Chajka Klinger (ur. 25 września 1917 w Będzinie, zm. 18 kwietnia 1958 w Izraelu) – polsko-żydowska działaczka ruchu oporu w czasie II wojny światowej, jedna z czołowych postaci Żydowskiej Organizacji Bojowej w getcie będzińskim, autorka dzienników opisujących historię żydowskiego podziemia i nazistowskie deportacje.

Chajka Klinger urodziła się 25 września 1917 roku w Będzinie, w ubogiej chasydzkiej rodzinie^[1]. Uczyła się w dwujęzycznym gimnazjum, biegle posługiwała się językiem polskim, hebrajskim i niemieckim^[1]. Po wstąpieniu w latach 30. do Ha-Szomer Ha-Cair, szybko zaczęła obejmować stanowiska kierownicze w strukturach organizacji^[1]. W 1938 roku uczestniczyła w kaliskich szkoleniach przygotowujących do życia emigracyjnego^[1].

Po nieudanej próbie ucieczki z Polski po wybuchu II wojny światowej Klinger powróciła do Będzina, gdzie zajęła się reaktywacją ruchu młodzieżowego, na początku 1940 roku^[2] współprowadząc lokalny oddział Ha-Szomer Ha-Cair^[2][3] i udzielając się także na szczeblu rejonu Zagłębia^[2]. Dwa lata później współzakładała będziński oddział Żydowskiej Organizacji Bojowej, forsując ideę samoobrony^[4]. Inspiracją do samoorganizacji była wcześniejsza wizyta Mordechaja Anielewicza, którego gościła Klinger^[5], znająca osobiście także inne ważne postaci warszawskich struktur Ha-Szomer Ha-Cair^[6]. Klinger należała do przywódców lokalnej samoobrony^[5][6]. Została wybrana przez swoich towarzyszy, by próbowała za wszelką cenę przeżyć, by później opowiedzieć losy mieszkańców getta^[4]. Schwytana 1 sierpnia 1943 roku, została poddana ciężkim torturom przez Gestapo, których ślady nosiła do końca życia^[4]. By uniknąć deportacji do Auschwitz, zbiegła z obozu przejściowego i ukrywała się^[4] u Piotra i Karoliny^[7] Kobylców i rodziny Banasików^[4]. W tym okresie spisała swoje przeżycia w dzienniku^[4]. Po czterech miesiącach u Kobylców, Klinger przedostała się przez słowacką granicę^[7], po czym na zebraniu słowackich struktur Ha-Szomer Ha-Cair dała świadectwo Zagłady i opowiedziała o powstaniu w getcie warszawskim^[4]. To samo świadectwo dała później w kręgach konspiracyjnych na Węgrzech, zachęcając do zbrojnego oporu^[4].

W marcu 1944 roku Klinger dotarła do Palestyny^[7]. W jej drogę zaangażowanych było wiele konspiracyjnych środków ze względu na to, iż była pierwszą osobą z polskiego kierownictwa Ha-Szomer Ha-Cair, która ocalała, oraz posiadała dzienniki zawierające szczegóły sytuacji podziemia w Polsce^[8]. Na miejscu zdała obszerne relacje dotyczące samoobrony żydowskiej i deportacji, które wstrząsnęły opinią^[6][8]. Osiadła w kibucu Ha-Ogen, gdzie podejmowała się różnych prac. Początkowo pracowała także nad redakcją swoich dzienników, z czasem porzucając jednak to zajęcie^[8]. Wersja, nad którą pracowała w 1944 roku, zawiera chronologiczną historię Ha-Szomer Ha-Cair i Żydowskiej Organizacji Bojowej oraz szerszy kontekst wydarzeń, niż w spisanym naprędce pierwszym dzienniku^[9]. W szczególności jej opis działań ŻOB był wyjątkowy na tle innych świadectw wojennych^[10]. Fragmenty jej tekstów pojawiały się na łamach licznych czasopismach i zbiorach, choć Klinger nie odpowiadała znaczna ingerencja w tekst, jakiej dopuszczali się redaktorzy^[8].

18 kwietnia 1958 Chajka Klinger popełniła samobójstwo^[6][11][8].

Po raz pierwszy całe dzienniki Klinger opublikowano w Izraelu rok po śmierci Klinger, jednak w znacznie ocenzurowanej formie^[6]. W 2011 roku ukazało się po hebrajsku opracowanie wykorzystujące całość notatek Klinger^[10]; jego polskie tłumaczenie ukazało się pod tytułem Skazana na życie. Dzienniki i życie Chajki Klinger^[7].

• Avihu Ronen. Pamiętniki Chajki Klinger. „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”. 9, s. 335–379, 2013. ISSN 1895-247X.