 porucznik
| |
| Data urodzenia |
17 listopada 1923 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 marca 2018 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Obwód V Mokotów, |
| Stanowiska |
łączniczka |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Ewa Stanisława Jeglińska, z domu Orzechowska herbu Oksza, ps. „Ewa (319)” (ur. 17 listopada 1923, zm. 9 marca 2018) – uczestniczka powstania warszawskiego, działaczka opozycyjna w PRL.
.jpg)
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się 17 listopada 1923[1]. Była córką por./kpt. Ludwika Michała Oksza-Orzechowskiego (lekarz, odznaczony Orderem Virtuti Militari za obronę Lwowa 1918, oficer Wojska Polskiego[2]) i Marii (z domu Korwin-Sokołowska, nauczycielka)[1][3][4]. Od dzieciństwa zamieszkiwała w Warszawie[1]. Podczas II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej kształciła się na tajnych kompletach Akademii Sztuk Pięknych[1]. Na przełomie 1941/1942 była zaangażowana w działalność konspiracyjną, uczestniczyła w kursach udzielania pomocy medycznej, była kurierką prasy podziemnej[1]. W powstaniu warszawskim 1944 służyła w Komendzie Obwodu V Mokotów, pełniąc funkcję łączniczki komendy, była podporządkowana cichociemnemu ppor. Zbigniewowi Mrazkowi ps. „Aminius”[1]. Była także sanitariuszką[3]. Od połowy sierpnia 1944 była jedną z pięciu łączniczek kanałowych batalionu „Olza” w składzie Zgrupowania pułku „Baszta”, działając między komendą Mokotowa a Śródmieścia[1].
Po wojnie zamieszkiwała w Warszawie[1]. W 1950 wyszła za mąż za Stanisława Jeglińskiego (1924–1969), także powstańca warszawskiego ps. „Baśka”[1]. Miała córkę Magdalenę i syna Piotra (ur. 1951), który po wyjeździe na Zachód, został wydawcą zakazanych w PRL publikacji[1][5][4]. W tym czasie Ewa Jeglińska zajmowała się w Warszawie pośrednictwem w kolportażu wydawnictwa w tzw. drugim obiegu[3]. Z uwagi na to była inwigilowana, rewidowana i prześladowana przez służby PRL oraz została ranna w spowodowanym przez nie wypadku drogowym w 1986[3]. Była współzałożycielką Muzeum Teatralnego w Warszawie[4].
Zmarła 9 marca 2018, a 23 marca 2018 została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[4][6] (kwatera G rząd Tuje grób 8)[7].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Została awansowana na stopień porucznika[4]. Za udział w powstaniu otrzymała Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Walecznych[1][4], Medal Wojska[4], Warszawski Krzyż Powstańczy[8]. Wyróżniono ją także Złotym Krzyżem Zasługi[4].
Postanowieniem prezydenta Andrzeja Dudy z 19 lipca 2017 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, którym udekorowano ją podczas uroczystości 31 lipca 2017[9][10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Ewa Jeglińska. 1944.pl. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1125, 1190, 1202.
- ↑ a b c d Łączniczka „Ewa 319”. Wspomnienie o Ewie Jeglińskiej z domu Oksza-Orzechowskiej / „Kurier WNET” 46/2018. wnet.fm, 2018-04-02. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ a b c d e f g h Ewa Jeglińska. nekrologi.wyborcza.pl, 2018-03-14. [dostęp 2018-04-22]. Ewa Jeglińska. nekrologi.wyborcza.pl, 2018-03-14. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Ewa Jeglińska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Uroczystości pogrzebowe Ewy Orzechowskiej-Jeglińskiej. mkidn.gov.pl, 2018-03-23. [dostęp 2018-04-22].
- ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2018-05-06].
- ↑ Warszawski Krzyż Powstańczy widnieje na zdjęciu z pogrzebu Ewy Jeglińskiej.
- ↑ M.P. z 2017 r. poz. 898.
- ↑ Powstańcy warszawscy uhonorowani. prezydent.pl, 2017-07-31. [dostęp 2018-04-22].
