Data i miejsce urodzenia |
5 sierpnia 1901 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 lutego 2000 |
Zawód |
reżyser, scenarzysta |
Współmałżonek |
Ghislaine Autant-Lara (1934-1967; jej śmierć) |
Lata aktywności |
1923–1977 |
Claude Autant-Lara (ur. 5 sierpnia 1901 w Luzarches, zm. 5 lutego 2000 w Antibes[1]) – francuski reżyser i scenarzysta filmowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn architekta Édouard Autanta i aktorki Louise Lary. W trakcie I wojny światowej przebywał wraz z matką na emigracji w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do Francji kształcił się w szkole artystycznej École des Beaux-Arts. Początkowo współpracował jako dekorator i kostiumograf z Marcelem L’Herbierem, Fernandem Légerem, Albertem Cavalcantim, a także z Jeanem Renoirem przy filmie Nana. Pod koniec lat 20. zrealizował swój pierwszy film panoramiczny – Construire un feu, współpracując z profesorem fizyki Henrim Chrétienem[2].
Od tego czasu regularnie zajmował się reżyserią filmową. Rozpoznawalność międzynarodową zyskał m.in. filmem Diabeł wcielony (1947). Tworzył także satyry filmowe (Czerwona oberża z 1951, Czarny rynek w Paryżu z 1956), dramaty obyczajowe (Na wypadek nieszczęścia z 1958), filmy wojenne (Nie zabijaj z 1961). Reżyserował również adaptacje dzieł literackich: Czerwone i czarne według Stendhala (1954), Gracz według Fiodora Dostojewskiego (1958), Hrabia Monte Christo według Alexandre'a Dumasa (1961). Okazjonalnie opracowywał także scenariusze filmowe (m.in. do Czerwonej oberży)[1][2]. W latach 60. stał się przedstawicielem nurtu filmowego nowej fali. W 1965 wyreżyserował kontrowersyjną produkcję Pamiętnik pani doktor. Ostatnim jego filmem był dramat Gloria z 1977[2].
W jego filmach grali m.in. Jean Gabin, Fernandel, Bourvil i Danielle Darrieux[2]
W 1989 z ramienia Frontu Narodowego uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji, z którego zrezygnował jeszcze w tym samym roku[3]. Jako najstarszy deputowany wygłosił mowę na sesji inauguracyjnej, w trakcie której większość posłów opuściła salę obrad. Wzbudził następnie kontrowersje swoimi dywagacjami dotyczącymi pochodzenia Simone Veil. Ustąpił wówczas również z funkcji wiceprzewodniczącego francuskiej akademii sztuk pięknych (Académie des beaux-arts)[2].
Wybrana filmografia (jako reżyser)
[edytuj | edytuj kod]- 1933: Ciboulette
- 1937: Sprawa kuriera z Lyonu
- 1942: Małżeństwo gałganka
- 1943: Douce
- 1946: Sylwia i upiór
- 1947: Diabeł wcielony
- 1949: Zajmij się Amelią
- 1951: Czerwona oberża
- 1953: Komunia bez spowiedzi
- 1954: Czerwone i czarne
- 1955: Perła nocy
- 1956: Czarny rynek w Paryżu
- 1958: Na wypadek nieszczęścia
- 1958: Gracz
- 1959: Zielona kobyła
- 1961: Nie zabijaj
- 1961: Hrabia Monte Christo
- 1961: Niech żyje Henryk IV i niech żyje miłość!
- 1963: Szkatuła pani Józefy
- 1965: Pamiętnik pani doktor
- 1969: Ziemniaki
- 1977: Gloria
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Claude Autant-Lara w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2023-12-03].
- ↑ a b c d e Claude Autant-Lara. theguardian.com, 7 lutego 2000. [dostęp 2017-08-25]. (ang.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-08-25].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Claude Autant-Lara w bazie Filmweb. [dostęp 2023-12-03].
- Claude Autant-Lara w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2023-12-03].
- ISNI: 0000000120959946
- VIAF: 41851687
- LCCN: n81094087
- GND: 118848623
- BnF: 12016335k
- SUDOC: 027573680
- SBN: VEAV014103
- NLA: 41484537
- NKC: ola2002150309
- BNE: XX4841605
- NTA: 322264472
- BIBSYS: 90968449
- CiNii: DA13240029
- PLWABN: 9810644146305606
- NUKAT: n2006088853
- J9U: 987007398406705171
- NSK: 000151741
- CONOR: 113382755
- KRNLK: KAC2020M5671