Bitwa pod Adaną – dwie bitwy, stoczone w krótkich odstępach czasu w 1486 roku, w trakcie walk Osmanów z mamelukami, zakończone mameluckimi zwycięstwami.

W roku 1485 sułtan Bajazyd II, zabezpieczywszy północne flanki swego państwa^[1], kontynuował imperialną ekspansję na południe, gdzie załamywały się buforowe państwa między Osmanami a Mamelukami^[2]. Kajtbaj, mamelucki władca Egiptu, wysłał w końcu 1484 roku poselstwa z propozycją przyjaźni, lecz zostały one zignorowane^[1], a armie osmańskie, złożone z jednostek prowincjonalnych, zdobyły w 1485 Cylicję^[2]. W czerwcu 1485 wojska osmańskie maszerowały na Tars i Sis. Kajtbaj wysłał wówczas przeciw nim armię złożoną z 3000 mameluków oraz znacznej liczby wojsk sojuszniczych pod dowództwem Uzbeka min-Tutukha. Po drodze siły te wzmocnione zostały wojskami turkmeńskimi z Anatolii^[1].

Nazbyt pewni siebie dowódcy tureccy ponieśli pod Adaną poważną porażkę 9 lutego 1486 roku. Na wieść o klęsce, Bajazyd wysłał kolejną ekspedycję, w której oddziały prowincjonalne wsparte były przez niewielki oddział janczarów^[2]. Do decydującej bitwy doszło w 15 marca 1486 pod Adaną. Armia osmańska poniosła klęskę, tracąc 40 000 ludzi. W ręce zwycięzców dostał się dowódca osmański Ibn Hersek oraz wiele sztandarów. Głowy dwustu wyższych oficerów armii osmańskiej Uzbek na znak zwycięstwa wysłał sędziwemu sułtanowi Kajtbajowi do Kairu^[1].

Klęska była poważnym ciosem w prestiż wojskowy imperium osmańskiego^[2]. Niemniej posiadało ono dużo większe zasoby, a jego organizacja umożliwiała łatwiejsze odbudowanie sił, niż w przypadku mameluków^[1]. Dlatego Bajazyd w następnym roku wysłał kolejną wyprawę, co doprowadziło do kolejnej bitwy pod Adaną, w 1488 roku^[2].