Edykt Rotariego (Edykt Rotara, Edykt Rotaryka) – pierwszy oficjalny zbiór prawa longobardzkiego, który ogłosił król Rotar 22 listopada 643 r. w Pawii (Edictus Rothari regis).

Liczący 388 artykułów, dzielących się tematycznie następująco:

• rozdziały 1-14 - przestępstwa polityczne;
• rozdziały 15-145 - przestępstwa cywilne wobec osób;
• rozdziały 146-152 - przestępstwa cywilne wobec rzeczy;
• rozdziały 153-167 - regulacje prawne w zakresie dziedziczenia;
• rozdziały 168-177 - donacje i testamenty;
• rozdziały 178-222 - prawo rodzinne;
• rozdziały 223-226 - fałszerstwa;
• rozdziały 227-358 - regulacje dotyczące własności, obligacji i umów;
• rozdziały 359-365 - procedury procesowe;
• rozdziały 366-388 - rozporządzenia specjalne.

Edykt stanowi przykład wczesnośredniowiecznego spisu germańskiego prawa zwyczajowego, który w sposób usystematyzowany prezentuję treść norm prawnych typowych dla ludów barbarzyńskich. Został napisany w języku łacińskim, ale występuje w nim także longobardzkie nazewnictwo prawne. Wpływ na treść Edyktu Rotara wywarły przepisy prawa innych plemion germańskich, w szczególności Wizygotów. Natomiast w niewielkim stopniu zaznaczyło się w nim oddziaływanie prawa rzymskiego. Szersza recepcja prawa rzymskiego nastąpiła dopiero w ustawach wydawanych później przez katolickiego króla Liutpranda.

Kolejni władcy longobardzcy rozszerzali edykt, i tak:

• Grimoald - dodaje 9 rozdziałów (668);
• Liutprand - 153 rozporządzenia w okresie 713-735;
• Ratchis - 14 rozporządzeń w latach 745-746;
• Aistulf - 9 rozporządzeń w 750 i 13 w 755.

• Historia powszechna, tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki, Mediaset Group SA, 2007, s. 72, ISBN 978-84-9819-814-0.
• A. Dziadzio, Powszechna historia prawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, s. 56
• A. Gulczyński, B. Lesiński, J. Walachowicz, J. Wiewiorowski, Historia państwa i prawa Wybór tekstów źródłowych, Wydawnictwo Ars boni et aegui, Poznań 2002, s.106