Data i miejsce urodzenia |
20 lipca 1936 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 grudnia 1970 |
Przyczyna śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Miejsce zamieszkania |
Gdynia Chylonia |
Małżeństwo |
Stefania |
Odznaczenia | |
Brunon Drywa (ur. 20 lipca 1936[1] w Tuchlinku, zm. 18 grudnia 1970 w Gdyni) – polski robotnik, pracownik portu w Gdyni. Trafiony pociskiem w czasie wydarzeń grudniowych[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Józefa i Rozalii, pochodził z Tuchlinka[3] na Kaszubach. W 1954 w Orłowie skończył szkołę zawodową, zostając ślusarzem. W latach 1956–1958 odbył zasadniczą służbę wojskową. W 1958 zatrudnił się w Zarządzie Morskiego Portu Gdynia, gdzie pracował jako sztauer (zajmował się załadunkiem i rozładunkiem towarów). Na początku lat sześćdziesiątych wziął ślub, mieszkał z rodziną w wynajętym pokoju w kaszubskich Sierakowicach, skąd dojeżdżał do pracy w Gdyni. W 1963 zamieszkał z rodziną w gdyńskim Małym Kacku. W 1968 ukończył kurs dźwigowego. W 1970 rodzina otrzymała nowe, trzypokojowe mieszkanie w bloku w gdyńskiej Chyloni. Jeden pokój wynajęli marynarzowi pracującemu w Polskich Liniach Oceanicznych[4].
17 grudnia 1970 ok. godz. 5:30 Brunon Drywa został trafiony pociskiem przez strzelających żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego na przystanku Szybkiej Kolei Miejskiej Gdynia Stocznia, po jego przyjeździe rano do pracy. Zmarł w szpitalu następnego dnia. Pozostawił żonę Stefanię[5] oraz dzieci Romana, Gabrielę i Mariolę[6]. Pochowano go 19 grudnia 1970 nocą na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 69-50-5)[7]. Był jedną z 18 śmiertelnych ofiar wydarzeń grudniowych w Gdyni[8].
Postanowieniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 17 grudnia 2008 (w 38. rocznicę Grudnia '70), został pośmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[9].
W 2015 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Sprawiedliwości (Postanowienie Prezydenta RP nr 538/2015)[10].
Jest pochowany na cmentarzu Gdynia Witomino (sektor 69, rząd 50, numer 5)[11].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]Brunon Drywa jest głównym bohaterem polskiego filmu Czarny czwartek (2011)[12] w reżyserii Antoniego Krauze[13], będącego według twórców wierną rekonstrukcją tamtych wydarzeń[14]. W jego rolę wcielił się aktor Michał Kowalski[15].
W grudniu 2019 roku jedną z ulic w Sierakowicach nazwano imieniem Brunona Drywy. Sierakowice są drugą po Rumi miejscowością, która upamiętniła w ten sposób ofiarę Grudnia ’70[6].
-
Tablica na wiadukcie
w ciągu ul. Janka Wiśniewskiego w Gdyni, skąd został postrzelony Brunon Drywa -
Upamiętnienie Brunona Drywy na gdyńskim Pomniku Ofiar Grudnia 1970 (al. Piłsudskiego)
-
Upamiętnienie Brunona Drywy w gdańskiej Sali BHP
W kulturze
[edytuj | edytuj kod]Brunon Drywa i jego rodzina to ważne postaci w filmie Czarny czwartek o masakrze grudniowej.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lista ofiar Grudnia 1970. [dostęp 2012-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-21)].
- ↑ Hotel Gdańsk [online], hotelgdansk.com.pl [dostęp 2017-11-22] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-23] (pol.).
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2021-01-15] .
- ↑ Kaszubski Grudzień ’70. Brunon Drywa. magazynkaszuby.pl, 15 grudnia 2016. [dostęp 2020-12-17].
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2017-11-22] .
- ↑ a b Brunon Drywa patronem ulicy w Sierakowicach – Aktualności – UG Sierakowice [online], sierakowice.pl [dostęp 2021-01-15] .
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Cmentarze Komunalne w Gdyni
- ↑ Obchody 50. rocznicy Grudnia ’70 w Oddziale IPN w Gdańsku. gdansk.ipn.gov.pl, grudzień 2020. [dostęp 2022-08-24].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 29, poz. 410 – pkt 11.
- ↑ Odznaczeni KWiS [online], odznaczeni-kwis.ipn.gov.pl [dostęp 2023-06-26] .
- ↑ Cmentarze Komunalne w Gdyni [online], gdynia.grobonet.com [dostęp 2023-06-26] .
- ↑ Wyborcza.pl [online], trojmiasto.wyborcza.pl [dostęp 2017-11-22] .
- ↑ CZARNY CZWARTEK – DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O FILMIE... [online], chrobry1lo.pl [dostęp 2021-01-15] .
- ↑ Wyborcza.pl [online], trojmiasto.wyborcza.pl [dostęp 2021-01-15] .
- ↑ FilmPolski.pl – Michał Kowalski [online], filmpolski.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).