| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1904 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 czerwca 1990 |
| II wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 6 lutego 1947 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
            
| |
Antoni Korzycki, ps. „Antek”, „Antoś”, „Borowy”, „Topolski” (ur. 7 listopada 1904 w Podkonicach Dużych, zm. 9 czerwca 1990) – polski spółdzielca, publicysta i polityk ruchu ludowego. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Członek Centralnej Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych w 1946[1]. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Stanisława i Józefy. Uzyskał wykształcenie wyższe niepełne, ukończył nauczanie w 1932 w Instytucie Oświaty Pracowniczej. W latach 1922–1933 pracował w ubezpieczalniach, następnie udzielał się w spółdzielczości. Był wydawcą pisma „Samopomoc”, publicystą „Wiadomości” we Lwowie, a od 1933 do 1939 pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego i Spółdzielczego Instytutu Naukowego w Warszawie. W czasie okupacji działał w Gwardii Ludowej, Armii Ludowej i Batalionach Chłopskich, należał do Polskiej Partii Robotniczej, udzielał się w spółdzielczości. Współorganizator i uczestnik pierwszego konspiracyjnego posiedzenia Krajowej Rady Narodowej w noc sylwestrową 1943/1944.
Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie” (1918–1924), następnie do 1927 w Niezależnej Partii Chłopskiej, a od 1928 do 1931 w Zjednoczeniu Lewicy Chłopskiej „Samopomoc”. Od 1931 należał do Stronnictwa Ludowego, w latach 1944–1945 był sekretarzem generalnym zarządu głównego Stronnictwa Ludowego „Wola Ludu”, a następnie do 1949 sekretarzem generalnym Naczelnego Komitetu Wykonawczego satelickiego wobec PPR Stronnictwa Ludowego. W ZSL był wiceprezesem Rady Naczelnej Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1949–1956) i członkiem NKW, a następnie Naczelnego Komitetu (1949–1954, 1956–1984), od 1957 do 1971 członek prezydium NK. W latach 1954–1956 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, później nadal zasiadał do 1983 w Ogólnopolskim Komitecie tej organizacji (już pod nazwą Front Jedności Narodu)[2].
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Podczas II, III, IV i V kadencji był przewodniczącym Komisji Spraw Wewnętrznych. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[3].
W latach 1953–1956 prezes zarządu głównego Związku Samopomocy Chłopskiej, następnie do 1976 przewodniczący rady Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”, a do 1981 przewodniczący rady Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych „SCh”.
Przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1970 do 1983, członek władz naczelnych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (m.in. członek Prezydium Zarządu Głównego[4], a od maja 1985 członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD[5]).
Był żonaty z Genowefą z domu Litwin (1912–1998). Został pochowany na cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kwatera E-XVII-1-2-19)[6].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Budowniczych Polski Ludowej (1969)[7]
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1959)[8]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1949)[9]
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1969)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[10]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaka pamiątkowa 1. Warszawskiej Dywizji Piechoty Lenino-Berlin 1943–1945[11]
- Odznaka „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”
- Pamiątkowy Medal z okazji 40. rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)[12]
- Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja, 1947)[13]
- Order 9 września 1944 I stopnia (Bułgaria, 1948)[14]
- Krzyż Wielki z Liściem Laurowym i Gwiazdą Republikańskiego Orderu Zasługi (Węgry, 1948)[15]
- Order „Znak Honoru” (ZSRR, 1984)[16]
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)[17]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ „Wolna Polska”, nr 13, Moskwa, 8 kwietnia 1946, s. 1.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 4, 7 stycznia 1958, s. 2.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
- ↑ Nowe władze ZBoWiD, „Głos Słupski”, nr 251, 22 września 1969, s. 1–2.
- ↑ Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację – wierni Polsce Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 104, 6 maja 1985, s. 1–2.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 4, 19 lipca 1969. Kraków. [dostęp 2023-05-02].
- ↑ Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 62, poz. 832 („za wybitne zasługi w służbie państwowej”).
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
- ↑ Uhonorowani pamiątkowymi medalami, „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3.
- ↑ Delegacja czechosłowacka wyjechała do Pragi, „Trybuna Robotnicza”, nr 71, 12 marca 1947, s. 1.
- ↑ Symbole braterskiej współpracy, „Gazeta Robotnicza”, nr 149, 1 czerwca 1948, s. 2.
- ↑ Wysokie odznaczenia dla osobistości polskich i węgierskich, „Dziennik Zachodni”, nr 32, 1–2 lutego 1948, s. 1.
- ↑ Wysokie odznaczenia ZSRR dla działaczy TPPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 182, 1 sierpnia 1984, s. 1.
- ↑ „Za Wolność i Lud”, nr 21, 25 maja 1985, s. 5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 442, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887.
- Informacje w BIP IPN.
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1898, s. 584.
