| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 1713 |
| Kod pocztowy |
222822 |
| Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°32′53,1″N 27°51′27,6″E/53,548083 27,857667
| |
Citwa (biał. Цітва; ros. Цитва) – wieś na Białorusi, w rejonie puchowickim obwodu mińskiego, około 6 km na południe od Rudzieńska, nad rzeką Ptyczą.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Citwa należała od XV wieku do rodziny Janiszewskich herbu Tępa Podkowa. Ostatnim właścicielem Citwy w 1917 roku był Melchior Janiszewski. W latach 1919–1921 Citwa znalazła się pod zwierzchnictwem polskim, była siedzibą władz gminy Citwa w administracyjnym okręgu mińskim, jednak po wytyczeniu granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku znalazła się na terytorium ZSRR.
Janiszewscy wybudowali tu w XIX wieku cerkiew dla ludności unickiej. Po powstaniu styczniowym cerkiew została przekształcona na prawosławną, a pobliski kościół katolicki w Dukorze został zlikwidowany[1][2].
Dawne zabytki
[edytuj | edytuj kod]W XVIII wieku Janiszewscy wybudowali tu przestronny, jedenastoosiowy, parterowy, drewniany dwór. Na przełomie XIX i XX wieku dom został gruntownie odrestaurowany. Wnętrze składało się z czternastu pokoi w układzie dwutraktowym. Salony były umeblowane osiemnastowiecznymi mahoniowymi meblami.
Majątek w Citwie jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Citwa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 709.
- ↑ Napoleon Rouba (zebrał i opracował): Przewodnik po Litwie i Białejrusi. Wilno: Wydawnictwa „Kurjera Litewskiego”, s. 35.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 37–38, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
