Biały terror w Rosji – termin odnoszący się do aktów przemocy i zbrodni popełnianych przez Białych podczas rosyjskiej wojny domowej. Liczbę ofiar białego terroru w Rosji szacuje się na od 20 000 do 100 000 zabitych^[1]. Inne, mniej wiarygodne wyliczenia, mówią nawet o 300 000 ofiar^[2]. Znaczna część zbrodni została popełniona przez formacje kozackie.

Rosyjski historyk Siergiej Mielgunow określił biały terror mianem ekscesów powodowanych chęcią zemsty, ponieważ jego zdaniem, w przeciwieństwie do czerwonego terroru, ten nie pochodził bezpośrednio od władz kontrrewolucyjnych. Natomiast represje kierowane przez bolszewików był utrwalone szeregiem wcześniejszych dekretów i zarządzeń^[3].

Na początku 1918, podczas pierwszego marszu kubańskiego, gen. Ławr Korniłow wydał swoim wojskom rozkaz niebrania jeńców bolszewickich. Jednocześnie nakazał, aby nie zabijać rannych^[4]. Po objęciu dowództwa nad Armią Ochotniczą przez Antona Denikina, prasa antybolszewicka nawoływała do przemocy wobec ludności pochodzenia żydowskiego, której zarzucano wspieranie komunistów. Na Ukrainie wybuchła jedna z największych w historii fal pogromów, podczas której Biali oraz ukraińscy nacjonaliści pod wodzą Semena Petlury wymordowali kilkadziesiąt tysięcy Żydów^[5].

Według Waltera Laqueura, po wyparciu bolszewików w kwietniu 1918 znad Donu, wojska białych Kozaków pod dowództwem Piotra Krasnowa wymordowały 45 000 osób.

Po przejęciu w listopadzie 1918 dyktatorskiej władzy wojskowej przez admirała Aleksandra Kołczaka, rozpoczęto serię prześladowań wobec rewolucjonistów i działaczy lewicowych. Na Syberii licznych zbrodni dopuszczały się formacje kozackie, którymi dowodzili Grigorij Siemionow i Aleksandr Dutow. O terrorze generała Siemionowa informował gen. William S. Graves, dowódca amerykańskich sił interwencyjnych w Rosji^[6].

W Rosji, na Ukrainie i Białorusi znajduje się wiele pomników poświęconych ofiarom białego terroru^[7].

• Czerwony terror
• Biały terror w Hiszpanii
• Biały terror na Węgrzech