Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1968 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Obywatelstwo |
polskie, | ||||||||||||||||||
Wzrost |
193[1] cm | ||||||||||||||||||
Masa ciała |
99-117 kg | ||||||||||||||||||
Styl walki |
praworęczny | ||||||||||||||||||
Kategoria wagowa |
ciężka | ||||||||||||||||||
Bilans walk zawodowych[a] | |||||||||||||||||||
Liczba walk |
52 | ||||||||||||||||||
Zwycięstwa |
41 | ||||||||||||||||||
Przez nokauty |
33 | ||||||||||||||||||
Porażki |
9 | ||||||||||||||||||
Remisy |
1 | ||||||||||||||||||
Nieodbyte |
1 | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
|
Andrzej Jan Gołota, w trakcie kariery zawodowej Andrew Golota (ur. 5 stycznia 1968 w Warszawie) – polski pięściarz, brązowy medalista olimpijski z Seulu i mistrzostw Europy z Aten, zawodowy mistrz Ameryki Północnej federacji IBF, czterokrotny mistrz Polski w wadze ciężkiej. W rankingu BoxRec jest siódmym największym polskim zawodnikiem wszech czasów, pound for pound[2].
Kariera amatorska
[edytuj | edytuj kod]Startował w barwach Legii Warszawa, był czterokrotnym mistrzem Polski (1986–1990). Jego trenerami byli kolejno Tadeusz Branicki, Janusz Gortat i Czesław Ptak.
Zdobywał medale na imprezach międzynarodowych. W 1985 został wicemistrzem świata juniorów (przegrał w finale z Kubańczykiem Félixem Savónem). We wrześniu 1986 w Kopenhadze został mistrzem Europy juniorów w wadze ciężkiej, pokonując 4:1 reprezentanta ZSRR, Nikołaja Seturi[3][4].
W 1988 odniósł największy sukces w karierze amatorskiej: zdobył brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu, przegrywając przez RSC (nokaut) w walce półfinałowej z Koreańczykiem Baekiem Hyun-manem. Wcześniej stoczył wygrane walki ze Swilenem Rusinowem z Bułgarii i Haroldem Obungą z Kenii, obu pokonując wynikiem 5:0.
Reprezentował Polskę na mistrzostwach Europy (Turyn 1987, ćwierćfinał i Ateny 1989, brązowy medal) i świata (Moskwa 1989, ćwierćfinał). Jako amator stoczył 114 walk (99 wygrał, 2 zremisował i 13 przegrał).
Kariera zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Zawodową karierę rozpoczął 7 lutego 1992 w Milwaukee, pokonując Roosevelta Shulera. Do końca 1992 stoczył siedem zwycięskich walk.
16 maja 1995 w Atlantic City wygrał z Samsonem Poʻuhą z Tonga (nokaut w piątej rundzie)[5]. 15 marca 1996 Gołota pokonał przez techniczny nokaut Amerykanina Danella Nicholsona.
Kolejnym rywalem Gołoty miał być Riddick Bowe, w tej sytuacji promotorzy przeciwstawili byłemu mistrzowi świata pogromcę jego niedoszłego przeciwnika. Walka w nowojorskiej Madison Square Garden (11 lipca 1996) zakończyła się dyskwalifikacją Gołoty za ciosy poniżej pasa. Zdarzeniu towarzyszyła bijatyka wokół ringu, w szpitalu znaleźli się m.in. menedżer Gołoty Lou Duva, a także sam Gołota, uderzony w głowę radiotelefonem[6]. Ciosy poniżej pasa potwierdziły opinię o Gołocie jako o bokserze często faulującym, ale walka z Bowe'em przyniosła mu także wiele pozytywnych opinii. Prowadził z nim wyrównany pojedynek, przez długi czas prowadząc na punkty. Zyskany rozgłos wykorzystano do zorganizowania walki rewanżowej, która odbyła się 14 grudnia 1996 w Atlantic City. Ponownie pojedynek zakończył się dyskwalifikacją Gołoty za nieczyste ciosy, ale Polak był jeszcze bliższy zwycięstwa niż w pierwszym pojedynku. Riddick Bowe w drugiej walce z Andrzejem Gołotą po raz drugi i trzeci w karierze leżał na deskach. W chwili dyskwalifikacji Polak prowadził na punkty u wszystkich sędziów[7].
Pomimo dwóch kolejnych porażek, w następnej walce Gołota stanął przed pierwszą w karierze szansą zdobycia tytułu mistrza świata w wadze ciężkiej organizacji WBC. 4 października 1997 w Atlantic City, w pojedynku z Brytyjczykiem Lennoxem Lewisem, został jednak znokautowany już w pierwszej rundzie[8]. Po tej porażce Gołota wygrał w sześciu następnych walkach, m.in. z byłym mistrzem świata WBC i WBA, Timem Witherspoonem. Pojedynek ten odbył się 2 października 1998 w Hali Ludowej we Wrocławiu i był pierwszą zawodową walką Gołoty w Polsce. Walka ta była transmitowana przez telewizję Polsat i przyniosła wysoką oglądalność – prawie 12,5 miliona widzów[9]. Walka otworzyła Gołocie możliwość pojedynku eliminacyjnego WBC z Michaelem Grantem. 20 listopada 1999 w Atlantic City był bliski pokonania Granta, w pierwszej rundzie dwukrotnie kładąc rywala na deski i prowadząc przez większość walki na punkty, jednak w dziesiątej rundzie (pojedynek był zakontraktowany na 12 rund) zaliczył nokdaun i odmówił kontynuowania walki[10].
20 października 2000 w Detroit zmierzył się z Mikiem Tysonem. Już w pierwszej rundzie Polak był liczony, a w przerwie między drugą i trzecią rundą odmówił kontynuowania walki, zszedł z ringu i udał się do szatni[11]. W 2001 wprawdzie komisja boksu stanu Michigan uznała walkę za nieodbytą (wykryto niedozwolone substancje w organizmie Tysona), jednak kariera Gołoty wydawała się ostatecznie zakończona. Po tej walce Gołota miał trzyletnią przerwę w boksowaniu.
Od 2003 stoczył kilka zwycięskich walk, a 27 kwietnia 2004, w walce z Chrisem Byrdem, dostał drugą szansę walki o pas mistrzowski, tym razem organizacji IBF. Pojedynek zakończył się remisem[12].
Następna walka to trzecia próba walki o pas mistrza świata (tym razem organizacji WBA). 13 listopada 2004 przegrał na punkty z Johnem Ruizem po kontrowersyjnym werdykcie (111:114, 111:114, 112:113) przy stosunku celnych ciosów 141-103 na korzyść Gołoty i nokdaunie Ruiza w 2. rundzie[13].
22 maja 2005 podczas gali w hali United Center w Chicago został znokautowany w 53 sekundzie walki przez Lamona Brewstera w swojej czwartej walce o tytuł mistrza świata federacji WBO[14]. Po tej walce miał dwuletnią przerwę w boksowaniu.
Na ring powrócił 9 czerwca 2007, pokonując w Katowicach Amerykanina Jeremiego Batesa w drugiej rundzie przez techniczny nokaut[15]. W kolejnej walce, 6 października 2007 w hali Madison Square Garden w Nowym Jorku, pokonał Irlandczyka Kevina McBride'a w szóstej rundzie, także przez techniczny nokaut, zdobywając tytuł mistrza Ameryki Północnej federacji IBF[16].
19 stycznia 2008 w Madison Square Garden zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów na punkty z Mikiem Mollo, zdobywając pas mistrza Ameryki Łacińskiej – WBA Fedelatin wagi ciężkiej[17]. 7 listopada 2008 w Chengdu zmierzył się z Rayem Austinem o pas WBC USNBC. Przegrał przez techniczny nokaut po pierwszej rundzie – w trzeciej sekundzie pojedynku zaliczył nokdaun, a 40 sekund później doznał kontuzji lewego ramienia, wskutek czego musiał zrezygnować z dalszej walki.
24 października 2009 podczas gali Polsat Boxing Night, której stawką był pas IBF International, w łódzkiej hali Atlas przegrał z Tomaszem Adamkiem przez TKO w piątej rundzie.
3 listopada 2012 w łódzkiej Atlas Arenie miała odbyć się walka na zasadach wrestlingu, w której Gołota miał się pojedynkować z Riddickiem Bowe'em. Walkę jednak odwołano.
|
23 lutego 2013 w Gdańsku, w Ergo Arenie Gołota przegrał w szóstej rundzie przez nokaut z Przemysławem Saletą[18].
25 października 2014 w Częstochowie zmierzył się w pożegnalnej walce pokazowej z Danellem Nicholsonem. Organizatorem walki był Marcin Najman[19].
14 grudnia 2017 na konferencji prasowej w Zdunach ogłoszono powstanie Krotoszyńskiego Klubu Bokserskiego im. Andrzeja Gołoty, powstałego m.in. dzięki tygodnikowi „Życie Krotoszyna”. Inauguracja klubu odbyła się 7 listopada 2018 w Krotoszynie, podczas wielkiego treningu, w którym udział wziął m.in. sam Gołota[20][21].
Lista walk zawodowych
[edytuj | edytuj kod]Statystyka stoczonych walk zawodowych |
---|
Zwycięstw: 41 (KO – nokautów: 33, walk zakończonych na punkty: 8) Przegranych: 9 (KO – nokautów: 6, walk zakończonych na punkty: 1, dyskwalifikacji: 2) Remisów: 1 |
Wynik | Rekord | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Data | Miejsce | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Przegrana | 41-9-1 | Przemysław Saleta (43-7, 20 KO) | KO | 6 (10) 2:49 | 23 lutego 2013 | Ergo Arena, Gdańsk | |
Przegrana | 41-8-1 | Tomasz Adamek (38-1, 25 KO) | TKO | 5 (12), 1:20 | 24 października 2009 | Atlas Arena, Łódź | Walka o pas IBF International. |
Przegrana | 41-7-1 | Ray Austin (25-4-4, 17 KO) | TD | 1 (12) 3:00 | 7 listopada 2008 | Sichuan Gymnasium, Chengdu | Walka o pas WBC–USNBC. |
Zwycięstwo | 41-6-1 | Mike Mollo (19-1, 12 KO) | UD | 12 | 19 stycznia 2008 | Madison Square Garden, Nowy Jork | Zdobył pas WBA Fedelatin. |
Zwycięstwo | 40-6-1 | Kevin McBride (34-5-1, 29 KO) | TKO | 6 (12), 2:42 | 6 października 2007 | Madison Square Garden, Nowy Jork | Zdobył pas IBF North American. |
Zwycięstwo | 39-6-1 | Jeremy Bates (21-13-1, 18 KO) | TKO | 2 (10) 2:59 | 9 czerwca 2007 | Spodek, Katowice | |
Przegrana | 38-6-1 | Lamon Brewster (31-2, 27 KO) | TKO | 1 (12), 0:52 | 21 maja 2005 | United Center, Chicago | Walka o mistrzostwo świata WBO. |
Przegrana | 38-5-1 | John Ruiz (40-5-1, 27 KO) | UD | 12 | 13 listopada 2004 | Madison Square Garden, Nowy Jork | Walka o mistrzostwo świata WBA. |
Remis | 38-4-1 | Chris Byrd (37-2, 20 KO) | SD | 12 | 17 kwietnia 2004 | Madison Square Garden, Nowy Jork | Walka o mistrzostwo świata IBF. |
Zwycięstwo | 38-4 | Terrence Lewis (32-13-1, 22 KO) | TKO | 6 (10) 1:25 | 14 listopada 2003 | Turning Stone Resort Casino, Verona | |
Zwycięstwo | 37-4 | Brian Nix (18-10, 3 KO) | TKO | 7 (10) 2:43 | 14 sierpnia 2003 | Dover Downs, Dover | |
NC | 36-4 | Mike Tyson (48-3, 42 KO) | NC | 2 (10) | 20 października 2000 | The Palace, Auburn Hills | Walka nierozstrzygnięta. Początkowo Gołota przegrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem marihuany[22]. |
Zwycięstwo | 36-4 | Orlin Norris (50-5, 21 KO) | UD | 10 | 16 czerwca 2000 | Mandalay Bay Events Center, Paradise | |
Zwycięstwo | 35-4 | Marcus Rhode (24-16, 24 KO) | TKO | 3 (10), 2:19 | 22 kwietnia 2000 | Tianhe Stadium, Kanton | |
Przegrana | 34-4 | Michael Grant (30-0, 19 KO) | TKO | 10 (12) 1:31 | 20 listopada 1999 | Etess Arena, Atlantic City | Walka o mistrzostwo świata NABF. |
Zwycięstwo | 34-3 | Quinn Navarre (24-6-1, 16 KO) | TKO | 6 (10) | 26 czerwca 1999 | Hala Stulecia, Wrocław | |
Zwycięstwo | 33-3 | Jesse Ferguson (26-17, 16 KO) | UD | 10 | 30 stycznia 1999 | Convention Hall, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 32-3 | Tim Witherspoon (46-7, 29 KO) | UD | 10 | 2 października 1998 | Hala Stulecia, Wrocław | |
Zwycięstwo | 31-3 | Corey Sanders (16-5, 9 KO) | UD | 10 | 21 lipca 1998 | Etess Arena, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 30-3 | Jack Basting (21-12, 6 KO) | TKO | 3 (10) | 8 maja 1998 | Trump Marina, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 29-3 | Eli Dixon (19-3-1, 13 KO) | KO | 6 (10) | 14 kwietnia 1998 | Foxwoods Casino, Ledyard | |
Przegrana | 28-3 | Lennox Lewis (31-1, 25 KO) | KO | 1 (12) 1:35 | 4 października 1997 | Convention Hall, Atlantic City | Walka o mistrzostwo świata WBC. |
Przegrana | 28-2 | Riddick Bowe (39-1, 29 KO) | DQ | 9 (10), 2:58 | 14 grudnia 1996 | Convention Hall, Atlantic City | Dyskwalifikacja za powtarzające się ciosy poniżej pasa. |
Przegrana | 28-1 | Riddick Bowe (38-1, 29 KO) | DQ | 7 (12) | 11 lipca 1996 | Madison Square Garden, Nowy Jork | Dyskwalifikacja za powtarzające się ciosy poniżej pasa. |
Zwycięstwo | 28-0 | Danell Nicholson (24-1, 17 KO) | TD | 8 (10), 3:00 | 15 marca 1996 | Convention Hall, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 27-0 | Charles Hostetter (16-9, 8 KO) | TKO | 2 (10) | 30 stycznia 1996 | Medieval Times, Lyndhurst | |
Zwycięstwo | 26-0 | Jason Waller (20-9-2, 15 KO) | TKO | 2 (10) | 18 listopada 1995 | Convention Hall, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 25-0 | West Turner (17-8, 15 KO) | TKO | 1 (8) 0:39 | 26 sierpnia 1995 | Convention Hall, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 24-0 | Samson Poʻuha (15-1, 15 KO) | TKO | 5 (10), 2:44 | 16 maja 1995 | Resorts Hotel & Casino, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 23-0 | Marion Wilson (7-14-3, 3 KO) | UD | 10 | 11 kwietnia 1995 | Bismarck Hotel, Chicago | |
Zwycięstwo | 22-0 | Dwayne Hall (4-10, 3 KO) | TKO | 1 (8) | 26 stycznia 1995 | Rosemont | |
Zwycięstwo | 21-0 | Darren Hayden (13-1-1, 7 KO) | TD | 7 (10) | 1 listopada 1994 | MGM Grand Garden Arena, Paradise | |
Zwycięstwo | 20-0 | Jeff Lampkin (38-17-1, 33 KO) | TD | 1 (10), 3:00 | 13 sierpnia 1994 | The Aladdin, Paradise | |
Zwycięstwo | 19-0 | Jesse Shelby (21-13-1, 18 KO) | TKO | 2 (8) | 18 czerwca 1994 | Bismarck Hotel, Chicago | |
Zwycięstwo | 18-0 | Terry Davis (30-3-2, 22 KO) | TKO | 1 (10), 1:51 | 6 maja 1994 | Convention Hall, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 17-0 | Larry Davis (8-11, 6 KO) | KO | 1 (8) | 16 marca 1994 | Bismarck Hotel, Chicago | |
Zwycięstwo | 16-0 | Donnell Wingfield (21-6-1, 10 KO) | TKO | 1 (8) | 14 stycznia 1994 | Carmel High School, Mundelein | |
Zwycięstwo | 15-0 | Calvin Jones (15-7, 9 KO) | TKO | 2 (6) | 23 listopada 1993 | Hyatt Regency O’Hare, Rosemont | |
Zwycięstwo | 14-0 | Andre Smith (13-3, 8 KO) | KO | 1 (8), 2:59 | 4 września 1993 | The Aladdin, Paradise | |
Zwycięstwo | 13-0 | Marion Wilson (6-6-2, 3 KO) | PTS | 8 | 10 lipca 1993 | Fernwood Resort, Bushkill | |
Zwycięstwo | 12-0 | Carlton West (9-20, 4 KO) | TKO | 2 (8) | 22 czerwca 1993 | Trump Taj Mahal, Atlantic City | |
Zwycięstwo | 11-0 | Kevin P. Porter (14-10-2, 8 KO) | KO | 3 (8) | 15 maja 1993 | Eagles Auditorium, Milwaukee | |
Zwycięstwo | 10-0 | Bobby Crabtree (46-25-1, 43 KO) | TKO | 2 (10), 1:14 | 26 marca 1993 | Union Hall, Countryside | |
Zwycięstwo | 9-0 | Andre Crowder (6-21-2, 2 KO) | TKO | 1 (6) | 5 lutego 1993 | Eagles Auditorium, Milwaukee | |
Zwycięstwo | 8-0 | Eddie Taylor (31-16-1, 17 KO) | TKO | 1 (8), 2:49 | 5 grudnia 1992 | Expo Center, Dolton | |
Zwycięstwo | 7-0 | Aaron Brown (18-32-2, 8 KO) | TKO | 2 (6) | 3 października 1992 | St. Andrews Gym, Chicago | |
Zwycięstwo | 6-0 | James Holley (3-26, 1 KO) | KO | 1 (6) | 28 sierpnia 1992 | Union Hall, Countryside | |
Zwycięstwo | 5-0 | Robert Smith (2-3-2, 2 KO) | PTS | 6 | 24 lipca 1992 | Union Hall, Countryside | |
Zwycięstwo | 4-0 | Joey Christjohn (12-12-3, 7 KO) | TKO | 1 (6) | 20 czerwca 1992 | St. Andrews Gym, Chicago | |
Zwycięstwo | 3-0 | Charles Presswood (0-5, 0 KO) | KO | 1 (4) | 27 marca 1992 | Union Hall, Countryside | |
Zwycięstwo | 2-0 | Joe Jones (debiutant) | KO | 1 (4), 2:13 | 28 lutego 1992 | Union Hall, Countryside | |
Zwycięstwo | 1-0 | Roosevelt Shuler (debiutant) | TKO | 3 (4) | 7 lutego 1992 | United Community Center, Milwaukee | debiut zawodowy |
TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, TD – decyzja techniczna, DQ – dyskwalifikacja, NC – nie rozstrzygnięta
Procesy sądowe
[edytuj | edytuj kod]Według zeznań świadka koronnego Jarosława Sokołowskiego, ps. „Masa” Gołota był członkiem grupy przestępczej Andrzeja Kolikowskiego, ps. „Pershing”, ściągającej haracze. Prokuratura nie potwierdziła tej kwestii i nie wszczęła postępowania przeciw bokserowi[23]. W maju 1990 Gołota pobił we Włocławku gości jednego z lokali, a następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Do Polski powrócił sześć lat później, otrzymując list żelazny. Za pobicie został skazany na karę roku pozbawiania wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby[23].
Gołota utrzymywał kontakt z liderem gangu pruszkowskiego Andrzejem Kolikowskim, ps. „Pershing”, który jako kibic uczestniczył w walkach boksera w Stanach Zjednoczonych, m.in. w pojedynku z Michaelem Grantem w 1999[24]. W wywiadzie prasowym udzielonym w 2004 Gołota stwierdził: „byliśmy kolegami, to prawda”[25].
W 2002 Gołotę ścigano listem gończym w USA za niestawienie się w sądzie w związku z oskarżeniem o podawanie się za policjanta. W październiku tegoż roku oskarżono go w Polsce o ponowne wdanie się w bijatykę w hotelu w Sopocie, w związku z czym w marcu 2003 został zatrzymany, postawiono mu zarzuty i wypuszczono za kaucją 30 tys. zł. Dwa miesiące później, po niestawieniu się przezeń na jedną z rozpraw, sąd wydał w lipcu postanowienie o jego aresztowaniu, ale wkrótce – po przedstawieniu przez jego obrońców dowodów na to, że pięściarz w tym czasie przechodził rehabilitację – wycofał to postanowienie. We wrześniu 2004 prokuratura odstąpiła od dalszego prowadzenia z urzędu sprawy pobicia w Sopocie, a poszkodowany zrezygnował z wniesienia przeciw Gołocie oskarżenia prywatnego. Sprawę ostatecznie umorzono[26].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W 1990 poślubił Mariolę (z d. Babicz), z wykształcenia prawniczkę i licencjonowaną sędzię bokserską[27][28]. Mają dwoje dzieci, Alexandrę (ur. 1991) i Andrzeja (ur. 1997)[29][30]. Mieszkają w Northbrook, niedaleko Chicago[31].
Odniesienia w kulturze
[edytuj | edytuj kod]- W 1998 na polskim rynku wydawniczym pojawiła się książka „Andrzej Gołota – Pierwsza autoryzowana biografia”, której autorami są: Stefan Bieńkowski, Przemysław Garczarczyk, Bogusław Kubisz i Krzysztof Rzeszot ISBN 83-86156-01-5.
- Do osoby Gołoty odnosił się tekst utworu zespołu Kazik na Żywo „Andrzej Gołota”, wydany na albumie pt. Las Maquinas de la Muerte (1999)[32][33][34].
- Grupa hip-hopowa Projekt Nasłuch stworzyła w 2011 utwór będący hołdem dla Gołoty[35].
- W 2016 Gołota został wprowadzony do Galerii Sław Boksu – Illinois Boxing Hall of Fame[36].
Udział w programach telewizyjnych
[edytuj | edytuj kod]- 2010: Taniec z gwiazdami (TVN) – uczestnik programu[37]
- 2010: Uwaga! – Kulisy Sławy: Miłość boksera i prawniczki (TVN) – bohater odcinka
- 2010: Szymon Majewski Show (TVN) – gość programu
- 2010: Taka miłość się nie zdarza. Mariola i Andrzej Gołotowie (TVN) – bohater reportażu dokumentalnego
- 2011: Dzień dobry TVN (TVN) – bohater reportażu pt. Z amerykańską wizytą u Gołotów
- 2013: Kulisy sportu (Polsat) – gość programu
- 2013: Andrzej Gołota. Prawdziwa historia (Polsat Sport) – bohater reportażu dokumentalnego
- 2013: Granice kariery (Polsat) – gość programu
- 2013: Tomasz Lis na żywo (TVP) – gość programu
- 2019: Agent – Gwiazdy (TVN) – uczestnik programu
Reklama
[edytuj | edytuj kod]Wystąpił w amerykańskiej reklamie zachęcającej do udziału w spisie powszechnym Census 2010[38].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gołota śmiał się z Adamka. gwizdek24.se.pl, 24 października 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (30 sierpnia 2011)].
- ↑ BoxRec ratings: Poland, pound-for-pound, active and inactive, BoxRec [dostęp 2021-01-08] .
- ↑ Andrzej Gołota mistrzem Europy. „Trybuna Śląska”. 221, s. 8, 22 września 1986.
- ↑ 9. European Junior Championships – Copenhagen, Denmark – September 15-21 1986. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ Luis Escobar: Lewis KO’s Golata In One. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
- ↑ SATKurier.pl / Polonica / Telewizja Polsat kończy 20 lat – poznajmy jej historie.
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ John Gregg: Iron Mike Makes Golota Quit. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
- ↑ Luis Escobar: Champ Byrd And Golota Battle To A Spirited Draw. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
- ↑ John Gregg: Ruiz Dropped Twice Outlasts Golata. The Boxing Times. [dostęp 2007-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-11)]. (ang.).
- ↑ Robert Hoffman, Jacob Chavez: Brewster annihilates Golota!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Ryszard Koczura: Adamek punishes Pineda; Golota crushes Bates!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Matt Richardson, Jason Stern: Peter Wakes Up from Nightmare!; McBride Pole-Axed!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Matt Richardson, Rick Scharmberg: Jones defeats Trinidad!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Polsat Boxing Night: Gołota vs. Saleta. bokser.org. [dostęp 2012-12-29]. (pol.).
- ↑ Ostatnia walka Andrzeja Gołoty, legenda boksu zakończyła karierę. onet.pl. [dostęp 2014-10-26]. (pol.).
- ↑ Marcin Szyndrowski , Krotoszyn: Andrzej Gołota odwiedził halę sportową i wziął udział w oficjalnym uruchomieniu klubu bokserskiego jego imienia [ZDJĘCIA] [online], Gloswielkopolski.pl [dostęp 2018-12-06] (pol.).
- ↑ Łukasz Cichy , Andrzej Gołota zwiedził Krotoszyn i Zduny [ZDJĘCIA] [online], krotoszyn.naszemiasto.pl, 8 listopada 2018 [dostęp 2018-12-06] (pol.).
- ↑ The Associated Press , PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
- ↑ a b Magdalena Rubaj, Maciek Glinka: Gołota, przyjaciel gangsterów?. wiadomosci.wp.pl, 19 kwietnia 2004. [dostęp 2015-01-13].
- ↑ Ewa Ornacka, Piotr Pytlakowski: Nowy alfabet mafii. Najnowsze losy polskiej przestępczości zorganizowanej. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2013, s. 99. ISBN 978-83-7818-440-9.
- ↑ Gołota: nie byłem gorylem „Pershinga”. wiadomosci.wp.pl, 20 kwietnia 2004. [dostęp 2015-01-13].
- ↑ Gołota wolny od zarzutu. [dostęp 2010-05-29].
- ↑ Mariola Gołota sędzią bokserskim (zdj. Marcin Kondek).
- ↑ Nowości – Żona Gołoty zrobi karierę w ringu?
- ↑ Mistrzowie sportu – ZEW KRWI.
- ↑ Andrzej Gołota przygotowuje się do Wigilii (zdj. Marcin Kondek).
- ↑ Gołota: ostatni taniec sprzedawcy marzeń. Historia wrażliwego, zabawnego mruka. [w:] Przegląd Sportowy [on-line]. 2014-10-27. [dostęp 2024-01-15].
- ↑ Kazik Staszewski, Rafał Księżyk: Idę tam, gdzie idę. Autobiografia. Wydawnictwo Kosmos Kosmos, 2015, s. 276. ISBN 978-83-942140-1-2.
- ↑ Przemysław Osiak: Kazik wstydził się podejść do Gołoty. "Jeśli komuś się wydaje, że to jakiś debil...". przegladsportowy.onet.pl, 2021-06-09. [dostęp 2024-06-28].
- ↑ Knż - Las Maquinas de la Muerte [CD]. sprecords.pl. [dostęp 2024-06-28].
- ↑ News – Projekt Nasłuch – w hołdzie Andrzejowi Gołocie! Nowy numer – Rap Graffiti Breakdance Hip-Hop.pl. hip-hop.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-29)].
- ↑ Gołota wprowadzony do Galerii Sław Boksu (Illinois Boxing Hall of Fame). boxrec.com. [dostęp 2016-11-07].
- ↑ 14 par w 12. edycji “Tańca z gwiazdami”. [w:] Wirtualne Media [on-line]. wirtualnemedia.pl, 2010-09-01. [dostęp 2015-02-16]. (pol.).
- ↑ Dziennik.pl: Zobacz, jak Gołota pomaga liczyć ludzi. 2010-05-27. [dostęp 2010-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-30)]. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Lista walk zawodowych Andrzeja Gołoty
- legendyboksu.c0.pl
- Profil na portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-02)].