Badanie zdolności dyfuzji gazów w płucach (DL_CO) – badanie czynnościowe układu oddechowego oceniające ilościowo przebieg dyfuzji gazów z pęcherzyków płucnych do płucnych naczyń włosowatych podczas oddychania. Oceny dokonuje się na podstawie pomiaru różnicy między ciśnieniami cząstkowymi wdychanego i wydychanego tlenku węgla, który wykorzystywany jest w tym teście jako gaz wskaźnikowy.

• diagnostyka oraz ocena leczenia:
  • idiopatycznych śródmiąższowych zapaleń płuc
  • sarkoidozy
  • alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych
  • rozlanego krwawienia pęcherzykowego
  • płucnej postaci histiocytozy X
  • limfangioleiomiomatozy
  • proteinozy pęcherzyków płucnych
  • rozedmy płuc
• kontrola działań niepożądanych leków uszkadzających płuca
• kwalifikacja do operacji torakochirurgicznych

Badania nie wolno wykonywać w tych samych sytuacjach co spirometrii. Bezwzględnie badanie jest zakazane u chorych z tętniakami, leczonych w szpitalu z powodu świeżego zawału serca i udaru mózgu, u pacjentów z odmą opłucnową, wzrostem ciśnienia wewnątrzczaszkowego, niewyjaśnionym krwiopluciem, odwarstwieniem siatkówki, po operacjach okulistycznych. Badania nie powinno wykonywać się również po operacjach chirurgicznych dotyczących jamy brzusznej czy klatki piersiowej, u pacjentów z uporczywym kaszlem oraz niepotrafiących zatrzymać powietrza przez 10 sekund podczas maksymalnego wdechu.

Nasilenie upośledzenia dyfuzji gazów w płucach podzielono na stopnie w zależności od tego, jaki procent wartości należnej (czyli średniej wielkości zdolności dyfuzyjnej w populacji zdrowej) stanowi wynik badania^[1]:

• Boros Piotr: Badania diagnostyczne. W: Andrzej Szczeklik: Choroby wewnętrzne : podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, [T. 1]. Cz. II: Choroby układu oddechowego. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 492-3. ISBN 83-7430-031-0.