Korekta[edytuj kod]
Notice 1[edytuj kod]
Yamabushi is not sohei, not warrior, not ninja. In general, yamabushi have no relations with military activities. See the article in ja-wikipedia (ja:山伏).
Yamabushi nie jest sohei, nie jest wojownikiem, nie jest ninja. Ogólnie rzecz biorąc, yamabushi nie mają żadnego związku z działaniami wojskowymi. Zobacz artykuł w ja-wikipedii (ja:山伏).
Notice 2[edytuj kod]
Some spy agents in the Sengoku period pretend as yamabushi to hide their true roles. But they are not true yamabushi.
Niektórzy agenci szpiegowscy z okresu Sengoku udają yamabushi, aby ukryć swoją prawdziwą rolę. Ale to nie są prawdziwe yamabushi.
Yamabushi (jap. 山伏 Dosł. "ukrywający się w górach")[1] – ascetyczni eremici[1] z japońskich gór, których tradycja określa jako silnych wojowników obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami. Wyznają doktrynę shugendō (jap. 修験道), będącą głównie połączeniem ezoterycznego buddyzmu sekt shingon i tendai oraz elementów shintō. Są przeważnie samotnikami, choć tworzą luźne konfederacje i wiążą się z określonymi świątyniami, a historycznie uczestniczyli niekiedy w bitwach i potyczkach razem z samurajami i sōheiami (mnichami-wojownikami). Ich początki sięgają pustelniczych yamabito, yamahōshi i niektórych hijiri z VIII i IX wieku[2].
Współcześnie termin ubasoku-yamabushi odnosi się do świeckich wyznawców shugendō. Religia kładzie mocny nacisk na ascezę i budowanie wytrzymałości. W okolicach świętego miejsca shugendō Dewa Sanzan i w świętych górach Kumano i Omine wciąż częstym widokiem są yamabushi w charakterystycznych biało-szafranowych szatach, z horagai (instrument dęty z muszli).
Historia[edytuj kod]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/db/Contemporary-Yamabushi-rm.jpg/220px-Contemporary-Yamabushi-rm.jpg)
Yamabushi zaczynali jako yamahōshi, izolowane społeczności (lub jednostki) górskich eremitów, ascetów i "świętych mężów", którzy podążali ścieżką shugendō w poszukiwaniu duchowych, mistycznych lub ponadnaturalnych mocy uzyskiwanych poprzez ascezę. Możliwe, że ta droga nie miała założyciela, ponieważ mity otaczające En-no Gyōja są liczne i złożone, przez co przypomina on japońskiego Merlina. Ludzie, którzy zdecydowali się na tę ścieżkę, byli rozmaicie nazywani, między innymi: kenja, kenza i shugen-ja (jap. 修験者). Ci górscy mistycy zaczęli być poważani ze względu na ich zdolności magiczne i wiedzę okultystyczną. Poszukiwano ich jako uzdrowicieli lub medium, znanych jako miko.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Appearance-of-Yamabushi-rm.jpg/400px-Appearance-of-Yamabushi-rm.jpg)
Większość tych ascetów, poza poświęceniem shugendō studiowało nauki buddyjskiej sekty tendai lub sekty shingon, założonej w VIII wieku przez Kōbō Daishi. Shingon była jedną z głównych sekt mikkyō (jap. 密教) lub ezoterycznego buddyzmu, według którego oświecenie można odnaleźć poprzez izolację, studia i kontemplację siebie, natury i ezoterycznych obrazów nazywanych mandala. Obie sekty uważały góry za idealne miejsce dla tego typu izolacji i kontemplacji. W swoich górskich pustelniach mnisi studiowali nie tylko naturę, religijne teksty i obrazy, ale także różne sztuki walki. Nie jest jasne, czy celem była obrona przez bandytami, innymi mnichami czy armiami samurajów, ale idea nauki sztuk walki jako środka do rozwoju mentalnego i duchowego, nie tylko fizycznego, zawsze była głęboko zakorzeniona w japońskiej kulturze, niezależnie od doktryn poszczególnych sekt.
Linki zewnętrzne[edytuj kod]
- Strona poświęcona shugendō i yamabushi (ang. • fr.)
- Program treningowy yamabushi. tsuruokakanko.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-19)]. (jap.).
Bibliografia[edytuj kod]
- Ratti, Oscar i Adele Westbrook, Secrets of the Samurai, Oryginalne wydanie: 1973, Edison, Castle Books, ISBN 0-7858-1073-0. Ponowne wydanie: Charles E Tuttle Co., ISBN 978-0-8048-0917-7
Przypisy[edytuj kod]
- ↑ a b Andrew Nelson: The Original Modern Reader's Japanese-English Character Dictionary. Tuttle Publishing, 1998, s. 134,346. ISBN 978-0804819657. (ang.).
- ↑ Carmen Blacker: The Catalpa Bow. Japan Library, 1999, s. 165-167. ISBN 1-873410-85-9. (ang.).
[[Kategoria:Japońscy duchowni buddyjscy]]