Centralny Fundusz Wspomagania Wdrożeń – rządowy fundusz celowy istniejący w latach 1986–1989, powołany w celu przyspieszenia procesów wdrożeniowych zakończonych prac naukowo-badawczych.

Na podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 1986 r. w sprawie szczegółowych zasad tworzenia oraz gospodarowania środkami centralnych funduszów na rozwój nauki i techniki ustanowiono Fundusz^[1]. Rozporządzenie Rady Ministrów pozostawało w związku z ustawą z 1985 r. o centralnych funduszach rozwoju nauki i techniki^[2].

Środkami Funduszu dysponował Minister-Kierownik Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń.

Dochodami Funduszu były^[2]:

• dotacje z budżetu centralnego,
• wpłaty przedsiębiorstw państwowych z funduszu postępu naukowo-technicznego,
• dodatkowe wpłaty przedsiębiorstw państwowych, tworzących fundusz postępu naukowo-technicznego, ustalane w określonym stosunku do wartości sprzedaży produkcji tych przedsiębiorstw,

Inne wpływy określone w odrębnych przepisach.

Środki Funduszu przeznaczano na zwrotną lub bezzwrotną pomoc finansową dla przedsiębiorstw państwowych, jednostek badawczo-rozwojowych, placówek naukowych Polskiej Akademii Nauk oraz szkół wyższych, polegającej na dofinansowywaniu przedsięwzięć wdrożeniowych^[1]:

• związanych z realizacją zamówień rządowych z zakresu rozwoju nauki i techniki,
• dotyczących innych, szczególnie ważnych przedsięwzięć postępu naukowo-technicznego, w tym również prac związanych z wdrażaniem wynalazków.

Wysokość pomocy finansowej oraz warunki jej udzielania określały umowy generalne lub umowy między dysponentem środków funduszu a zainteresowanymi jednostkami.

Na podstawie ustawy z 1989 r. o Centralnym Funduszu Rozwoju Nauki i Techniki zlikwidowano Fundusz^[3].