Emil Erlenmeyer

Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1825 Taunusstein
Data i miejsce śmierci	22 stycznia 1909 Aschaffenburg
profesor nauk chemicznych
Alma Mater	Uniwersytet w Gießen Uniwersytet w Heidelbergu
Doktorat	1851 Uniwersytet w Gießen
Habilitacja	1857
Profesura	1863
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Heidelbergu Szkoła Politechniczna w Monachium
Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Erlenmeyer, właśc. Richard August Carl Emil Erlenmeyer (ur. 28 czerwca 1825 w Taunusstein, zm. 22 stycznia 1909 w Aschaffenburgu) – niemiecki chemik i farmaceuta.

Studiował na Uniwersytecie w Gießen u Justusa von Liebiga^[1] oraz na Uniwersytecie w Heidelbergu u Augusta von Kekulé, habilitował się w 1857, w 1863 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Współpracował z Robertem Bunsenem w dziedzinie badań nawozów. W latach 1868–1883 był profesorem w Monachijskiej Szkole Politechnicznej^[1].

Jego prace badawcze obejmowały odkrycie i zsyntetyzowanie kilku związków organicznych (kwas 2-metylopropanowy, 1865), ale najbardziej jest znany z opracowania tzw. kolby stożkowej Erlenmeyera (erlenmajerka)^[1]. W 1868 roku zsyntetyzował także guanidynę i podał jej poprawny wzór. Jest on również autorem syntezy tyrozyny^[2]. Erlenmeyer jest także twórcą powszechnie przyjętej teorii budowy naftalenu, jako związku złożonego z dwóch pierścieni benzenowych o dwóch wspólnych atomach węgla. Również on w 1880 roku opracował tzw. regułę Erlenmeyera, która jest podstawą wyjaśnienia zjawiska tautomerii keto-enolowej^[1].

W 1883 roku zrezygnował z pracy naukowej z powodów zdrowotnych, zmarł 22 stycznia 1909 roku w Aschaffenburgu^[1].

• Lehrbuch der organischen Chemie, 1867 (razem z R. Meyerem, O. Hechtem, H. Goldschmidtem, K. v. Buschka)^[1]
• Aufgabe des chemischen Unterrichts gegenüber Wissenschaft und Technik, 1871^[1]
• Einfluß Liebig’s auf die Entwicklung der reinen Chemie, 1874^[1]

• OttoO. Krätz OttoO., Das Portrait: Emil Erlenmeyer 1825-1909, „Chemie in unserer Zeit”, 6 (2), 1972, s. 53–58, DOI: 10.1002/ciuz.19720060204  (niem.).
• M.M. Conrad M.M., Emil Erlenmeyer, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft”, 43 (3), 1910, s. 3645–3664, DOI: 10.1002/cber.191004303163 [dostęp 2019-06-11]  (niem.).
• B.B. Lepsius B.B., Friedr. Gustav Karl Emil Erlenmeyer 1864-1921, „Berichte der deutschen chemischen Gesellschaft (A and B Series)”, 54 (5), 1921, A107–A113, DOI: 10.1002/cber.19210540539 [dostęp 2019-06-11]  (niem.).
• Otto N.O.N. Witt Otto N.O.N., Emil Erlenmeyer, 1825–1909, „J. Chem. Soc., Trans.”, 99, 1911, s. 1646–1668, DOI: 10.1039/CT9119901646  (ang.).

• EricE. Fontain EricE., Emil Erlenmeyer (1825 – 1909) [online], www.chemie.tu-muenchen.de [zarchiwizowane z adresu 2006-06-28]  (niem.).