Eve Babitz (ur. 13 maja 1943 w Los Angeles, zm. 17 grudnia 2021 tamże) – amerykańska pisarka i dziennikarka, jedna z pierwszych it-girls.

Urodziła się 13 maja 1943 r. w Los Angeles^[1], jako córka Sola i Mae Babitz^[2], pierwszego skrzypka 20th Century Fox Orchestra i Filharmonii Los Angeles oraz rysowniczki^[3] (jej matka miała pochodzenie francuskie)^[4], którzy prowadzili w swoim domu artystyczny salon^[5] – przyjaciółmi domu byli m.in. Charlie Chaplin, Greta Garbo i Pablo Picasso^[4]. Jej chrzestnym był Igor Strawiński^[5], on też wybrał jej imię^[6]. Jako nastolatka postanowiła, że jej życie nie będzie nudne^[5]. Od czternastego roku życia zaczęła pisać pamiętnik pt. I Wouldn’t Raise My Kids in Hollywood^[7].

Jako osiemnastolatka napisała powieść Travel Broadens, którą próbowała zainteresować Josepha Hellera, pisząc mu w liście przekazującym powieść o swoim atrakcyjnym wyglądzie. Heller przekazał ją swojemu wydawcy, jednak ostatecznie nie została ona wydana^[3]. Po maturze (1961 r.) podjęła studia na Los Angeles City College, jednak porzuciła je po półtora roku, po czym na blisko rok wyjechała do Europy. Po powrocie do USA^[6] zamieszkała w 1963 r. na rok w Nowym Jorku^[4], gdzie podjęła pracę sekretarki, a także zaczęła pisać dla magazynu „Rolling Stone”^[6]. Później współpracowała też z „Vogue” i „Esquire”^[4]. W Nowym Jorku poznała też zespół The Beatles, a ich agent przedstawił im ją jako najlepszą dziewczynę w USA^[4]. Jednocześnie próbowała znaleźć sobie miejsce w środowisku artystycznym miasta, kolejny raz^[6] pisząc powieść^[1]. Po namowie fotografika Juliana Wassera^[6] w 1963 r. wzięła udział w jego sesji fotograficznej, w której grała w szachy z Marcelem Duchampem, będąc nagą^[6].

Następne lata spędziła ponownie w Los Angeles. W latach 1960. była wraz z Earlem McGrathem jedną z najpopularniejszych osób w środowisku Hollywood, mając przemożny wpływ na jego życie. Babitz wypromowała wówczas klub Troubadour i restaurację Ports, czyniąc je najbardziej obleganymi i pożądanymi lokalami w mieście – bywali w nich m.in. Tom Waits, Francis Ford Coppola, Robert Redford i Warren Beatty. Była wówczas uznawana za jedną z pierwszych it-girls, które wyznaczają trendy, bywają i nadają ton^[6]. Jej kochankami byli m.in. Jim Morrison^[5] (była tytułową L.A. Woman z piosenki The Doors)^[3], Ed Ruscha, Steve Martin i Harrison Ford^[5], a Earl McGrath powiedział o niej, że w życiu każdego mężczyzny w Hollywood od zawsze była jakaś Eve Babitz. Najczęściej zresztą to była Eve Babitz^[6]. Zaprojektowała również okładki albumów dla The Byrds^[4], Buffalo Springfield i Lindy Ronstadt^[5].

W 1971 r. wydała swoją autobiografię^[6], a w następnych latach kolejne pozycje (łącznie była autorką ośmiu książek^[3]: powieści, opowiadań i non-fiction^[8]). Jej pisarstwo powieściowe ma silny rys autobiograficzny^[3], dokumentując życie Los Angeles i środowiska Hollywood epoki lat 1960. i 1970., z licznymi odniesieniami do Marcela Prousta, Virginii Woolf, and Henry′ego Jamesa^[7]. Nazywano ją Joan Didion Zachodniego Wybrzeża^[6]. Porzuciła pisanie w 1997 r. po wypadku^[5], w którym doznała poparzeń trzeciego stopnia^[6] od popiołu z cygara^[8]. Od tego czasu przestała również pokazywać się publicznie^[6], jednak od 2012 r. publikowała okazjonalnie w „Vanity Fair”^[3], a dwa lata później zaczęto wznawiać jej książki^[8].

• Eve’s Hollywood (1974)^[9]
• Slow Days, Fast Company: The World, the Flesh and L.A. (1977)^[9]
• Sex and Rage (1979)^[9]
• L.A. Woman (1982)^[9]
• Black Swans (1993) – zbiór opowiadań^[9]
• Two by Two (1999)^[10]