Carlo Sforza

Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1872 Montignoso
Data i miejsce śmierci	4 września 1952 Rzym
Minister spraw europejskich
Okres	od 26 lipca 1951 do 4 września 1952
Przynależność polityczna	Włoska Partia Republikańska
Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 2 lutego 1947 do 19 lipca 1951
Przynależność polityczna	Włoska Partia Republikańska
Poprzednik	Pietro Nenni
Następca	Alcide De Gasperi
Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 16 czerwca 1920 do 4 lipca 1921
Przynależność polityczna	Włoska Partia Republikańska
Poprzednik	Vittorio Scialoja
Następca	Pietro Tommasi della Torretta
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Carlo Sforza (ur. 24 stycznia 1872 w Montignoso, zm. 4 września 1952 w Rzymie^[1]) – hrabia, włoski polityk i dyplomata, mąż stanu^[2]. W latach 1947–1951 oraz 1920–1921 minister spraw zagranicznych, a od 1951 do 1952 minister spraw europejskich.

Uzyskał licencjat w dziedzinie prawa na uniwersytecie w Pizie^[3]. W 1896 roku rozpoczął działalność dyplomatyczną^[2]. Służył w Kairze, Paryżu, Konstantynopolu, Pekinie, Bukareszcie, Madrycie, Londynie i Belgradzie^[2].

23 grudnia 1909 roku został szefem gabinetu ministra spraw zagranicznych, którym pozostał do 20 maja 1910 roku^[3]. 23 czerwca 1919 roku został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w ministerstwie spraw zagranicznych. W sierpniu tego samego roku został senatorem^[3]. 21 maja 1920 roku zakończył urząd podsekretarza stanu. 16 czerwca tego samego roku powrócił do rządu jako minister spraw zagranicznych.

W latach 1919–1920 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a w latach 1920–1921 ministrem spraw zagranicznych^[2]. W 1922 roku został mianowany ambasadorem we Francji^[2]. Z funkcji zrezygnował dziewięć miesięcy później powołując się na niechęć współpracy z Benito Mussolinim^[2]. Wyjechał za granicę, do 1939 roku mieszkał w Belgii, a następnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował jako wykładowca^[2]. Do Włoch powrócił w 1943 roku^[2]. 22 kwietnia 1944 roku został powołany na stanowisko ministra bez teki ds. sankcji przeciwko faszyzmowi, którym pozostał do 10 grudnia 1944 roku^[3].

22 września 1945 roku został przewodniczącym Consluta, tymczasowego parlamentu Włoch^[3]. Pozostał nim do 2 czerwca 1946 roku^[3]. 2 lutego 1947 roku został powołany w skład rządu Alcide De Gasperiego jako minister spraw zagranicznych^[2][3]. 16 lipca 1951 roku złożył rezygnację z funkcji ze względu na zły stan zdrowia^[2][3]. 26 lipca tego samego roku został ministrem spraw europejskich, którym pozostał do śmierci^[3]. Jego wpływ pomógł dołączyć Włochom do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz NATO^[2].

Był domniemanym biologicznym ojcem polskiego publicysty Konstantego Jeleńskiego^[4]. Wziął ślub z Valentiną Errambault de Dudzeele, z którą miał córkę, Fiamettę^[3].

• Kawaler Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (1907)^[3]
• Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (1910)^[3]
• Komandor Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (1916)^[3]
• Kawaler Orderu Korony Włoch (1903)^[3]
• Oficer Orderu Korony Włoch (1908)^[3]
• Komandor Orderu Korony Włoch (1913)^[3]
• Wielki Oficer Orderu Korony Włoch (1917)^[3]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch (1920)^[3]
• Kawaler Orderu Annuncjaty (1920)^[3]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Kolonialnego Gwiazdy Włoch (1920)^[5]