Antoni Szymanowski

Pełne imię i nazwisko	Antoni Jan Szymanowski
Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1951 Tomaszów Mazowiecki
Wzrost	180 cm
Pozycja	boczny obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1963–1968 Wisła Kraków
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1968–1970 Wisła Kraków 41 (0) 1970–1972 Gwardia Warszawa 24 (0) 1972–1978 Wisła Kraków 160 (1) 1978–1981 Gwardia Warszawa 39 (0) 1981–1984 Club Brugge 51 (0) W sumie: 315 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1970–1980  Polska 82 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1984?-1985? Clepardia Kraków 1985–1986 Cracovia 1987 CKS Czeladź 1997–2002 Polska (juniorzy) 1998–2001 Wisła Kraków (koordynator) 2002–2004 Wisła II Kraków 2005–2008 Przebój Wolbrom 2008–2009 Górnik Zabrze (asystent) 2009 Przebój Wolbrom
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie złoto Monachium 1972 piłka nożna srebro Montreal 1976 piłka nożna Mistrzostwa świata III miejsce RFN 1974 piłka nożna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Jan Szymanowski (ur. 13 stycznia 1951 w Tomaszowie Mazowieckim) – polski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Polski, trener piłkarski.

Reprezentował barwy Wisły Kraków (mistrz Polski), Gwardii Warszawa oraz Club Brugge. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. Z reprezentacją Polski dwukrotnie uczestniczył na mistrzostwach świata (1974 – 3. miejsce, 1978) oraz dwukrotnie w turnieju olimpijskim (1972 – złoty medal, 1976 – srebrny medal).

Antoni Szymanowski karierę piłkarską rozpoczął w 1963 w juniorach Wisły Kraków, z którą w 1968 podpisał profesjonalny kontrakt, a 27 października 1968 w barwach tego klubu zaliczył debiut w rozgrywkach ekstraklasy (ówczesnej I ligi) w bezbramkowo zremisowanym meczu u siebie z GKS-em Katowice, zmieniając w 46. minucie Janusza Sputę^[1][2]. Z klubem dwukrotnie wygrywał swoją grupę w Pucharze Intertoto (1969, 1970). Po sezonie 1969/1970 oraz rozegraniu 41 meczów ligowych odszedł z klubu.

W latach 1970–1972 Antoni Szymanowski reprezentował barwy Gwardii Warszawa, w której rozegrał 24 mecze ligowe, po czym wrócił do Wisły Kraków, w której był jednym z najważniejszych zawodników. W 1973 z klubem wygrał grupę w Pucharze Intertoto. W 1975 został wyróżniony nagrodami: Piłkarza Roku oraz Złotym Butem w plebiscycie „Sportu”. W sezonie 1975/1976 zajął z klubem 3. miejsce w ekstraklasie, a w sezonie 1977/1978 zdobył mistrzostwo Polski oraz strzelił swoją jedyną bramkę w najwyższym polskim poziomie ligowym (26 listopada 1977 w zremisowanym 1:1 meczu u siebie z Widzewem Łódź, pokonując w 13 minucie bramkarza drużyny gości – Stanisława Burzyńskiego)^[1][3]. Po tym sezonie oraz rozegraniu 160 meczów ligowych odszedł z klubu.

Następnie w latach 1978–1981 ponownie reprezentował barwy Gwardii Warszawa (39 meczów), potem belgijskiego klubu Eerste klasse – Club Brugge, z którym w sezonie 1982/1983 dotarł do finału Pucharu Belgii. Po sezonie 1983/1984 w wieku 33 lat zakończył piłkarską karierę. Łącznie w najwyższym poziomie ligowym w Polsce rozegrał 264 mecze ligowe, w których strzelił 1 bramkę, a w Eerste klasse wystąpił w 51 meczach ligowych.

W latach 1970–1980 w reprezentacji Polski rozegrał 82 mecze, w których strzelił 1 bramkę. Debiut zaliczył 22 lipca 1970 w Szczecinie w wygranym 2:0 meczu towarzyskim z reprezentacją Iraku. Ostatni mecz rozegrał 9 lipca 1980 w Bogocie w wygranym 1:4 meczu towarzyskim z Kolumbią.

W 1972 znalazł się w składzie reprezentacji Polski prowadzonej przez Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski w Monachium. Drużyna wraz z nim w podstawowym składzie wygrała w finale 2:1 z Węgrami, zdobywając złoty medal.

17 października 1973 reprezentacja Polski po remisie 1:1 z reprezentacją Anglii na stadionie Wembley w Londynie po 36 latach awansowała na mistrzostwa świata. Na turnieju w 1974 w RFN, na którym Polacy zajęli 3. miejsce, Antoni Szymanowski był podstawowym zawodnikiem drużyny prowadzonej przez Kazimierza Górskiego, występując we wszystkich siedmiu spotkaniach.

W 1976 ponownie znalazł się w składzie reprezentacji Polski, nadal kierowanej przez Kazimierza Górskiego, na turniej olimpijski w Montrealu. W meczu ćwierćfinałowym z reprezentacją Korei Północnej wygranym przez Polskę 5:0 w 65. minucie strzelił bramkę na 4:0; była to jego jedyna bramka w reprezentacji. W finale reprezentacja Polski przegrała 3:1 z reprezentacją NRD i ostatecznie zdobyła srebrny medal, co uznano w kraju za porażkę; trener podał się następnie do dymisji.

W 1978 został powołany przez selekcjonera Jacka Gmocha na mistrzostwa świata w Argentynie, które polska drużyna zakończyła w drugiej rundzie po porażkach z Argentyną (2:0) i Brazylią (3:1) oraz zwycięstwie z Peru (0:1).

Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. Był trenerem: Clepardii Kraków, Cracovii (1985–1986), CKS Czeladź (1987), reprezentację Polski U-16 i U-18 (1997–2002), koordynatorem ds. młodzieży w Wiśle Kraków (1998–2001), trenerem rezerw Wisły Kraków (2002–2004), Przeboju Wolbrom (2005–2008, asystentem trenera Górnika Zabrze (2008–2009) oraz ponownie trenerem Przeboju Wolbrom (2009).

W 1974 ukończył V Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących w Nowej Hucie. W 1988 uzyskał magisterium z wychowania fizycznego na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, był również nauczycielem tego przedmiotu w szkole.

W 1976 ożenił się z gimnastyczką sportową Wandą Werbiłowicz, trenującą w tym samym klubie. Mają troje dzieci: córki Paulinę i Agnieszkę oraz syna Grzegorza. Młodszy brat Henryk również był piłkarzem Wisły Kraków oraz reprezentantem Polski.

Reprezentacja narodowa	Rok	Występy	Gole
Polska
	1970	3	0
	1971	2
	1972	7
	1973	13
	1974	12
	1975	10
	1976	8	1
	1977	2	0
	1978	14
	1979	8
	1980	3
Łącznie		82	1

Mecze w reprezentacji
Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Wynik	Rozgrywki
1.	22 lipca 1970	Szczecin	Irak	2:0 (0:0)	Mecz towarzyski
2.	6 września 1970	Rostock	NRD	5:0 (1:0)
3.	22 października 1970	Praga	Czechosłowacja	2:2 (0:2)
4.	27 listopada 1971	Hamburg	RFN	0:0 (0:0)	El. Euro 1972
5.	8 grudnia 1971	Izmir	Turcja	1:0 (0:0)
6.	16 kwietnia 1972	Stara Zagora	Bułgaria	3:1 (0:1)	El. LIO 1972
7.	10 maja 1972	Poznań	Szwajcaria	0:0 (0:0)	Mecz towarzyski
8.	30 sierpnia 1972	Ratyzbona	Ghana	4:0 (1:0)	LIO 1972
9.	1 września 1972	Norymberga	NRD	2:1 (1:1)
10.	3 września 1972	Ratyzbona	Dania	1:1 (1:1)
11.	6 września 1972	Augsburg	ZSRR	2:1 (0:1)
12.	8 września 1972	Norymberga	Maroko	5:0 (3:0)
13.	13 maja 1973	Warszawa	Jugosławia	2:2 (1:1)	Mecz towarzyski
14.	16 maja 1973	Wrocław	Irlandia	2:0 (1:0)
15.	1 sierpnia 1973	Toronto	Kanada	1:3 (1:0)
16.	3 sierpnia 1973	Chicago	Stany Zjednoczone	0:1 (0:0)
17.	5 sierpnia 1973	Los Angeles	Meksyk	1:0 (0:0)
18.	8 sierpnia 1973	Monterrey	Meksyk	1:2 (0:0)
19.	10 sierpnia 1973	San Francisco	Stany Zjednoczone	0:4 (0:1)
20.	12 sierpnia 1973	New Britain	Stany Zjednoczone	1:0 (0:0)
21.	19 sierpnia 1973	Warna	Bułgaria	2:0 (1:0)
22.	28 września 1973	Chorzów	Walia	3:0 (2:0)	El. MŚ 1974
23.	10 października 1973	Rotterdam	Holandia	1:1 (1:1)	Mecz towarzyski
24.	17 października 1973	Londyn	Anglia	1:1 (0:0)	El. MŚ 1974
25.	21 października 1973	Dublin	Irlandia	1:0 (1:0)	Mecz towarzyski
26.	15 czerwca 1974	Stuttgart	Argentyna	3:2 (2:0)	MŚ 1974
27.	19 czerwca 1974	Monachium	Haiti	7:0 (5:0)
28.	23 czerwca 1974	Stuttgart	Włochy	2:1 (2:0)
29.	26 czerwca 1974	Stuttgart	Szwecja	1:0 (1:0)
30.	30 czerwca 1974	Frankfurt nad Menem	Jugosławia	2:1 (1:1)
31.	3 lipca 1974	Frankfurt nad Menem	RFN	1:0 (0:0)
32.	6 lipca 1974	Monachium	Brazylia	1:0 (0:0)
33.	1 września 1974	Helsinki	Finlandia	1:2 (1:1)	El. Euro 1976
34.	4 września 1974	Warszawa	NRD	1:3 (1:2)	Mecz towarzyski
35.	7 września 1974	Wrocław	Francja	0:2 (0:2)
36.	10 października 1974	Poznań	Finlandia	3:0 (2:0)	El. Euro 1976
37.	13 listopada 1974	Praga	Czechosłowacja	2:2 (0:1)	Mecz towarzyski
38.	26 marca 1975	Poznań	Stany Zjednoczone	7:0 (4:0)
39.	19 kwietnia 1975	Rzym	Włochy	0:0 (0:0)	El. Euro 1976
40.	28 maja 1975	Halle (Saale)	NRD	1:2 (0:0)	Mecz towarzyski
41.	26 czerwca 1975	Seattle	Stany Zjednoczone	0:4 (0:2)
42.	6 lipca 1975	Montreal	Kanada	1:8 (0:2)
43.	9 lipca 1975	Toronto	Kanada	1:4 (1:4)
44.	10 września 1975	Chorzów	Holandia	4:1 (2:0)	El. Euro 1976
45.	8 października 1975	Łódź	Węgry	4:2 (3:1)	Mecz towarzyski
46.	15 października 1975	Amsterdam	Węgry	3:0 (1:0)	El. Euro 1976
47.	26 października 1975	Warszawa	Włochy	0:0 (0:0)
48.	24 marca 1976	Chorzów	Argentyna	1:2 (0:0)	Mecz towarzyski
49.	24 kwietnia 1976	Lens	Francja	2:0 (1:0)
50.	6 maja 1976	Ateny	Grecja	1:0 (1:0)
51.	11 maja 1976	Bazylea	Szwajcaria	2:1 (1:0)
52.	18 lipca 1976	Montreal	Kuba	0:0 (0:0)	LIO 1976
53.	22 lipca 1976	Montreal	Iran	3:2 (0:1)
54.	25 lipca 1976	Montreal	Korea Północna	5:0 (1:0)
55.	31 lipca 1976	Montreal	NRD	1:3 (0:2)
56.	12 czerwca 1977	La Paz	Boliwia	1:2 (1:1)	Mecz towarzyski
57.	12 listopada 1977	Wrocław	Szwecja	2:1 (1:1)
58.	22 marca 1978	Luksemburg	Luksemburg	1:3 (0:2)
59.	5 kwietnia 1978	Poznań	Grecja	5:2 (4:0)
60.	22 kwietnia 1978	Łódź	Irlandia	3:0 (0:0)
61.	26 kwietnia 1978	Warszawa	Bułgaria	1:0 (0:0)
62.	1 czerwca 1978	Buenos Aires	RFN	0:0 (0:0)	MŚ 1978
63.	6 czerwca 1978	Rosario	Tunezja	1:0 (1:0)
64.	10 czerwca 1978	Rosario	Meksyk	3:1 (1:0)
65.	14 czerwca 1978	Rosario	Argentyna	2:0 (1:0)
66.	18 czerwca 1978	Mendoza	Peru	1:0 (0:0)
67.	21 czerwca 1978	Mendoza	Brazylia	1:3 (1:1)
68.	30 sierpnia1978	Helsinki	Finlandia	0:1 (0:0)	Mecz towarzyski
69.	6 września 1978	Reykjavík	Islandia	0:2 (0:1)	El. Euro 1980
70.	11 października 1978	Bukareszt	Rumunia	1:3 (1:1)	Mecz towarzyski
71.	15 listopada 1978	Wrocław	Szwajcaria	2:0 (1:0)	El. Euro 1980
72.	8 lutego 1979	Tunis	Tunezja	0:2 (0:0)	Mecz towarzyski
73.	4 kwietnia 1979	Chorzów	Węgry	1:1 (0:0)
74.	18 kwietnia 1979	Lipsk	NRD	2:1 (0:1)	El. Euro 1980
75.	2 maja 1979	Chorzów	Holandia	2:0 (1:0)
76.	12 września 1979	Lozanna	Szwajcaria	0:2 (0:1)
77.	26 września 1979	Chorzów	NRD	1:1 (0:0)
78.	10 października 1979	Kraków	Islandia	2:0 (0:0)
79.	17 października 1979	Amsterdam	Holandia	1:1 (0:1)
80.	28 czerwca 1980	São Paulo	Brazylia	1:1 (0:1)	Mecz towarzyski
81.	2 lipca 1980	Santa Cruz	Boliwia	0:1 (0:0)
82.	9 lipca 1980	Bogota	Kolumbia	1:4 (0:4)

Wisła Kraków

• Mistrzostwo Polski: 1978
• 3. miejsce w ekstraklasie: 1976
• Wygrana grupa w Pucharze Intertoto: 1969, 1970, 1973

Club Brugge

• Finał Pucharu Belgii: 1983

Reprezentacyjne

• 3. miejsce mistrzostw świata: 1974
• Mistrzostwo olimpijskie: 1972
• Wicemistrzostwo olimpijskie: 1976

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[4]
• Złoty Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Srebrny Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
• Piłkarz Roku i Złoty But w plebiscycie katowickiego „Sportu” (1975)
• Zaliczony do jedenastki stulecia PZPN na pozycji lewego obrońcy (2019)^[5]

• Antoni Szymanowski. olimpijski.pl. [dostęp 2018-06-07].
• Antoni Szymanowski w bazie 90minut.pl. [dostęp 2018-06-07].
• Antoni Szymanowski. wikiliga.pl. [dostęp 2018-06-07].
• Antoni Szymanowski. historiawisly.pl. [dostęp 2018-06-07].

• Antoni Szymanowski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2018-06-07] .
• Antoni Szymanowski. weltfussball.de. [dostęp 2018-06-07]. (niem.).
• Antoni Szymanowski. footballdatabase.eu. [dostęp 2018-06-07]. (ang.).
• Antoni Szymanowski . [dostęp 2018-06-07].
• Antoni Szymanowski w bazie National Football Teams (ang.). [dostęp 2018-06-07].