| Pietro Tomacelli | ||
| Papież Biskup Rzymu | ||
.jpg)
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1350 | |
| Data i miejsce śmierci |
1 października 1404 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
2 listopada 1389–1 października 1404 | |
| Archiprezbiter bazyliki laterańskiej | ||
| Okres sprawowania |
do 2 listopada 1389 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
21 grudnia 1381 (?) | |
| Prezbiterat |
między grudniem 1386 a październikiem 1387 | |
| Sakra biskupia |
9 listopada 1389 | |
| Kreacja kardynalska |
21 grudnia 1381[1] | |
| Kościół tytularny |
San Giorgio in Velabro (21 grudnia 1381) | |
| Pontyfikat |
2 listopada 1389 | |
Bonifacy IX (łac. Bonifacius IX, właśc. Pietro Tomacelli; ur. ok. 1350 w Neapolu[2], zm. 1 października 1404 w Rzymie[3]) – papież w okresie od 2 listopada 1389 do 1 października 1404[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Neapolu, pochodził z rodziny arystokratycznej[2]. W grudniu 1381 papież Urban VI, z którym łączyło go odległe pokrewieństwo, mianował go kardynałem diakonem San Giorgio in Velabro, a następnie ok. 1387[4] kardynałem prezbiterem S. Anastasiae[2].
Pontyfikat
[edytuj | edytuj kod]Bezpośrednio po wyborze na papieża Bonifacego, antypapież Klemens VII, urzędujący w Awinionie ekskomunikował go, za co nowo wybrany papież odwdzięczył się tym samym[2]. W 1391 potępił propozycję zwołania soboru w celu zakończenia wielkiej schizmy zachodniej, a także przeciągnął na swoją stronę kilku kardynałów, którzy w przeszłości odwrócili się od Urbana VI[2]. Bonifacy IX zmuszony był siłą przywrócić swoją władzę w Watykanie[2]. Pierwszorzędne znaczenie miało dla niego królestwo Neapolu, w którym rządził Ludwik II Andegaweński, mianowany przez Klemensa VII[2]. Papież jednak 29 maja 1390 roku, koronował na króla Władysława I, syna Karola III[2]. Walki pomiędzy frakcjami trwały tam około 10 lat, jednak dzięki najemnikom Bonifacego, Władysław I objął we władanie Neapol[2]. Bonifacy nie stronił jednak od nepotyzmu, mianując dwóch swoich braci władcami Spoleto i Ankony[2].
Zamieszki, które wybuchły w Rzymie w 1392 r. zmusiły papieża do opuszczenia swojej siedziby i przeniesienia się do Perugii, a następnie do Asyżu[2]. Wykorzystując spisek zawarty przeciw sobie w 1398 r. Bonifacy IX obalił niezależną republikę i sam powołał nowych senatorów[2]. Jego wojska zajęły strategiczne miejsca w Rzymie dzięki czemu odzyskał pełne panowanie w tym mieście[2]. Po śmierci antypapieża Klemensa, Bonifacy odrzucił wszelkie propozycje zakończenia schizmy, a nawet propozycję bezpośredniego spotkania z nowym antypapieżem, Benedyktem XIII[3].
Zasługi
[edytuj | edytuj kod]Dużą zasługą Bonifacego IX było odrestaurowanie Zamku św. Anioła[3], jak i przejścia między zamkiem a siedzibą papieży. Miał swój wkład w reorganizację floty oraz w budowę punktów obronnych u wybrzeży Morza Tyrreńskiego, a także w rozwój uniwersytetów w Heidelbergu, Kolonii i Erfurcie. Bonifacy IX w 1389 r. nakazał obchodzić w całym Kościele katolickim święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Obchodzi się je obecnie w Kościele 31 maja. W 1391 i 1398 wydał bullę protekcyjną dla arcybiskupstwa gnieźnieńskiego i biskupstwa wileńskiego. Poparł Polskę podczas walk z Zakonem Krzyżackim i zakazał mu ataków na Litwę. W 1397 r. utworzył na Akademii Krakowskiej wydział teologiczny[3]. 7 października 1391 dokonał kanonizacji Brygidy Szwedzkiej[2].
Od ustanowionych przez Bonifacego IX horrendalnie wysokich podatków, pochodzi przysłowie „annaty Bonifacjańskie”[2].
Śmierć
[edytuj | edytuj kod]Został pochowany w bazylice św. Piotra[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ K. Eubel, Hierarchia Catholica, vol. I, Padwa 1913-1960, s. 24. Souchon, II, s. 308 przytacza dokument datowany 13 czerwca 1380 na potwierdzenie, że Tomacelli już wtedy był kardynałem, jednakże w dokumencie tym jest mowa jedynie o nadaniu kilku angielskich beneficjów Kardynałowi z Neapolu, bez wskazania jego imienia, nazwiska czy kościoła tytularnego. Jansen, s. 2, podaje, że Tomacelli jest poświadczony w dokumentach kurialnych dopiero od 1382 roku.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 321–324. ISBN 83-06-02633-0.
- ↑ a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 115. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ Współczesny Żywot papieża Bonifacego IX (L.A. Muratori, Scriptores rerum italicarum, vol. III/2, kol. 830) podaje, że Tomacelli został promowany na kardynała-prezbitera podczas pobytu papieża Urbana VI w Lukce. Urban VI rezydował w tym mieście między końcem grudnia 1386 a październikiem 1387.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edmund Długopolski (red.), Acta Bonifacii Papae IX Fasc. 1 (1389-1391), Kraków 1946. Kopia cyfrowa w KPBC
- Maria i Adam Gutowscy Papieże w dziejach Kościoła Warszawa ISBN 83-85113-33-9.
- Martin Souchon: Die Papstwahlen in der Zeit des grossen Schismas, Vol. 1-2, Verlag von Benno Goeritz, 1898-1899.
- Max Jansen, Papst Bonifatius IX. (1389-1404), und seine Beziehungen zur deutschen Kirche, Freiburg im Breisgau: Herdersche Verlagshandlung, 1904.
- Pope Boniface IX. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-08]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bonifacy IX – dokumenty w bibliotece Polona
