Ernest Guglielminetti

Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1862 Brig-Glis, Szwajcaria
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1943 Genewa, Szwajcaria
Zawód, zajęcie	lekarz, wynalazca
Multimedia w Wikimedia Commons

Ernest Guglielminetti (nazywany także Docteur Goudron; ur. 24 listopada 1862 w Brig-Glis, zm. 20 lutego 1943 w Genewie) – szwajcarski lekarz i wynalazca.

Ernest Guglielminetti urodził się 24 listopada 1862 w Brig-Glis^[1]. Jego ojcem był Anton, z zawodu handlowiec, w młodości zwolennik Garibaldiego, zaś matką Luise z domu Furrer^[1][2].

Ożenił się w Londynie w 1899 roku z Berthą Cecilie z domu Oppenheimer^[2], primo voto Zenone^[1].

Uprawnienia lekarskie uzyskał po studiach w Brig-Glis, Fryburgu i Bernie, zdając egzamin państwowy w 1885^[2][1]. Jego pierwszą pracą była rola asystenta Hugo Kroneckera przy sporządzaniu ekspertyzy lekarskiej, której władze Szwajcarii zażądały przed wydaniem zgody na budowę wysokogórskiej kolei Jungfraubahn. Dotyczyła ona choroby wysokościowej, jej objawów i konsekwencji^[2].

W latach 1886–1890 praktykował jako lekarz w służbie władz kolonii holenderskich na Jawie, Sumatrze i Borneo^[2][1].

Kontynuując wcześniejsze zainteresowanie chorobą wysokościową, wziął w 1891 udział w roli fizjologa w wyprawie na Mont Blanc^[2][1] oraz w lotach balonowych ze Spelterinim^[2].

Praktykę lekarską prowadził przez 40 lat w Monako, gdzie stał się lekarzem kręgów dworskich Austro-Węgier i Niemiec, finansistów i innych znanych osobistości^[2].

W latach I wojny światowej działał w Szwajcarii na rzecz wymian rannych jeńców pomiędzy Francją a Niemcami^[2].

Swoje badania dotyczące choroby wysokościowej spożytkował Guglielminetti projektując dla Dräger-Werk w Lubece aparat do narkozy wziewnej oraz aparaty oddechowe w różnych wersjach, używane przez wspinaczy wysokogórskich, nurków, straż pożarną i pilotów^[2][1].

Doświadczenia z pobytu w Azji wykorzystał już w Monako, gdy wystąpił z projektem ograniczania poziomu pyłu na drogach przez ich polanie po powierzchni gorącą smołą. Było to wzorowane na zaobserwowanej przezeń w Indiach praktyce smołowania w szpitalach podłóg drewnianych, co czyniło je wodoodpornymi i ułatwiało czyszczenie. 13 marca 1902 wykonano pierwszy próbny odcinek długości 40 metrów. Z czasem metodę tę ulepszano, co miało wpływ na ukształtowanie się technologii nawierzchni bitumicznych^[2].

Guglielminetti miał później udział w organizowaniu międzynarodowych kongresów dotyczących budowy dróg i zwalczania zapylenia^[2].

Technologia smołowania dróg przyniosła mu wyróżnienia w 37 krajach oraz honorowy przydomek Dr. Goudron (dosłownie Dr. Smoła)^[1]. Brig-Glis nadało mu honorowe obywatelstwo w 1938 oraz wystawiło pomnik w 1962, zaprojektowany przez Hansa Loretana^[2][1].