwy |
Forever Young |
|---|---|
| Rok założenia | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek |
dance rock[1], synth pop[1], nowa fala[1], contemporary pop/rock[1], alternative dance[1], indie rock[1] |
| Aktywność |
1982–1989, od 1994 |
| Skład | |
| Marian Gold, David Goodes, Jakob Kiersch, Carsten Brocker, Alexandra Merl | |
| Byli członkowie | |
| Bernhard Lloyd, Frank Mertens, Ricky Echolette, Ricky Echolette, Martin Lister, Maja Kim | |
| Strona internetowa | |
Alphaville – niemiecki zespół muzyczny powstały w 1982 w Münsterze, grający muzykę opartą na syntezatorach, z pogranicza rocka i synth popu, nawiązującą do stylów new romantic i rocka elektronicznego. Nazwę grupy zaczerpnięto z filmu Jean-Luc Godarda Alphaville (1965)[2].
Najważniejszymi przebojami zespołu są: „Forever Young”, „Big in Japan”, „Sounds Like a Melody”, „A Victory of Love”, „Dance with Me” oraz „Jerusalem”.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Przed powstaniem Alphaville Marian Gold należał do siedmioosobowej grupy artystycznej Melody Nelson (nazwa pochodziła od imienia głównej bohaterki albumu Serge'a Gainsbourga Histoire de Melody Nelson). W 1981 do Melody Nelson trafił Berhard Lloyd, a po przeprowadzce do Münsteru muzycy grupy zmienił jej nazwę na Chinchilla Green[3]. Pierwszy koncert Chinchilla Green odbył się 24 grudnia 1981 w klubie Forum, gdzie na zakończenie koncertu zespół zagrał utwór „Big in Japan"[3].
Chinchilla Green rozpadł się wiosną 1982, po czym Lloyd i Gold zdecydowali się na dalszą współpracę. Wkrótce dołączył do nich Frank Mertens i jako trio przyjęli nazwę Forever Young. 31 grudnia 1982 zaprezentował utwór, również zatytułowany „Forever Young"[3]. W maju 1983 powstał materiał na płytę demo, który trafił do największych wytwórni muzycznych w Berlinie. Zespół podpisał umowę z Warner Music Group i pod jej skrzydłami rozpoczął pracę nad debiutanckim albumem. Podczas prac nad albumem doszło do zmiany nazwy zespołu na Alphaville. 27 września 1984 ukazał się album Forever Young[2]. Pierwszym przebojem, który promował longplay, był utwór „Big in Japan”, który szybko doszedł na szczyt list przebojów w Niemczech, Szwecji i Szwajcarii[3]. Sukces „Big in Japan” pozwolił Alphaville zaistnieć na liście amerykańskiego magazynu „Billboard”. W tym samym roku powstał cover utworu „Big in Japan” nagrany przez Sandrę. Drugim utworem promującym album był przebój „Sounds Like a Melody”, który dotarł na pierwsze miejsce list przebojów w Szwecji[3]. Trzecim singlem był „Forever Young”, który odniósł największy sukces spośród trzech singli promujących debiutancki album. Teledysk do utworu „Forever Young” nagrano w miejscu, w którym wcześniej działał szpital psychiatryczny[3].
W 1984 Frank Mertens opuścił zespół, a nowym gitarzystą i klawiszowcem Alphaville zajął Ricky Echolette[2]. W czerwcu 1986 formacja wydała album pt. Afternoons in Utopia[2], który przyniósł przebój „Dance with Me”. Utwór zdobył umiarkowaną popularność w kilku państwach Europy Zachodniej[4]. Rok później zespół rozpoczął pracę nad kolejnym albumem pt. The Breathtaking Blue, który ukazał się w 1989[2]. Piosenki z płyty posłużyły jako kanwa do filmu Songlines (1990)[2]. Po wydaniu trzeciego albumu zespół zawiesił działalność.
W 1994 doszło do reaktywacji zespołu, a niedługo później ukazał się singiel „Fools” będący zapowiedzią kolejnego albumu Alphaville[5]. W 1994 grupa wydała płytę pt. Prostitute. W 1997 ukazał się longplay Salvation, który zawierał single: „Wishful Thinking”, „Flame”, „Soul Messiah"[4]. Single odniosły umiarkowany sukces komercyjny.
W styczniu 2002 Alphaville wydał album pt. Forever Pop zawierający największe przeboje grupy w nowych aranżacjach[5]. W lutym 2003 na rynku ukazał się album CrazyShow. W tym samym czasie Berhard Lloyd odszedł z zespołu. 25 i 26 maja 2018 zespół zagrał dwudniowy koncert w klubie Whisky a Go Go w Hollywood[6], który był transmitowany w internecie[7].
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]
|
|
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Albumy
[edytuj | edytuj kod]- Forever Young (1984)
- Afternoons in Utopia (1986)
- Amiga Compilation (1988)
- The Singles Collection (1988)
- The Breathtaking Blue (1989)
- First Harvest (1992, kompilacja)
- Prostitute (1994)
- Salvation (1997)
- Dreamscapes (1999, 8-płytowa antologia niepublikowanych i rzadkich utworów)
- Visions of Dreamscapes (1999, nakład limitowany, wydany tylko w Brazylii)
- Salvation (1999, wydanie amerykańskie)
- Stark Naked and Absolutely Live (2000, album koncertowy)
- Forever Pop (2001, płyta z remiksami)
- CrazyShow (2003, album 4-płytowy)
- CrazyShow Excerpts (2003)
- Dreamscapes Revisited (2005, 8-płytowa antologia niepublikowanych i rzadkich utworów (reedycja częściowa))
- Catching Rays on Giant (2010) – złota płyta w Polsce[10]
- Strange Attractor (2017)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Mark Deming, Alphaville Biography [online], www.allmusic.com [dostęp 2016-07-19] (ang.).
- ↑ a b c d e f Wiesław Weiss, Rock. Encyklopedia, Wydawnictwo Iskry, 1991, s. 22, ISBN 83-207-1374-9.
- ↑ a b c d e f Alphaville - biografia (str. 1) [online], Wirtualna Polska [dostęp 2016-07-18].
- ↑ a b Alphaville - biografia (str. 2) [online], Wirtualna Polska [dostęp 2016-07-18].
- ↑ a b Alphaville [online], RMF [dostęp 2016-07-18].
- ↑ Calendar [online], Whisky a Go Go [dostęp 2022-07-01] (ang.).
- ↑ EventElevator ᐅ Das News- und Video-Reportagemagazin für Veranstaltungstechnik [online], EventElevator [dostęp 2022-07-01] (niem.).
- ↑ Dave Swanson, Diamond Head, UFO Drummer Robbie France Dead At Age 53 Read More: Diamond Head, UFO Drummer Robbie France Dead At Age 53 [online], ultimateclassicrock.com [dostęp 2016-09-14] (ang.).
- ↑ ‘Alphaville will never be the same again': Keyboardist Martin Lister, 1962-2014 [online], www.slicingupeyeballs.com [dostęp 2016-09-14] (ang.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2011 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-05-29].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona zespołu
- Alphaville w bazie Discogs.com (ang.)
