_(24874283479).jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 marca 1957 |
| Wzrost |
180 cm |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1975 |
| Zakończenie kariery |
1986 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
19 (16 kwietnia 1984) |
| Australian Open |
4R (1981) |
| Roland Garros |
3R (1977) |
| Wimbledon |
F (1983) |
| US Open |
3R (1982) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
8 |
| Najwyżej w rankingu |
46 (14 stycznia 1985) |
| Australian Open |
QF (1980) |
| Roland Garros |
QF (1982) |
| Wimbledon |
QF (1981) |
| US Open |
2R (1981) |
Chris Lewis (ur. 9 marca 1957 w Auckland) – nowozelandzki tenisista, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]W 1975 roku Lewis wygrał juniorską edycję Wimbledonu w grze pojedynczej oraz awansował do finału US Open. W tym samym roku klasyfikowany był na pozycji lidera w zestawieniu juniorów.
Jako zawodowy tenisista występował w latach 1975–1986.
W grze pojedynczej zwyciężył w 3 turniejach rangi ATP World Tour oraz awansował do 7 finałów, w tym do finału Wimbledonu w 1983 roku. Był drugim w historii zawodnikiem z Nowej Zelandii, który doszedł do finału w londyńskiej imprezie. W finale przegrał z Johnem McEnroe[1].
W grze podwójnej Lewis triumfował w 8 zawodach z cyklu ATP World Tour, a także był uczestnikiem 8 finałów.
W latach 1977–1986 reprezentował Nową Zelandię w Pucharze Davisa, rozgrywając łącznie 42 spotkania, z których w 24 zwyciężył.
W rankingu gry pojedynczej Lewis najwyżej był na 19. miejscu (16 kwietnia 1984), a w klasyfikacji gry podwójnej na 46. pozycji (14 stycznia 1985).
Po zakończeniu kariery pełnił funkcję trenera m.in. Ivana Lendla i Carla-Uwe Steeba, a w 1996 został wpisany do galerii sław sportu nowozelandzkiego[2].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
[edytuj | edytuj kod]Gra pojedyncza (0–1)
[edytuj | edytuj kod]| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 3 lipca 1983 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  John McEnroe
|
2:6, 2:6, 2:6 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Neil Amdur and Special To the New York Times, MCENROE CAPTURES WIMBLEDON FINAL BY 6-2, 6-2, 6-2 [online] [dostęp 2018-04-17] (ang.).
- ↑ Chris Lewis, „New Zealand Sports Hall of Fame” [dostęp 2018-04-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-02-06] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-02-06] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-02-06] (ang.).
