Bernard Czapliński (ur. 5 października 1908 w Grabowie, zm. 30 grudnia 1980 w Starogardzie Gdańskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy chełmiński w latach 1948–1973, biskup diecezjalny chełmiński w latach 1973–1980.

Kształcił się w progimnazjum w Lubawie oraz gimnazjum w Chojnicach, gdzie w 1927 uzyskał maturę^[1]. Następnie studiował w seminarium duchownym w Pelplinie, gdzie w 19 grudnia 1931 otrzymał święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w Grudziądzu i Toruniu, od 1936 sekretarzem, a następnie dyrektorem Caritasu okręgu toruńskiego, zaś od 1937 prefekt prywatnego gimnazjum żeńskiego w Toruniu.

W czasie II wojny światowej aresztowany przez Gestapo 18 października 1939, został osadzony początkowo w Forcie VII w Toruniu, następnie w Nowym Porcie w Gdańsku, Grenzdorf, Sachsenhausen i Dachau (od grudnia 1940 do kwietnia 1945). W Dachau wraz z ks. Stefanem Wincentym Frelichowskim organizował Caritas obozowy.

Po powrocie do Polski został administratorem parafii w Chojnicach, a następnie od 1947 proboszczem i prepozytem bazyliki św. Janów w Toruniu.

20 stycznia 1948 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej ze stolicą tytularną Faustinopolis. Sakrę biskupią otrzymał 4 kwietnia 1948^[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In vinculis pro Christo” (W okowach dla Chrystusa)^[3]. W diecezji chełmińskiej pełnił funkcje wikariusza generalnego, przewodniczącego rady liturgicznej, egzaminatora i sędziego prosynodalnego oraz wiceoficjała sądu biskupiego w Pelplinie.

9 maja 1972 po śmierci biskupa diecezjalnego Kazimierza Kowalskiego został wikariuszem kapitulnym, a następnie 16 marca 1973 nominowany jego następcą. Za swoich rządów erygował 33 parafie i wydał 65 listów pasterskich.

Brał udział w II i IV sesji soboru watykańskiego II^[4].

Zmarł w szpitalu w Starogardzie Gdańskim, pochowany został w katedrze w Pelplinie.

• Bernard Czapliński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-12-04]  (ang.).