.png)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
5 czerwca 1960 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
publicystka, nauczycielka, polityk |
Claire Regina Fox, baronessa Fox of Buckley (ur. 5 czerwca 1960 w Eccles) – brytyjska publicystka, komentatorka, nauczycielka i polityk, założycielka think tanku Institute of Ideas, posłanka do Parlamentu Europejskiego IX kadencji, par dożywotni.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dorastała w Walii, uczyła się w St Richard Gwyn Catholic High School w miejscowości Flint. Kształciła się następnie w zakresie literatury angielskiej i amerykańskiej na University of Warwick. W 1992 uzyskała dyplom nauczyciela na Thames Polytechnic. W latach 1981–1987 była pracownikiem socjalnym, następnie do 1999 pracowała jako nauczycielka w Thurrock and Basildon College i West Herts College[1].
W latach 80. dołączyła do komunistycznej organizacji Revolutionary Communist Party, stając się jedną z czołowych działaczy tej partii[1][2]. Była redaktorką związanego z nią magazynu „Living Marxism” (później „LM”), które zamknięto na skutek bankructwa w 2000[1][3]. W 1993 współtworzone przez nią pismo opublikowało tekst usprawiedliwiający irlandzkich zamachowców z Warrington, gdzie w wyniku ataku zginęły dwie osoby. Kwestia ta została przypomniana przez media w trakcie kampanii wyborczej w 2019[2][4].
W 2000 Claire Fox założyła i została dyrektorem think tanku Institute of Ideas, zajmującego się m.in. propagowaniem debat[5]. Została również komentatorką, m.in. jako regularny gość The Moral Maze w BBC Radio 4. Publicystka „Times Educational Supplement” i „Municipal Journal”, prowadziła też audycję Fox News Friday w Love Sport Radio[5]. Autorka książki I Find That Offensive! (2016).
Znana z głoszenia poglądów libertariańskich, w tym propagujących nieograniczoną wolność słowa. Wywoływała przez to kontrowersje publicznymi wypowiedziami, np. podważając zasadność karania za posiadania dziecięcej pornografii (na gruncie sprawy Gary'ego Glittera)[6][7].
W 2019 dołączyła do Brexit Party, nowego ugrupowania Nigela Farage’a[8]. W tym samym roku z jej ramienia uzyskała mandat posłanki do Parlamentu Europejskiego IX kadencji[9]. W PE zasiadała do 2020, gdy mandaty brytyjskich deputowanych wygasły w związku z brexitem. W tym samym roku otrzymała tytuł baronessy Fox of Buckley i jako par dożywotni zasiadła w Izbie Lordów[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Huw Spanner. Hope for the best. „Third Way”. Nr 5, s. 20, czerwiec 2007. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ a b Brexit Party candidate criticised for past IRA defence. bbc.com, 30 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ David Pallister, John Vidal, Kevin Maguire: Life after Living Marxism: Fighting for freedom – to offend, outrage and question everything. theguardian.com, 8 lipca 2000. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ Dan Price and Colin Parry hit out at Claire Fox of Brexit Party over IRA. warringtonguardian.co.uk, 30 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ a b Claire Fox, Academy of Ideas Director. academyofideas.org.uk. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ Phil Miller: Brexit Party candidate says people should be free to watch child porn and jihadi videos. morningstaronline.co.uk, 25 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ Stuart Jeffries: Claire Fox: infamy's child. theguardian.com, 19 listopada 2005. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ Julia Llewellyn Smith: The Brexit Party’s Claire Fox on why she’s fighting for Farage. theguardian.com, 28 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ The UK’s European elections 2019. bbc.com. [dostęp 2019-05-30]. (ang.).
- ↑ Baroness ox of Buckley. parliament.uk. [dostęp 2020-09-27]. (ang.).
