Antoninowie – dynastia panująca w latach 96–192 w cesarstwie rzymskim.

Obejmowali rządy w wyniku dokonania prawnej procedury adopcji (łac. adoptio) przez swego poprzednika. Na okres rządów tej dynastii przypada szczyt potęgi rzymskiego imperium, które objęło swym zasięgiem tak odległe terytoria jak Dacja (dzis. Rumunia), Mezopotamia i Armenia.

Należeli do niej:

• Nerwa (96–98 r. n.e.)
• Trajan (98–117 r. n.e.)
• Hadrian (117–138 r. n.e.)
• Antoninus Pius (138–161 r. n.e.)
• Marek Aureliusz (161–180 r. n.e.)
• Werus (161–169 r. n.e.)
• Kommodus (177–192 r. n.e.)

Czas panowania Antoninów często nazywa się „złotym wiekiem cesarstwa”^[1]. Zakończył się on panowaniem syna Marka Aureliusza – Kommodusa, zamordowanego w wyniku pałacowego spisku. Pierwszych pięciu władców tej dynastii to tzw. dobrzy cesarze.

• cesarz