Ch-58

Ch-58U
Państwo	ZSRR
Producent	Raduga (projekt)
Rodzaj	pocisk powietrze-ziemia
Przeznaczenie	przeciwradarowy
Długość	4800 mm
Średnica	380 mm
Rozpiętość	1170 mm
Masa	640 kg
Prędkość	3,6 Ma
Zasięg	120 km
Masa głowicy	149 kg
Użytkownicy
Rosja
Multimedia w Wikimedia Commons

Ch-58 (ros. Х-58, kod NATO AS-11 Kilter) – radziecki przeciwradarowy pocisk rakietowy klasy powietrze-ziemia.

Pocisk Ch-58 został zaprojektowany dla samolotu Su-24. Prace nad pociskiem przeciągały się i dlatego Su-24 został uzbrojony początkowo w Ch-28, a rakiety Ch-58 były przenoszone dopiero przez zmodernizowane Su-24M, a następnie zintegrowano je z samolotami MiG-25BM, MiG-27 i Su-17.

Rakieta Ch-58 miała osiowo-symetryczny klasyczny układ aerodynamiczny z trójkątnymi skrzydłami w środkowej części kadłuba i umieszczonymi za nimi czterema skrzydłami. Z tyłu pocisku znajduje się silnik rakietowy na stały materiał pędny i napędy sterów, w środkowej części głowica bojowa o masie ok. 150 kg, a w przedniej głowica samonaprowadzająca PRG-58M, aparatura sterowania pociskiem SAU-3-58R i blok zasilania. Głowica PRG-58M produkowana była przynajmniej w czterech wersjach pracujących w różnych pasmach promieniowania elektromagnetycznego. Mogły one naprowadzać pocisk na źródła promieniowania elektromagnetycznego o częstotliwości od 1,3 do 10 GHz. Do programowania głowicy PRG-58M może być użytych kilka wzorów aparatury. W Su-17 i MiG-27 jest to aparatura Wjuga (mogąca także programować pociski Ch-27 i Ch-25MP), w Mig-25BM wykorzystywana jest aparatura Sycz-M wchodząca w skład systemu Jaguar, a Su-24M używa aparatury Ł-081 Fantasmagoria (występuje ona w trzech odmianach działających w różnych pasmach).

Ch-58 jest przenoszona na belkach katapultowych AKU-58 zamocowanych do węzłów uzbrojenia. Rakieta jest zrzucana z belki z wyłączonym silnikiem, którego uruchomienie następuje w bezpiecznej odległości od nosiciela. Po uruchomieniu silnika rakieta wznosi się na pułap zapewniający osiągnięcie maksymalnego zasięgu, po czym zaczyna nurkowanie w kierunku celu. Pocisk wyposażony jest w układ zapamiętujący położenie celu, dzięki czemu przerwanie przez cel emisji promieniowania elektromagnetycznego nie pozwala uniknąć trafienia. Według deklaracji producenta istnieje 80% prawdopodobieństwo trafienia w okrąg o promieniu 20 m od pracującej stacji radarowej.

W ZSRR eksploatowano rakietę w wersjach Ch-58 i zmodernizowanej Ch-58U. Ich wersje eksportowe miały oznaczenia odpowiednio Ch-58E i Ch-58UE. W latach 90. ujawniono wersję Ch-58A wyposażoną w aktywną głowicę radiolokacyjną, przeznaczoną do zwalczania celów nawodnych. Wersja ta prawdopodobnie nie jest produkowana seryjnie. Nowszą wersją zmodernizowaną jest Ch-58USzKE (ros. Х-58УШКЭ).

Rakiety Ch-58 są nadal używane przez siły zbrojne Federacji Rosyjskiej, ale w uzbrojeniu znajduje się także rakieta Ch-31P, która ma je zastąpić. Wersja Ch-58UE została w latach 80 XX w. wyeksportowana do kilku krajów.

• Masa: 640 kg
• Masa głowicy bojowej: 149 kg
• Długość: 4,80 m
• Średnica kadłuba: 0,38 m
• Rozpiętość: 1,17 m
• Prędkość: 3,6 Ma
• Zasięg: do 120 km

• Piotr Butowski. Przegląd rosyjskich pocisków kierowanych klasy powietrze-ziemia i powietrze-woda. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 3/1995, s. 15-19, 1995. ISSN 1230-1655. 
• Krzysztof Nicpoń. Rakiety przeciwradiolokacyjne. Wschód.. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 7/1996, s. 16-18, 21-22, 1996. ISSN 1230-1655.