 generał dywizji w st. spocz.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1981–2013 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• WSOWZ |
| Stanowiska |
• dowódca plutonu rozpoznania w pz |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
          
| |
Andrzej Piotr Duks (ur. 6 listopada 1962 w Szamotułach) – generał dywizji Wojska Polskiego; szef sztabu – zastępca dowódcy 9 pułku zmechanizowanego i 6 Brygady Kawalerii Pancernej (1995–1999); szef sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej (2002–2005); szef Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych w Generalnym Zarządzie Planowania Strategicznego – P5 w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego (2005–2007); szef Inspektoratu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej (2010–2012).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie
[edytuj | edytuj kod]Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (1985); studia podyplomowe w Akademii Obrony Narodowej (1994); kurs taktyczno-operacyjny w Akademii Obrony Narodowej (1999). W 2002 ukończył studia w akademii dowódczo-sztabowej (United States Army Command and General Staff College – CGSC) w Fort Leavenworth (Kansas, USA). Ukończył kurs CIMIC w szkole NATO w Oberammergau oraz kurs SERA dla wyższej kadry zarządzającej w École Militaire w Paryżu[1].
Służba wojskowa
[edytuj | edytuj kod]Andrzej Duks zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1985 na stanowisku dowódcy plutonu rozpoznania, a następnie dowódcy kompanii rozpoznawczej w 12 pułku zmechanizowanym w Gorzowie Wielkopolskim. Po ukończeniu AON został skierowany do Stargardu Szczecińskiego, gdzie obejmował kolejno stanowiska: starszego oficera operacyjnego (1994); szef sztabu – zastępcy dowódcy 9 pułku zmechanizowanego i 6 Brygady Kawalerii Pancernej (1995–1999). W 1999 objął w Szczecinie funkcję szefa Wydziału Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC) w 12 Dywizji Zmechanizowanej, którym był do 2001[1]. W 2002 otrzymał przydział służbowy do Elbląga na stanowisko szefa sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej. Od 18 lipca 2004 do 1 lutego 2005 wraz z żołnierzami 16 DZ uczestniczył w III zmianie w składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku na stanowisku szefa sztabu Wielonarodowej Dywizji Centrum–Południe[1].
1 marca 2005 rozpoczął służbę w Warszawie w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego na stanowisku szefa Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych Generalnego Planowania Strategicznego – P5 w Sztabie Generalnym WP[2]. Następnie objął funkcję zastępcy szefa Zarządu Planowania Strategicznego – P5[1]. W dniu 11 listopada 2006 został mianowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego na stopień generała brygady[1][3]. W latach 2007–2010 był dyrektorem Departamentu Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej; w tym czasie współtworzył nowy system pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych[1]. Z dniem 1 marca 2010 został radcą–koordynatorem w pionie podsekretarza stanu w MON ds. uzbrojenia i modernizacji[4]. Od 1 stycznia 2011 sprawował funkcję szefa Inspektoratu Uzbrojenia MON[5].
9 sierpnia 2011 prezydent RP Bronisław Komorowski mianował go na stopień generała dywizji (akt mianowania odebrał 11 listopada 2006)[6]. 10 stycznia 2012 przewodniczył w rozmowach polsko-amerykańskich dotyczących ulepszenia sieci dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego do Polski[a]. 28 września 2012, w obecności podsekretarza stanu w MON do spraw uzbrojenia i modernizacji Waldemara Skrzypczaka, przekazał obowiązki szefa Inspektoratu Uzbrojenia gen. bryg. Sławomirowi Szczepaniakowi[8]. 28 stycznia 2013, w związku odejściem z czynnej służby, został pożegnany wraz z gronem odchodzących generałów przez ministra obrony narodowej Tomasza Siemoniaka i szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego generała Mieczysława Cieniucha otrzymując pamiątkowy ryngraf[9]. Z dniem 31 stycznia 2013 w wieku 51 lat zakończył zawodową służbę wojskową[9]. 15 sierpnia 2013, w związku z odejściem w stan spoczynku, został uhonorowany pamiątkowym ryngrafem na dziedzińcu Belwederu w Warszawie przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego[10].
Jest żonaty, ma dwóch synów. Zna język angielski i niemiecki. Jego pasje to wędkarstwo, siatkówka, koszykówka, biegi oraz literatura[1].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]
podporucznik – 1985[1]
(...)
generał brygady – 11 listopada 2006[11]
generał dywizji – 9 sierpnia 2011[12]
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Srebrny Krzyż Zasługi – (2004)[13]
- Gwiazda Iraku
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – (2012)[8]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku
- Medal XXX-lecia Związku Żołnierzy Wojska Polskiego – (2012)[8]
- Odznaka „Za wierną służbę pod sztandarami” – Bułgaria
- Odznaka pamiątkowa 6 Brygady Kawalerii Pancernej – 1995, ex officio
- Odznaka pamiątkowa 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej – 2002, ex officio
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Jasiński 2012 ↓, s. 25.
- ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 87.
- ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 262.
- ↑ Jasiński 2011 ↓, s. 71.
- ↑ Jasiński 2011 ↓, s. 24.
- ↑ Jasiński 2012 ↓, s. 147.
- ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 8.
- ↑ a b c Jasiński 2013 ↓, s. 171.
- ↑ a b Jasiński 2014 ↓, s. 19.
- ↑ Jasiński 2014 ↓, s. 152.
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 87, poz. 895
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 862 – pkt 2.
- ↑ M.P. z 2004 r. nr 34, poz. 593 – pkt 43.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2013. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2014, s. 19; 152. ISSN 1734-2317.
- dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2012. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 8; 106; 171; 172. ISSN 1734-2317.
- dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2011. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2012, s. 47; 128; 147. ISSN 1734-2317.
- dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2010. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2011, s. 24; 71. ISSN 1734-2317.
- Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 262. ISSN 1734-2317.
- Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 87. ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2004; 2006; 2011
