Dolina Hlińska

Dolina Hlińska (niem. Hlinskatal, słow. Hlinská dolina, węg. Hlinszka-völgy) – dolina w słowackich Tatr Wysokich będąca bocznym odgałęzieniem Doliny Koprowej (Kôprová dolina) odchodzące w jej górnej części w kierunku południowo-wschodnim. Dolina Hlińska ma długość ok. 3,0 km i jest jedną z trzech największych dolin należących do systemu Doliny Koprowej^[1].

Topografia

Granice Doliny Hlińskiej tworzą:

od północy Pośredni Wierszyk i Koprowy Wierch,
od wschodu grań od Koprowego Wierchu przez Wyżnią Koprową Przełęcz po Hlińską Turnię,
od południa grań od Hlińskiej Turni po Garajową Strażnicę^[2].

Dolina Hlińska odgałęzia się od Doliny Koprowej w Ciemnych Smreczynach. Na całej swojej długości wznosi się dość równomiernie, brak w niej progów lodowcowych i jezior. Jej dnem płynie Hliński Potok (Hlinský potok)^[2].

Opis doliny

W okresie zlodowaceń pokrywał ją lodowiec grubości około 200 m i długości 2,5 km. Nadał on dolinie dziki wygląd, który potęgują podcięte niemal na pionowo i wysokie na 600 m ściany Grani Hrubego – jedne z największych tego typu ścian skalnych w Tatrach. Dolina Hlińska w dolnej części jest porośnięta lasem, a w górnej dzika i skalista. Pod północnymi ścianami Grani Hrubego znajdują się dwa kotły lodowcowe: Wielki Ogród (Veľká Záhradka) oraz Mały Ogród (Malá Záhradka). Kotły oddzielone są od głównej części doliny wysokimi, skalnymi progami. Dnem doliny prowadzi szlak turystyczny z Doliny Koprowej przez Wyżnią Koprową Przełęcz do Doliny Mięguszowieckiej (Mengusovská dolina). Z przełęczy jest możliwość podejścia na Koprowy Wierch^[3].

Dawniej Dolina Hlińska była ulubionym przez kłusowników miejscem polowań na kozice. W 1887 r. poeta Franciszek Henryk Nowicki w czasie wycieczki z przewodnikiem Klimkiem Bachledą naliczył ich 80. Obecnie również często tutaj przebywają. Pochodzenie nazwy doliny nie jest znane. Przez turystów odwiedzana jest rzadko, nawet w szczycie sezonu ruch turystyczny jest tutaj niewielki^[3]. Pierwszymi znanymi z nazwiskami osobami w dolinie byli Edward Homolacs, Stanisław Homolacs, Władysław Koziebrodzki, Ernst Schauer, Józef Stolarczyk, Stanisław Władzicki i przewodnicy Krzeptowscy, Samek, Maciej Sieczka i Jędrzej Wala (starszy) z pięcioma tragarzami. Zimą pierwsi byli w dolinie E. Baur i Alfred Martin 18 marca 1906 r.^[4]

Szlaki turystyczne

Rozdroża w Hlińskiej – Dolina Hlińska – Wyżnia Koprowa Przełęcz. Czas przejścia: 2:15 h, ↓ 2 h^[5].

Przypisy

↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska. Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
↑ ^a ^b Władysław Cywiński. Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
↑ ^a ^b Józef Nyka. Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
↑ Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta, Warszawa: Sport i Turystyka.
↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska. Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.

[wet-1] Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska. Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.

[cw-2] Władysław Cywiński. Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.

[nyka-3] Józef Nyka. Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.

[whp-4] Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część V. Cubrynka – Skrajna Baszta, Warszawa: Sport i Turystyka.

[expressmap-5] Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska. Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]