Benjamin Britten

Benjamin Britten (1968)
Imię i nazwisko	Edward Benjamin Britten
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1913 Lowestoft
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 1976 Aldeburgh
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzyk (kompozytor, dyrygent, pianista)
Wydawnictwo	Decca, EMI, Pavillion Records
Współpracownicy
Peter Pears
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Sir Edward Benjamin Britten (ur. 22 listopada 1913 w Lowestoft, zm. 4 grudnia 1976 w Aldeburghu) – angielski kompozytor, dyrygent i pianista, uchodzący za najwybitniejszego kompozytora brytyjskiego XX wieku^[1].

Urodził się na wschodzie Anglii w Lowestoft w hrabstwie Suffolk jako najmłodsze dziecko w rodzinie dentysty^[1][2]. Pierwsze lekcje gry na fortepianie i zapisu nutowego prowadziła matka, spędzal też weekendy z Frankiem Bridgem, kompozytorem i pedagogiem^[2]. Później grywał również na altówce. Wykształcenie odebrał w Gresham’s School w Holt. Studiował w Royal College of Music w Londynie – był jednak rozgoryczony latami tam spędzonymi – mimo iż umiał już „prawie wszystko”, czuł się ograniczony przez klasyczną metodę edukacji swojego profesora Johna Irelanda, który chciał zapoznać go z kontrapunktem i fugą^[2]. Podczas studiów zapoznał się z muzyką Igora Strawińskiego, Gustava Mahlera i Dmitrija Szostakowicza. Po ukończeniu studiów wrócił do rodzinnej miejscowości na dwa lata, później zarabiał opracowując muzykę filmową. Był wtedy już znanym pianistą i akompaniatorem^[2]. Choć pierwsza kompozycja (Our Hunting Fathers) wywołała zdziwienie i poruszenie, kompozytor dopiero w 1945 zyskał międzynarodową sławę operą Peter Grimes.

W latach 1939–1942 przebywał i komponował w Stanach Zjednoczonych.

W 1968 został laureatem prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

Niedługo przed śmiercią, bo 2 lipca 1976, otrzymał tytuł szlachecki „barona Aldeburgha”. Zmarł z powodu niewydolności serca. Pochowany został przy kościele świętych Piotra i Pawła w Aldeburghu. W 1978 odsłonięto jego tablicę pamiątkową w opactwie westminsterskim w Londynie.

Był osobą homoseksualną^[3] i pacyfistą, a także indywidualistą i samotnikiem^[2]. Przez całe dorosłe życie pozostawał w związku z poznanym w roku 1937 tenorem Peterem Pearsem, który był pierwszym wykonawcą głównych ról we wszystkich jego najważniejszych dziełach operowych; dla niego powstała też większość jego innych utworów wokalnych.

(na podstawie materiałów źródłowych^[2][1])

• Paul Bunyan, 1941
• Peter Grimes, 1945
• Gwałt na Lukrecji (The Rape of Lucretia), 1946
• Albert Herring, 1947
• Pobawimy się w operę (Mały kominiarczyk) (Let's Make an Opera (The Little Sweep)), 1948
• Billy Budd, 1951
• Gloriana, 1953
• Dokręcanie śruby (The Turn of the Screw), 1954
• Noe i potop (Noye's Fludde), 1958
• Sen nocy letniej (A Midsummer Night's Dream), 1960
• Kulikowa rzeka (Curlew River), 1964
• Piec ognisty (The Burning Fiery Furnace), 1966
• Syn marnotrawny (The Prodigal Son), 1968
• Owen Wingrave, 1973
• Śmierć w Wenecji (Death in Venice), 1973

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]

• Wariacje na temat Franka Bridge’a, Op. 10 (1937) na orkiestrę smyczkową
• The Young Person's Guide to the Orchestra (Wariacje i fuga na temat Purcella), Op. 34 (1946)
• Requiem wojenne (War Requiem, 1961)
• Koncert fortepianowy, op.13 (1938), części: 1. Toccata, 2. Waltz, 3. Impromptu, 4. March
• Koncert skrzypcowy, op.15 (1939), części: 1. Moderato con moto, 2. Vivace, 3. Passacaglia: Andante lento

• A Ceremony of Carols (1942), na chór dziecięcy i harfę^[1]
• Symfonia wiosenna (Spring Symphony), op. 44 (1949), na głosy solowe (SAT), chór mieszany, chór chłopięcy i orkiestrę

• Józef Kański: Przewodnik operowy. Kraków: PWM, 2008. ISBN 978-83-224-0721-9. Brak numerów stron w książce
• Piotr Kamiński: Tysiąc i jedna opera. Kraków: PWM, 2008. ISBN 978-83-224-0901-5. Brak numerów stron w książce