Baretka odznaczenia – wąski pasek wstążki barwy przewidzianej dla danego orderu lub odznaczenia, noszony (przede wszystkim) na mundurze zamiast pełnej odznaki[1].
Układ barw na baretce jest zwykle identyczny z układem barw wstążki przewidzianej dla danego odznaczenia. Szerokość baretki równa jest zazwyczaj szerokości wstążki stosowanej w najniższej klasie danego orderu lub odznaczenia. Według polskich przepisów wysokość baretki wynosi 8 mm, a baretkę nakłada się na podkładkę sukienną koloru czarnego, która powinna być o 2 mm dłuższa i szersza od samej baretki[2].
Baretki nosi się (z bardzo nielicznymi wyjątkami) po lewej stronie piersi, w kolejności określonej przez starszeństwo odznaczeń (zobacz np. precedencja polskich odznaczeń), od środka piersi i od góry do dołu[2]. Sposób noszenia niektórych baretek (podobnie jak niektórych odznaczeń) określają dodatkowe przepisy, mające podkreślić ich wagę. Na przykład baretkę radzieckiego Orderu „Zwycięstwo” należało nosić oddzielnie, 1 cm ponad wszystkimi pozostałymi[3].
Wyższe klasy polskich orderów oznacza się przez umieszczenie na baretce rozetki lub rozetki z poziomym galonikiem, a wyższe stopnie polskich odznaczeń – przez umieszczenie pionowego galonika w kolorze złotym lub srebrnym pośrodku, chyba że odpowiednie przepisy stanowią inaczej (np. w przypadku Medalu „Za Zasługi dla Policji” stopień odznaczenia określa liczba pionowych, srebrnych galoników pośrodku)[2].
Baretek nie powinno nosić się na ubiorach cywilnych. Zamiast nich tę samą funkcję (zastępowanie pełnych oznak orderów i odznaczeń) pełnią miniaturki, rozetki i wstążeczki.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Baretka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-03-24] .
- ↑ a b c Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie opisu, materiału, wymiarów wzorów rysunkowych oraz sposobu i okoliczności noszenia odznak orderów i odznaczeń (Dz.U. z 1992 r. nr 90, poz. 452, z późn. zm.)
- ↑ Кирилл Цыпленков Кирилл. Выше других орденских лент… Неизвестная история учреждения ленты ордена «Победа». „Старый Цейхгауз”. № 2(34), s. 66—73, 2010. [dostęp 2024-03-24]. (ros.).