Bęben (tambur) – część budynku na rzucie koła, wieloboku lub elipsy, stanowiąca podbudowę pod kopułę[1][2] lub hełm.
Często w ścianach bębna umieszczane były okna, będące głównym źródłem światła dziennego, które doświetlały przestrzeń pod kopułą[3]. Bęben jest elementem architektonicznym charakterystycznym dla architektury wczesnochrześcijańskiej, bizantyjskiej (średniowiecznych budowli w Grecji i Armenii) oraz dla architektury renesansu, baroku i klasycyzmu[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b bęben, [w:] Krystyna. Kubalska-Sulkiewicz, Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 41, ISBN 83-01-12365-6, OCLC 51024180 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ bęben, [w:] Bania i inni, Sztuka świata. T. 17, Słownik terminów : A -K, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 74, ISBN 978-83-213-4726-4, OCLC 829853214 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Bęben - archirama.pl [online], archirama.muratorplus.pl [dostęp 2020-05-13].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 24. ISBN 83-85001-89-1.
Encyklopedie internetowe (element architektoniczny):
