Charles Brun (Q89)

„Charles Brun” w 1914 r.
Klasa	okręt podwodny
Historia
Stocznia	Arsenal de Toulon(inne języki)
Położenie stępki	1907
Wodowanie	14 września 1910
Zamówiony dla  Marine nationale
Los okrętu	sprzedany na złom 7 czerwca 1920
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	356 ton 450 t
Długość	44 m
Szerokość	4 m
Zanurzenie	3,3 m
Zanurzenie testowe	40 m
Napęd
2 silniki parowe potrójnego rozprężania, 4 kotły, łączna moc 1300 KM 2 akumulatory i alternatory 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13,5 węzła 7,25 w.
Uzbrojenie
8 torped
Wyrzutnie torpedowe	6 × 450 mm (2 wewnętrzne, 4 zewnętrzne)
Załoga	24

Charles Brun (Q89) – francuski eksperymentalny oceaniczny okręt podwodny z okresu I wojny światowej. Został zwodowany 14 września 1910 roku w stoczni Arsenal de Toulon(inne języki), a ukończono go w październiku 1913 roku. Okręt oficjalnie nigdy nie wszedł do służby w Marine nationale z powodu problemów z siłownią i został przeznaczony do rozbiórki w czerwcu 1920 roku.

„Charles Brun” zamówiony został 31 grudnia 1906 roku^[1]. Jednostkę zaprojektował inż. Just Maurice^[2][3]. Okręt otrzymał eksperymentalny rodzaj napędu, który tworzyła maszyna parowa, stanowiąca źródło prądu dla alternatorów i akumulatorów^[2].

„Charles Brun” zbudowany został w Arsenale(inne języki) w Tulonie^[1]. Stępkę okrętu położono w 1907 roku^[4], został zwodowany 14 września 1910 roku^[1][2], a ukończono go w październiku 1913 roku^[4]. Okrętowi nadano nazwę na cześć budowniczego pierwszego francuskiego okrętu podwodnego, inż. Charlesa Bruna. Jednostka otrzymała numer burtowy Q89^[1].

„Charles Brun” był średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 44 metry, szerokość 4 metry i zanurzenie 3,3 metra^[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 356 ton, a w zanurzeniu 450 ton^[1][2]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania Indret o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczały cztery kotły du Temple(inne języki)^[2][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa akumulatory i alternatory Schneider^[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5 węzła na powierzchni i 7,25 węzła w zanurzeniu^[1][2][a]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów^[4].

Okręt wyposażony był w sześć wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie wewnętrzne na dziobie jednostki, dwie zewnętrzne systemu Drzewieckiego po obu stronach kiosku oraz dwie zewnętrzne na rufie, z łącznym zapasem 8 torped^[1][6].

Załoga okrętu składała się z 24 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][2].

Prowadzone od października 1910 roku do października 1913 roku próby jednostki zakończyły się niepomyślnie z powodu zawodności siłowni i okrętu nigdy nie wcielono do służby^[1][4]. Jednostka została przeznaczona do rozbiórki 7 czerwca 1920 roku^[1][2].

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Ivan Gogin: CHARLES BRUN experimental submarine (1913). Navypedia. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1. Brak numerów stron w książce
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).

• Lista francuskich okrętów podwodnych