Harakat (حركات) albo taszkil (تشكيل) – system wokalizacji spółgłosek arabskiego alfabetu przy pomocy dodatkowych znaków diakrytycznych. System ten jest jednak używany prawie wyłącznie w Koranie i w podręcznikach.

Fatha jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „a”. Z następującym po niej alifem długie „a”.

Fathatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach biernika w celu oddania końcówki „-an”.

Kasra jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „i”. Z następującym po niej ي (yāʾ) długie „i”.

Kasratan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach celownika w celu oddania końcówki „-in”.

Damma jest znakiem opcjonalnym oddającą głoskę „u”. Z następującym po niej و (wāw) długie „u”.

Dammatan jest znakiem opcjonalnym stosowanym w niektórych przypadkach mianownika w celu oddania końcówki „-un”.

Sukun, w odróżnieniu od wyżej opisanych, ma jako cel wskazanie, że po spółgłosce nad którą stoi nie następuje samogłoska.

Szadda ma za zadanie wskazania, iż spółgłoska nad którą stoi wymawiana jest podwójnie (jak np. „d” w wyrazie „szadda”).

Wasla jest znakiem stojącym niekiedy nad alifem na początku wyrazów. Oznacza, iż samogłoska na początku wyrazu (z wyjątkiem w absolutnym nagłosie lub na początku zdania) nie jest wymawiana.

• fatha: U+064E
• fathatan: U+064B
• kasra: U+0650
• kasratan: U+064D
• damma: U+064F
• dammatan: U+064C
• sukun: U+0652
• szadda: U+0651
• alif wasla: U+0671