Bitwa o Monte Grappa

I wojna światowa
Południowa flanka Monte Grappa
Czas	11 listopada – 23 grudnia 1917 (pierwsza bitwa), czerwiec 1918 (druga bitwa) koniec 1918 (trzecia bitwa)
Miejsce	Monte Grappa
Terytorium	Królestwo Włoch
Przyczyna	austriacka letnia ofensywa
Wynik	zwycięstwo Włoch
Strony konfliktu
Austro-Węgry  Cesarstwo Niemieckie (tylko w 1. bitwie)  Włochy
Dowódcy
Eugeniusz Ferdynand Habsburg (w 1. bitwie) Arthur Arz von Straußenburg (w 2. i 3. bitwie) Armando Diaz
Siły
120 000 134 000
Straty
21 000 podczas 1. bitwy, 34 000 podczas 3. bitwy 12 000 podczas 1. bitwy, 17 000 podczas 3. bitwy
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
45°51′N 11°44′E/45,850000 11,733333

Bitwy o Monte Grappa były serią trzech bitew, które toczyły się podczas I wojny światowej pomiędzy armiami Austro-Węgier a Królestwem Włoch o kontrolę nad masywem Monte Grappa.

Pierwsza z trzech bitew była najsławniejsza, ponieważ zatrzymała ofensywę Austrii podczas austriackiej letniej ofensywy w 1917 roku. Szef włoskiego sztabu generalnego – Luigi Cadorna – nakazał zbudować fortyfikacje na szczycie Monte Grappa, aby z góry zrobić twierdzę, która byłaby nie do zdobycia. Kiedy austriacka letnia ofensywa w 1917 rozgromiła Włochów, przewidywanie Cadorna uratowała Włochy od totalnej klęski, ponieważ Austriacy z pomocą niemieckiej armii Deutsches Alpenkorps nie zdołali zdobyć szczytu góry podczas pierwszej bitwy o Monte Grappa od 11 listopada 1917 roku do 23 grudnia tego samego roku. W ten sposób front włoski wzdłuż rzeki Piawa ustabilizował się i chociaż Austriacy widzieli Wenecję ze swoich pozycji, nigdy jej nie zdobyli^[1]

Druga bitwa o Monte Grappa była uzupełnieniem szerszej ofensywy austriackiej w 1918 roku, która była ostatnią operacją ofensywną armii Austro-Węgierskiej w I wojnie światowej^[2].

Trzecia bitwa o Monte Grappa rozpoczęła się 24 października 1918 roku w ramach ostatniej włoskiej ofensywy, kiedy to dziewięć dywizji włoskich zaatakowało austriackie pozycje na Monte Grappa. Austriacy natychmiast zwiększyli swoje siły na górze od dziewięciu do piętnastu dywizji, tym samym angażując wszystkie pozostałe rezerwy, ale zniszczona armia austriacka rozpoczęła odwrót 28 października, kiedy Czechosłowacja ogłosiła niepodległość od Austro-Węgier.