Anna Dymna

Anna Dymna

Anna Dymna (2024)
Data i miejsce urodzenia	20 lipca 1951 Legnica
Zawód	aktorka
Współmałżonek	1. Wiesław Dymny 2. Zbigniew Szota 3. Krzysztof Orzechowski
Lata aktywności	od 1969
Zespół artystyczny
Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Anna Dymna z domu Dziadyk^[1] (ur. 20 lipca 1951 w Legnicy) – polska aktorka teatralna i filmowa, działaczka społeczna. Założycielka i prezes Fundacji Anny Dymnej „Mimo Wszystko”. Laureatka Orła za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy.

Jest córką Jana Dziadyka^[2] i Janiny z domu Sądowicz. Matka była ekonomistką, a ojciec – inżynierem lotnikiem^[3][4]. Miała dwóch braci: starszego Jana i młodszego Jerzego^[5]. Jej rodzina pochodziła z Kresów Wschodnich – matka urodziła się w Brodach, a rodzina ojca wywodziła się z Kołomyi^[6]. Prababka ze strony ojca (Jadwiga Rakowiecka) miała ormiańskie korzenie^[7][8], a pradziadek ze strony matki (Wilhelm Pribnow) i dziadek ze strony ojca (Stefan Dziadyk) byli Węgrami^[9][10]

W dzieciństwie mieszkała w kamienicy przy ul. Nowowiejskiej na krakowskim Zwierzyńcu^[11]. Dorastała w ubogiej rodzinie^[12], była chorowitym dzieckiem^[13]. W domu rodzinnym zwracano się do niej imieniem Małgorzata^[14]. W wieku dziecięcym zaczęła uczęszczać na zajęcia do Kociego Teatru Jana Niwińskiego, pod którego opieką rozwijała umiejętności aktorskie i recytatorskie również w okresie licealnym^[4][15]. W teatrze tym zagrała m.in. główną rolę w spektaklu Sierotka Marysia^[16]. W Krakowie ukończyła Szkołę Podstawową nr 34^[17], VII Liceum Ogólnokształcące im. Zofii Nałkowskiej^[18] i (w 1973) Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego^[19]. Powtarzała trzeci rok studiów z uwagi na występowanie w filmach, co było wówczas uznawane za niedopuszczalne^[20].

Zadebiutowała jako aktorka teatralna w czerwcu 1969 rolą Isi, córki Gospodarza, w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (reż. Lidia Zamkow) w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie^[1][21]. Za swój występ w spektaklu – obejmujący m.im. monolog Chochoła^[22] – zebrała przychylne recenzje, m.in. od Jakuba Mikołajczyka, pierwowzoru Kuby w Weselu^[23]. W 1969 wzięła udział w profesjonalnej sesji zdjęciowej dla czasopisma „Przekrój”, a w następnym roku jej zdjęcie pojawiło się na okładce jednego z wrześniowych wydań tego periodyku^[24]. W październiku 1970 premierę w Starym Teatrze w Krakowie miał spektakl Król Mięsopust z Anną Dymną w roli służącej Kasi^[25], za którą otrzymała pozytywne recenzje od krytyków^[26].

Karierę filmową rozpoczęła od zagrania głównych ról w 150 na godzinę (1971) Wandy Jakubowskiej i Pięciu i pół bladego Józka (1971) Henryka Kluby^[27]. Na planie drugiej z tych produkcji poznała Wiesława Dymnego, którego barwna osobowość miała na nią istotny wpływ^[28][29]. W latach 70. jej zdjęcia były często publikowane w prasie, m.in. na okładkach „Magazynu Filmowego”, „Panoramy” i „Filmu”^[30]. Jeszcze przed ukończeniem studiów zagrała w następujących filmach: Diament radży (1971) Sylwestra Chęcińskiego, Jak daleko stąd, jak blisko (1972) Tadeusza Konwickiego, Szerokiej drogi, kochanie (1972) Andrzeja Piotrowskiego i Sekret (1973) Romana Załuskiego. Wystąpiła także w produkcjach NRD-owskich: Klucze (1972) i Z życia nicponia (1973)^[31]. Odnowiła współpracę z Lidią Zamkow, grając w wyreżyserowanych przez nią spektaklach Teatru Telewizji: Natalię w Ludziach bezdomnych (1971) i Pannę Młodą w Weselu (1971)^[32][33].

W kwietniu 1973, tuż przed obroną dyplomu, została etatową aktorką Starego Teatru w Krakowie, w którym wystąpiła m.in. jako Dziewczyna i Panna w Dziadach (reż. Konrad Swinarski), Kora i Małgorzata w Nocy listopadowej (reż. Andrzej Wajda), Ania w Wiśniowym sadzie (reż. Jerzy Jarocki), Anna w Warszawiance (reż. Henryk Tomaszewski) i Zosia w Weselu (reż. Jerzy Grzegorzewski)^[34]. W latach 70. zagrała także hrabiankę Klarysę w serialu Janosik (1974) oraz Anię Pawlakównę (wnuczkę Pawlaków i Kargulów) w komediach Sylwestra Chęcińskiego: Nie ma mocnych (1974) i Kochaj albo rzuć (1975), wyniosłą i mało sympatyczną arystokratkę Melanię Barską w Trędowatej (1976) Jerzego Hoffmanna oraz Liesel w Kombinatorze Güntera Reischa (1978)^[35]. Kontynuowała występy w Teatrze Telewizji, grając Zuzannę w Teresie Raquin (reż. Antoni Halor), Mary Boyle w Junonie i pawiu (reż. Tadeusz Lis), panienkę Angelę Moping w Małej przechadzce pana Lovedaya (reż. Stanisław Zajączkowski), prostytutkę-mitomankę Dianę w Wysokiej stawce (reż. Krystyna Meissner), Melisandę w Peleasie i Melisandzie (reż. Laco Adamík) oraz perwersyjną i zepsutą panienkę Lilę w Ich czworo (reż. Tomasz Zygadło)^[36][37]. W 1978 za rolę Kory w Nocy listopadowej otrzymała Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji^[38].

Zagrała główną rolę w filmie Jerzego Hoffmanna Do krwi ostatniej… (1978)^[39]. W 1979 w drodze na plan filmu Miklósa Jancsó Węgierska rapsodia (1979) uległa wypadkowi samochodowemu, wskutek którego doznała wstrząsu mózgu i licznych urazów ciała^[40], m.in. przebicia płuc połamanymi żebrami, uszkodzenia kręgosłupa, pęknięcia miednicy i urwania palca prawej ręki^[41].

Po wielomiesięcznej rehabilitacji wróciła do pracy na planie serialu Jerzego Hoffmanna Do krwi ostatniej (1981)^[42]. Zagrała także zepsutą i zmanierowaną Ludy w spektaklu Teatru Telewizji U mety (reż. Tadeusz Lis) oraz prostytutkę-mitomankę Dianę w Queen Mary (reż. Jerzy Bińczycki) w Starym Teatrze w Krakowie^[43][44]. Za rolę Niny Zariecznej w Dziesięciu portretach z czajką w tle (reż. Jerzy Grzegorzewski) w Starym Teatrze w Krakowie otrzymała nagrodę aktorską na 20. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych^[45].

W 1982 otrzymała dyplom honorowy za zwycięstwo w plebiscycie tygodnika „Przekrój” dla najpopularniejszego aktora w Krakowie za lata 1946–1981^[46] oraz Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia za rolę Barbary Radziwiłłówny, litewskiej arystokratki i ukochanej Zygmunta II Augusta, w Królowej Bonie (1980–1981) Janusza Majewskiego^[47]. Podczas kręcenia sceny jazdy na saniach uległa wypadkowi, wskutek którego doznała wstrząsu mózgu^[48]. Na początku lat 80. zagrała także tytułową rolę francuskiej komunistki, zakochanej w niemieckim pisarzu i antyfaszyście, w Yvonne (1980), Marysię Wilczurównę, sierotę ze sklepu pasmanteryjnego na prowincji i zarazem córkę tytułowego Znachora (1981) Jerzego Hoffmanna, a także Magdalenę w Dolinie Issy (1982) Tadeusza Konwickiego^[49][50]. Wykreowała kolejne role w Teatrze Telewizji: Katarzynę w Widoku z mostu (1980), ekscentryczną Laurę w Kordianie (1980) i żonę w Nie-Boskiej komedii (1982; reż. Zygmunt Hübner)^[51]. Poza tym wcieliła się w postać Elektry w Orestei (1982; reż. Zygmunt Hübner) w Starym Teatrze w Krakowie^[52].

Powróciła do roli litewskiej królowej w filmie Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny (1983), do którego Janusz Majewski napisał scenariusz specjalnie dla niej^[53]. Wkrótce doznała kolejnego wstrząsu mózgu, tym razem wskutek wypadku samochodowego w drodze na plan zdjęciowy paradokumentalnego filmu telewizyjnego Lucyny Smolińskiej Na odsiecz Wiedniowi (1983), w którym zagrała królową Marysieńkę Sobieską^[54][55]. W 1983 zagrała Hannę P., wielką miłość Kazimierza Przerwy-Tetmajera w psychologicznym filmie biograficznym Jacka Koprowicza Przeznaczenie (1985) poświęconym życiu poety^[56]. Również w 1983 wyróżniono ją Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki II stopnia za osiągnięcia w twórczości teatralnej i filmowej^[57]. W 1984 otrzymała nagrodę Złoty Ekran za twórczość telewizyjną w poprzednim roku (za występ w Na odsiecz Wiedniowi i paradokumentalnym widowisku telewizyjnym Polski listopad)^[58][59]. W tym okresie zagrała jeszcze dwie monarchinie: królową Katarzynę Jagiellonkę w spektaklu telewizyjnym Ostatni z Jagiellonów i Elżbietę de Valois w sztuce Don Carlos (1984; reż. Laco Adamík) w Starym Teatrze w Krakowie^[60]. Wystąpiła także jako Księżniczka Pirlipatka w spektaklu telewizyjnym Księżniczka na ziarnku grochu (1984; reż. Andrzej Maj)^[61], a także zebrała przychylne recenzje za rolę Lavinii w trzyczęściowym widowisku telewizyjnym Żałoba przystoi Elektrze (reż. Jan Błeszyński)^[52][62].

W 1985 otrzymała Nagrodę Państwową II stopnia Ministra Kultury i Sztuki^[63]. Po narodzinach syna w 1985 znacznie przybrała na wadze, co wpłynęło na zmianę jej aktorskiego emploi – zaczęła grać kobiety doświadczone życiowo, poturbowane przez mężczyzn i los, targane namiętnościami oraz gotowe do poświęcenia i walki o uczucia^[64]. W drugiej połowie lat 80. zagrała kolejne role w Starym Teatrze w Krakowie: Słodką Dziewuszkę w Korowodzie (reż. Mieczysław Grąbka), Świntusię Macabrescu w Gyubalu Wahazarzs, czyli na przełęczach bezsensu (reż. Romana Próchnicka), Podstolinę w Zemście (reż. Andrzej Wajda), gwiazdę filmową Wierę w Dzwonach (reż. Stanisław Nosowicz), Annę Wojnicew w Płatonowie (reż. Filip Bajon)^[65]. Za rolę Adeli w Republice marzeń (reż. Rudolf Zioło) w krakowskim Starym Teatrze otrzymała nagrodę na 14. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”^[66]. Grała pokojówkę Justysię w objazdowej sztuce Mąż i żona (reż. Gustaw Holoubek), którą Teatr Scena na Piętrze w Poznaniu wystawił w ośrodkach polonijnych w Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie i Australii^[67][68].

Do końca dekady wystąpiła także w kilku spektaklach Teatru Telewizji: jako amerykańska dziennikarka Helen Schwartz w Opowieściach Hollywoodu i Berta w Wygnańcach (oba w reżyserii Kazimierza Kutza^[69], wyrozumiała Milena w Listach do Mileny i rozsądna Jo w Prometeuszu (oba w reż. Krzysztofa Babickiego) oraz madame Kławdia Chauchat w Czarodziejskiej górze/Wielkim Peeperkornie (reż. Tomasz Zygadło) i Antonietta, matka sześciorga dzieci i faszystka, która wdaje się w romans z homoseksualnym spikerem radiowym o antyfaszystowskich poglądach (Jan Englert) w Szczególnym dniu (reż. Grzegorz Warchoł)^[70]. Zagrała także Baronową Sztygielową w filmie Andrzeja Domalika Schodami w górę, schodami w dół (1988)^[71]. W latach 80. była zaangażowana również w programy poetyckie krakowskiego Teatru Poezji, dla którego recytowała wiersze takich autorów jak Czesław Miłosz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Rainer Maria Rilke, Henryk Bardijewski, Adam Asnyk, Jan Lechoń, Maria Konopnicka, Adam Mickiewicz, Jan Twardowski, Osip Mandelsztam i Thomas S. Eliot^[72].

W 1990 została wykładowczynią zajęć z prozy w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie^[73]. W tym samym roku zagrała główną rolę żeńską w telewizyjnej inscenizacji Mistrza i Małgorzaty (reż. Maciej Wojtyszko)^[74] i Tarasowną, żonę Małachija Stakanczyka, w Reformatorze (reż. Krzysztof Orzechowski)^[75]. Od 1990 przez ponad siedem lat grała mądrą, sprytną, przewrotną i kochliwą Telimenę w sztuce impresaryjnej Kochajmy się! (reż. Jan Englert), która została wystawiona ponad 300 razy, m.in. w Gdańsku, Kaliszu i Krakowie, a także w ośrodkach polonijnych w Chicago i Londynie, a także w Norwegii i Australii^[76]. Za rolę Gospodyni w Weselu (1991; reż. Andrzej Wajda) w Starym Teatrze w Krakowie otrzymała nagrodę na 18. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”^[77][78]. W tym okresie zagrała w krakowskim Starym Teatrze również Praskowię w Śmierci Iwana Iljicza (1991; reż. Jerzy Grzegorzewski) i Hipolitę, żonę króla Tezeusza, w Śnie nocy letniej (1992; reż. Rudolf Zioło)^[79].

W 1992 premierę miał poświęcony aktorce film biograficzny Marty Wegiel Pieczenie chleba^[80]. W 1993 otrzymała nagrodę Złota Kaczka za całokształt twórczości^[80], a premierę w Teatrze Ateneum w Warszawie miał kabaretowy spektakl Dymny. Piosenki, wiersze i wymyślania (reż. Maciej Wojtyszko), którego była współscenarzystką^[81]. W 1994 za rolę podstarzałej wdowy Molly Bowser w telewizyjnej inscenizacji Palca Bożego (1993; reż. Teresa Kotlarczyk) otrzymała nagrodę na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej i Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza od redakcji miesięcznika „Teatr”, którą dostała także za rolę Podstoliny w telewizyjnym spektaklu Zemsta (1994; reż. Olga Lipińska)^[82][83]. Również w 1994 za rolę Katarzyny, znanej dziennikarki telewizyjnej, która mierzy się z problemem alkoholowym, w filmie Barbary Sass Tylko strach (1993) otrzymała Złotego Lwa za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą na 18. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni^[84]. Zagrała w dwóch spektaklach reżyserowanych przez Macieja Wojtyszkę w Starym Teatrze w Krakowie: Matrionę Czelcową w Miłości na Krymie (1994)^[85] i Krystynę we Wznowieniu (1995), za którą otrzymała w 1996 nagrodę na 36. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych – Festiwalu Sztuki Aktorskiej^[86][87]. Wcieliła się w matkę w krótkometrażowym filmie erotycznym Janusza Majewskiego Diabelska edukacja (1995) oraz w prymitywną i pazerną Prudencję Duvernoy w telewizyjnym filmie Jerzego Antczaka Dama kameliowa (1995)^[88].

W latach 90. występowała także w spektaklach Teatru Telewizji: zagrała pielęgniarkę Nathalie w Nocy Walpurgii (1991; reż. Kazimierz Kutz), Panią Kamińską w Szalbierzu (1991; reż. Tomasz Wiszniewski), Trudy Parks w Chwili sławy (1993; reż. Ireneusz Engler), Mysz w Calineczce (1994; reż. Artur Hofman), Lisette de Courval w Siostrzyczkach (1994; reż. Barbara Sass), Żonę w Idź na brzeg, widać ogień (1995; reż. Teresa Kotlarczyk), Anitę, portorykańską emigrantkę z parku dla bezdomnych^[89], w Antygonie w Nowym Jorku (1995; reż. Kazimierz Kutz), ekstrawagancką właścicielkę pensjonatu Panią Dubbonet w Pająku (1995; reż. Mariusz Treliński), Macochę w Białym łabędziu (1995; reż. Krzysztof Babicki), aktorkę Irinę Sokoł w Balu błaznów (1996; reż. Waldemar Krzystek), Bertie Kaufmann w Idź do panny Törpe (1996; reż. Teresa Kotlarczyk, tytułową bohaterkę Wassy Żelaznowej (1996; reż. Barbara Sass), Kleopatrę Mamajewą w Naszym człowieku (1997; reż. Kazimierz Kutz), Martę Webb w Naszym mieście (1997; reż. Maria Zmarz-Koczanowicz), Panią Carghill w Mężu stanu (1997; reż. Andrzej Łapicki) i Matkę w Tak zwanej ludzkości w obłędzie (1998; reż. Jerzy Grzegorzewski)^[90][91].

W marcu 1996 otrzymała Złotą Maskę dla najpopularniejszego i najbardziej lubianego aktora^[87]. W drugiej połowie lat 90. zagrała także role serialowe: służącą Walunię w Bożej podszewce (1997) i Mariannę Kalinowską w Siedlisku (1998)^[92]. Pod koniec lat 90. zagrała Katię Mann, żonę tytułowego bohatera spektaklu Tomasz Mann (1999; reż. Krzysztof Orzechowski) w Starym Teatrze w Krakowie i Doris w sztuce Po latach o tej samej porze (1999; reż. Teresa Kotlarczyk); a za drugą z tych ról otrzymała tytuł najprzyjemniejszej aktorki na 6. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi^[93]. W 1999 i 2000 otrzymywała Złote Maski dla najpopularniejszego aktora w Krakowie^[94].

W marcu 2000 w Krakowskim Teatrze Scena STU odbył się jej benefis, który był retransmitowany w TVP^[95]. Aktorka w tym samym roku zagrała w kolejnych spektaklach Teatru Telewizji: Olimpię Rossini w Grzechu starości (reż. Maciej Wojtyszko) i Likandę Swiripiejewą w Historiach zakulisowych (reż. Zbigniew Zapasiewicz) i Gertrudę w sztuce Hamlet (reż. Krzysztof Jasiński w Krakowskim Teatrze Scena STU^[96]. Wykreowała kolejne postacie w spektaklach Starego Teatru w Krakowie: Madame de Montreuil w Markizie de Sade (2000; reż. Tadeusz Bradecki) oraz Wandę w Spaghetti i mieczu (2000) i Panią Dyndalską w Damach i huzarach (2001) w reżyserii Kazimierza Kutza oraz Klitajmestrę w Orestei (2007) i Hajduczka w Trylogii (2009), dwóch krytycznie przyjętych spektaklach wyreżyserowanych przez Jana Klatę^[97]. W 2001 wystąpiła w widowisku Serce moje gram przygotowanym z okazji 100. rocznicy premiery Wesela w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie^[98].

Za rolę Baby w spektaklu Pieszo (2003; reż. Kazimierz Kutz) w Starym Teatrze w Krakowie otrzymała nagrodę publiczności na 42. Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych^[99]. W 2004 otrzymała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nagrodę Superwiktora dla wybitnej osobowości telewizyjnej, a także zajęła pierwsze miejsce w 11. edycji plebiscytu Złota Piątka Telerzeczypospolitej^[100]. W 2005 zagrała Irenę Arkadinę w chłodno przyjętej przez krytyków Mewie (reż. Andrzej Domalik) w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie^[101]. W drugiej połowie dekady wystąpiła jako Sarah Brown w spektaklu Teatru Telewizji Umarli ze Spoon River (2007; reż. Jolanta Ptaszyńska) i Pierwsza Kobieta w sztuce Iluzje (2009; reż. Iwan Wyrypajew) w Starym Teatrze w Krakowie^[102].

Kontynuując karierę teatralną, wykreowała kolejne role filmowe: zagrała Marię Sawicką w Dużym zwierzęciu (2000) Jerzego Stuhra, Nenneke w Wiedźminie (2001) i Jagę w Starej baśni. Kiedy słońce było bogiem (2003)^[103]. Następnie wystąpiła w filmach: Skazany na bluesa (2005), Samotność w sieci (2006) i Odwróceni.

Za rolę Bayerowej w komedii muzycznej Janusza Majewskiego Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy (2015) otrzymała Orła za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą^[104]. W 2022 ponownie była nominowana do tej nagrody, tym razem za rolę matki Krzyśka w filmie Iwony Siekierzyńskiej Amatorzy (2021)^[104].

W 1990 zaangażowała się w kwesty Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa na cmentarzu Rakowickim^[105]. Została ambasadorką Stowarzyszenia Debra Polska „Kruchy Dotyk” skupiającego osoby cierpiące na epidermolysis bullosa^[106]. Pod koniec lat 90. rozpoczęła współpracę z Fundacją im. Brata Alberta poprzez tworzenie scenariuszy i reżyserowanie inscenizacji Teatru „Radwanek”, którego aktorami są osoby z niepełnosprawnościami^[107]. Została patronką Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Osób Niepełnosprawnych „Słowa, dobrze, że jesteście”^[108]. Zasiadła w kapitule konkursu „Lodołamacze” dla najlepszych pracodawców osób niepełnosprawnych oraz Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody” wręczanej „powstańcom dnia codziennego”^[109].

W marcu 2003 premierę w TVP2 miał program edukacyjny Spotkajmy się, w którym rozmawiała z osobami niepełnosprawnymi i ciężko chorymi na temat miłości, akceptacji, samotności, szczęścia, wiary i nadziei^[110][111].

We wrześniu 2003^[112] założyła w Krakowie Fundację Anny Dymnej „Mimo Wszystko”^[113], obejmując społecznie funkcję prezesa tej instytucji. W ramach podejmowanych działań fundacja wybudowała ośrodek „Dolina Słońca” dla osób niepełnosprawnych^[114], zorganizowała projekt „Akademia Odnalezionych Nadziei” oraz wyprawy na Kilimandżaro, zajęła się realizacją wydarzeń kulturalnych takich jak: Ogólnopolski Festiwal Twórczości Teatralno-Muzycznej Osób Niepełnosprawnych „Albertiana” (2001), Ogólnopolskie Dni Integracji „Zwyciężać mimo wszystko” (2004), Festiwal Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty (2005) i koncerty walentynkowe (2009)^[115]. Wraz z fundacją Anna Dymna włączała się w akcje Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, Fundacji Ewy Błaszczyk Akogo?, Polskiej Fundacji Humanitarnej, Fundacji Dr Clown i Fundacji Andrzeja Brandstattera Pro Artis^[116].

Zainicjowała odbywający się od stycznia 2002 w niedzielne przedpołudnia Krakowski Salon Poezji w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, została jedną z jego prowadzących^[117]. W 2012 zasiadła w jury 1. Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego dla Lekarzy im. Profesora Andrzeja Szczeklika „Przychodzi wena do lekarza”^[118].

Za swoją działalność dobroczynną otrzymała szereg nagród i wyróżnień^[119].

W październiku 1972 zawarła związek małżeński z artystą Wiesławem Dymnym (zm. 1978)^[120]. W styczniu 1982 wyszła za mąż za masażystę Zbigniewa Szotę, z którym ma syna Michała (ur. 1985)^[121][122]. Jej trzecim mężem został aktor i reżyser teatralny Krzysztof Orzechowski^[123]. Została matką chrzestną aktorki Heleny Englert^[124]. Zamieszkała w Rząsce pod Krakowem^[125].

Z okazji programu telewizyjnego poświęconego Wiesławowi Dymnemu w 20. rocznicę jego śmierci poprosiła Big Cyc, ulubiony zespół swojego syna, o napisanie trzech piosenek do tekstów pierwszego męża (Mam to w nosie, Łazik z Tormesu i Wszyscy święci), które znalazły się na albumie pt. Wszyscy święci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014)^[127]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2004)^[128][129]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[130][100]
• Order Uśmiechu (2002)^[131]
• Order Ecce Homo (2005)^[100]
• Medal „Milito Pro Christo” (2007)^[132]
• Odznaka „Honoris Gratia” (2009)^[133]
  • Pro Infantis Bono – nagroda honorowa rzecznika praw dziecka (2009)^[134]
• Odznaka Honorowa za Zasługi dla Ochrony Praw Dziecka (2018)^[135]

Nagrody artystyczne

• 1978 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za rolę Kory w Nocy listopadowej^[38][136]
• 1979 – Nagroda Miasta Krakowa w dziedzinie upowszechniania kultury – nagroda dla młodego, wyróżniającego się twórcy za osiągnięcia w teatrze i filmie^[137]
• 1980 – 20. Kaliskie Spotkania Teatralne – nagroda aktorska za rolę Niny Zariecznej w Dziesięciu portretach z czajką w tle^[45]
• 1982 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji I stopnia za rolę Barbary Radziwiłłówny w Królowej Bonie^[46]
• 1983 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia^[57]
• 1985 – Nagroda Państwowa II stopnia Ministra Kultury i Sztuki^[138]
• 1984 – najpopularniejsza aktorka w plebiscycie tygodnika „Antena” z okazji 20-lecia polskiego filmu telewizyjnego^[139]
• 1984 – tytuł Gwiazdy Filmowego Sezonu'83” na 14. Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie^[57]
• 1988 – nagroda aktorska za rolę Adeli w Republice marzeń na 14. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Polska^[66]
• 1993 – Złota Kaczka za całokształt twórczości^[140]
• 1993 – nagroda aktorska za rolę Gospodyni w Weselu na 18. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych – Klasyka Polska^[140]
• 1994 – Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza za najlepszą kobiecą rolę sezonu (Podstoliny w Zemście i Molly Bowser w Palcu Bożym)^[141]
• 1994 – Złote Lwy Gdańskie za pierwszoplanową rolę kobiecą (w filmie Tylko strach) na 18. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni^[140]
• 1995 – Złota Kaczka dla najlepszej polskiej aktorki
• 1996 – nagroda aktorska za rolę Krystyny we Wznowieniu na 36. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych^[87]
• 1996, 1998, 1999 – Złota Maska dla najpopularniejszej aktorki w Krakowie^[142]
• 2000 – tytuł najprzyjemniejszej aktorki na 6. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych (za rolę w spektaklu Po latach o tej samej porze)^[143]
• 2003 – drugie miejsce w plebiscycie publiczności na 42. Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych (za rolę w Pieszo)^[129]
• 2004 – Superwiktor dla wybitnej osobowości telewizyjnej^[100]
• 2008 – nagroda „Wielki Ukłon”^[144]
• 2009 – Wiktor dla osobowości telewizyjnej
• 2009 – Nagroda Wektor za „osiągnięcia biznesowe” od Konfederacji Pracodawców Polskich^[134]|
• 2016 – Orzeł za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą (w filmie Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy)
• 2016 – Złoty Szczeniak na 5. Festiwalu Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa we Wrocławiu za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą (w filmie Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy)^[145]
• 2016 – Złoty artKciuk, przyznany na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie
• 2019 – nagroda ZAiKS-u za popularyzację polskiej twórczości rozrywkowej^[146]

Pozostałe wyróżnienia

• 1999 – Medal Świętego Brata Alberta^[147]
• 2000 – tytuł „Krakowianka XX wieku” za zasługi w zbieraniu funduszy na cele charytatywne^[143]
• 2002 – nagroda Krakowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej za organizację krakowskiego Salonu Poezji^[131]
• 2003 – statuetka „Nike”, nagroda w konkursie Allianz „Kultura. Nauka. Media” za stworzenie krakowskiego Salonu Poezji^[129]
• 2004 – Medal Przyjaciel Integracji^[100]
• 2006 – Nagroda „Trudny temat do zgryzienia” za „podejmowanie ponadprzeciętnej działalności na rzecz poważnie chorych”^[148]
• 2006 – statuetka „Piękniejsza Polska” za założenie i prowadzenie Fundacji „Mimo Wszystko”^[148]
• 2006 – odznaczenie „Zasłużonemu Polskie Towarzystwo Lekarskie”^[148]
• 2006 – Nagroda im. Andrzeja Bączkowskiego za „działalność na rzecz osób niepełnosprawnych, uchodźców i ludzi w trudnym położeniu”^[149]
• 2006 – Medal św. Jerzego za „zmagania ze złem i uparte budowanie dobra w życiu społecznym”^[148]
• 2007 – tytuł „Kobieta Roku 2006” od redakcji miesięcznika „Twój Styl”^[144]
• 2007 – dyplom „Benemerenti”, wyróżnienie Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego^[144]
• 2007 – Róża Gali od redakcji czasopisma „Gala” w kategorii „piękna zawsze”^[144]
• 2007 – medal Fundacji Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy^[144]
• 2007 – nagroda „Fenomen 2007” od redakcji tygodnika „Przekrój”^[144]
• 2008 – tytuł „Ambasadora Polskiej Pediatrii” od zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego^[134]
• 2009 – Skrzydła św. Rafała Archanioła^[134]
• 2010 – Nagroda im. Józefa Dietla^[150]
• 2010 – złota statuetka w konkursie „Perły Medycyny”^[150]
• 2010 – nagroda honorowa Fundacji Kultury Polskiej^[150]
• 2010 – Medal im. Tadeusza Kotarbińskiego od Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania Polskiej Akademii Nauk^[150]
• 2011 – tytuł „Małopolanina Roku 2010” od Stowarzyszenia Gmin i Powiatów Małopolski ^[150]
• 2011 – tytuł „Gwiazdy Dobroczynności” od Akademii Rozwoju Filantropii w Polsce i tygodnika „Newsweek Polska”^[150]
• 2011 – tytuł „Motyl 2010” od Stowarzyszenia Dobra Polska „Kruchy Dotyk”^[150]
• 2011 – statuetka „Niepokonani” od Fundacji „Sztuka Życia”^[150]
• 2013 – tytuł „Ambasadora Polszczyzny w Mowie”^[151]
• 2013 – Nagroda im. ks. Janusza Pasierba od Klubu Inteligencji Katolickiej w Grudziądzu^[152]
• 2013 – tytuł „Krakowianina Roku 2012” od czytelników „Dziennika Polskiego”^[152]
• 2015 – medal „Zasłużony dla Polszczyzny”^[153]
• 2016 – tytuł doktora honoris causa Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie^[154]
• 2016 – Medal Polonia Minor^[155]
• 2018 – Nagroda PAU im. Erazma i Anny Jerzmanowskich^[156]
• 2019 – Kamień Optymizmu oraz tytuł Aktorki NieZwykłej na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu^[157]
• 2021 – Nagroda im. Kazimierza Kutza^[158]
• 2023 – Nagroda im. księdza Józefa Tischnera^[159]
• 2024 – tytuł honorowej obywatelki Krakowa^[160]
• 2024 – Srebrna Pieczęć Miasta Poznania^[161]
• 2024 – Złoty BohaterON w kategorii „osoba publiczna” oraz Złoty BohaterON Publiczności^[162]
• 2025 – patronka Zespołu Szkół Specjalnych nr 8 w Tychach^[163].

• Elżbieta Baniewicz: Anna Dymna. Ona to ja. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7163-037-9.
• Elżbieta Baniewicz: Dymna. Warszawa: Wydawnictwo Marginesy, 2014. ISBN 978-83-63656-57-7.
• Anna Dymna, Wojciech Szczawiński: Warto mimo wszystko. Kraków: Znak, 2006. ISBN 83-240-0674-5. Brak numerów stron w książce

• Anna Dymna w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2015-04-11].
• Anna Dymna w bazie Filmweb. [dostęp 2015-04-11].
• Anna Dymna w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2024-01-09].
• Anna Dymna (osoba), [w:] Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2021-04-09] .
• Anna Dymna na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”. [dostęp 2015-04-11].
• Anna Dymna. stary-teatr.krakow.pl. [dostęp 2015-04-11].
• Fundacja Anny Dymnej „Mimo Wszystko”. mimowszystko.org. [dostęp 2015-04-11].