Drużynowe mistrzostwa Polski w szachach – rozgrywki mające na celu wyłonienie najlepszej szachowej drużyny klubowej w Polsce. Mistrzem kraju zostaje zespół, który wygra najwyższą klasę rozgrywek, ekstraligę szachową (wcześniej, do roku 2001, nazywaną I ligą szachową). Rozróżnia się trzy ligi ogólnopolskie (ekstraliga, I liga i II liga) oraz ligi okręgowe (III liga, A-klasa, B-klasa, itd).

Pierwsze mistrzostwa Polski rozegrano w roku 1929. Do roku 1948 w mistrzostwach startowały reprezentacje województw, a od roku 1949 – klubów. Zasady rozgrywania mistrzostw zmieniały się bardzo często: początkowo drużyny stanowili tylko seniorzy, z biegiem lat wprowadzono do zespołów seniorkę i juniora. Od roku 1981 podstawowy skład drużyn jest niezmienny – stanowi go najwyżej pięciu zawodników (szachownice I – V) i przynajmniej jedna zawodniczka (szachownica VI). Kobiety mogą również startować na szachownicach męskich. Każda z drużyn może także posiadać nieograniczoną liczbę zawodników rezerwowych.

Prawie wszystkie turnieje rozegrano systemem kołowym, najczęściej z udziałem 10-12 zespołów. Tylko dwukrotnie (w latach 1990–1991) zastosowano system szwajcarski, z tym że w roku 1990 o pozycjach medalowych decydowały jeszcze mecze barażowe. Pięciokrotnie w historii drużynowych mistrzostw Polski ligę rozegrano systemem dojazdowym. W pozostałych latach obowiązywał system skoszarowany. W 2011 r. mistrzostwa rozegrano systemem 3 zjazdów.

W 2008 r. rozegrano we Wrocławiu pierwsze mistrzostwa w konkurencji kobiet. Drużyny wystąpiły w składach czteroosobowych (plus 1 rezerwowa).

• drużynowe mistrzostwa Polski w szachach błyskawicznych

• W. Litmanowicz, J. Giżycki, Szachy od A do Z, tom I, Warszawa 1986, str. 639-642
• miesięczniki „Szachy” z lat 1970–1990
• miesięczniki „Szachista” z lat 1991–2002
• miesięczniki „Magazyn Szachista” od 2003 r.
• archiwum Andrzeja Filipowicza