Bączek – metalowy, sprężysty pierścień łączący ze sobą lufę, łoże i nakładkę w starszych typach broni strzeleckiej.
W broni europejskiej najczęściej stosowano dwa bączki, rzadziej trzy natomiast w broni wykonywanej na terenach bliskiego wschodu i w północnej Afryce często stosowano od kilku do kilkunastu bączków (np. strzelby Kabylów z Afryki Płn.). Bączki były stosowane głównie w broni wojskowej jako rozwiązanie pozwalające na szybkie rozkładanie i składanie broni.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 23. ISBN 83-86028-01-7.
