Apolinary Łukaszewicz (ur. 1819 w guberni mińskiej, zm. 1891 w Brodźcu, pow. ihumeński) – komisarz powiatu bobrujskiego w powstaniu styczniowym, polski działacz narodowy, ziemianin, zesłaniec.
Syn Sylwestra i Marcjanny z Jeśmanów. Był właścicielem majątku Maksymowicze i Naborki w powiecie ihumeńskim. Ożenił się z Marią Łukaszewiczówną, córką Jakuba, właścicielką dóbr Brodziec[1][2].
Był członkiem organizacji powstańczej. W roku 1863 w czasie powstania styczniowego został powstańczym komisarzem powiatu bobrujskiego[1][3]. Aresztowany przez władze carskie i skazany na zesłanie na Syberię i konfiskatę majątku Maksymowicze i Naborki[4]. Zesłany do Tomska, a potem Tobolska[1][3][5]. Po powrocie z wygnania mieszkał w Warszawie i Izabelinie[1]. Uzyskał pozwolenie na powrót w rodzinne strony i zamieszkał w majątku Brodziec i tam w 1891 roku zmarł[1][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Jakub Gieysztor, Pamiętniki Jakóba Gieysztora z lat 1857–1865, t. 1, Wilno: nakł. Tow. Udz. „Kurjer Litewski”, 1913, s. 252,403.
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom I – wynik wyszukiwania – DIR [online], dir.icm.edu.pl [dostęp 2018-11-13] (pol.).
- ↑ a b c Marcin Niewalda, Łukaszewicz – Genealogia. Portal rodzinny, rola w historii, źródła [online], genealogia.okiem.pl [dostęp 2018-11-13].
- ↑ Dziennik Poznański, Poznań: Ludwik Merzbach, 1867, s. 3.
- ↑ Zofia Kowalewska, Ze wspomnień wygnańca z roku 1863, Wilno: Księgarnia Józefa Zawadzkiego, 1911, s. 121.
