Discipline: Live at Moles Club, Bath, April 30, 1981 – album koncertowy King Crimson (wówczas jeszcze pod nazwą Discipline), wydany w czerwcu 2000 roku nakładem Discipline Global Mobile jako CD. Ukazał się jak nr 11. w serii wydawniczej „The King Crimson Collectors’ Club”^[2][1].

Na początku 1981 roku Robert Fripp rozpoczął poszukiwania muzyków do swojego nowego zespołu, Discipline. Zespół, w skład którego weszli: perkusista Bill Bruford, basista Tony Levin oraz wokalista i gitarzysta Adrian Belew rozpoczął próby na początku kwietnia 1981 roku, najpierw w domu Bruforda w Guildford, a po kilku dniach przeniósł się do opuszczonego kościoła w Holdenhurst, tworząc zalążki nowego repertuaru. 30 kwietnia zespół wystąpił przed publicznością w klubie Moles w Bath. W maju zespół rozpoczął nagrywanie debiutanckiego albumu, który wydany został we wrześniu pod tytułem Discipline, firmowanym już nazwą King Crimson^[3].

Lista i informacje według Discogs^[2]:

1.	Discipline	5:57
2.	Thela Hun Ginjeet	5:42
3.	Red	6:11
4.	Elephant Talk	4:45
5.	Matte Kudasai	3:43
6.	The Sheltering Sky	8:48
7.	Indiscipline	7:02
8.	Frame By Frame	4:58
9.	Larks’ Tongues In Aspic (Part II)	6:37
		53:43

Do albumu dołączono 12-stronicową książeczkę.

• Adrian Belew – gitara, śpiew
• Robert Fripp – gitara
• Tony Levin – gitara basowa, Chapman stick
• Bill Bruford – perkusja i instrumenty perkusyjne

• produkcja – David Singleton, Robert Fripp

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[1]
Prog Archives	[4]
Teraz Rock	[5]

Lindsay Planer z AllMusic jest zdania, iż „Od pierwszych polirytmicznych dźwięków „Discipline” można odnieść wrażenie, że [zespół] Discipline aktywnie dąży do zmian. Nawet takie klasyki jak „Red” i „Larks’ Tongues In Aspic (Part II)” nabierają wyjątkowego oblicza po części dzięki heroizmowi Levina i Belewa. To ironiczne, że ich oddanie zespołowi i muzyce jest tym, co kończy transformację kwartetu w King Crimson.”^[1].

Zdaniem Warthura z magazynu Prog Archives „problem [z albumem] polega na tym, że jest to bootleg z koncertu i brzmi jak bootleg”^[4].

Również Jordan Babula z miesięcznika Teraz Rock uważa, że „brzmienie [zespołu] jest gorzej niż fatalne… ale coś tam słychać”. Jedne utwory („The Sheltering Sky”, „Indiscipline”) są – jego zdaniem – lepiej dopracowane, zaś inne („Frame By Frame”, „Thela Hun Ginjeet”) – znacznie gorzej. „Sporo podczas tego występu fałszów, sprzężeń i pomyłek, ale tylko dodają one smaku” – podsumowuje autor^[5].