![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
I Korpus Polski w Rosji |
Stanowiska |
komendant PKU |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Bronisław Balcewicz (ur. 14 września 1895 w Wilnie, zm. kwiecień 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2f/Mjr_Bobiaty%C5%84ski_z_oficerami_85_pp_w_Leplu.png/220px-Mjr_Bobiaty%C5%84ski_z_oficerami_85_pp_w_Leplu.png)
Bronisław Balcewicz urodził się w Wilnie, był synem Kazimierza i Heleny z domu Strukowska. Ukończył szkołę powszechną, gimnazjum i rok prawa na Uniwersytecie Batorego w Wilnie. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej. Ukończył Szkołę Oficerską w Wilnie. W 1916 r. uzyskał stopień porucznika. Po rozpadzie armii rosyjskiej dołączył do 2 pułku strzelców polskich I Korpusu Polskiego.
Po zakończeniu wojny został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 85 pułku piechoty. Walczył w wojnie z bolszewikami. Był dwukrotnie ranny. 15 sierpnia 1924 roku został awansowany na majora piechoty. W 1928 roku był oddelegowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Słonim. W marcu 1929 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Zamość na stanowisko komendanta[1]. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Zamość, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.
W 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej i w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari Nr 3350 (1922)[3]
- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
- Dekretem z 11 listopada 1976 Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie Stanisław Ostrowski nadał zbiorowo Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384)[4] żołnierzom polskim zgładzonym w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, dla upamiętnienia ofiary ich życia w imię Niepodległości Polski. Krzyż ten symbolicznie został zawieszony na Pomniku Katyńskim w Londynie[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Rada Ochrony Pamięci i Męczeństwa, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego Charków, L.S. 108; MKat., 1809/A, s. 97. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]..
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 108.
- ↑ a b Pożegnanie zasłużonych dla Polski oficerów, śp. generała Stanisława Kopańskiego i śp. podpułkownika Stefana Eichlera oraz ich małżonek - Polonia - Portal Gov.pl [online], Polonia [dostęp 2024-06-28] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 12.
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 370, 406.
- Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 122, 174.
- Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 26, 527.
- Ogrody Wspomnień – Bronisław Balcewicz