Feliks Naglicki – polski gitarzysta, basista i wokalista big beatowy i popowy, kompozytor, autor tekstów piosenek^[1][2]. Współzałożyciel zespołu Skaldowie^[1][3].

Z wykształcenia architekt^[1]. Wywodzi się z krakowskiego środowiska muzycznego^[4]. Swoją muzyczną przygodę rozpoczął w 1962, jako gitarzysta młodzieżowych grup big beatowych^[3][4]. Najpierw grał ze swoim zespołem Heralds^[3], a następnie współpracował z formacjami: Tip Top, 5+ (Piątka z plusem), Kon-Tiki, Sekstet Krakowski (zespół muzyczny złożony z muzyków krakowskich, występujący w restauracji „Cristal” w Gdańsku-Wrzeszczu, latem 1964 roku)^[5]) i The Lessers^[4]. W początkach 1965 roku wraz z Zygmuntem Kaczmarskim (gitara), Januszem Kaczmarskim (gitara) i Jerzym Fasińskim (perkusja), założył zespół Skaldowie w którym grał na gitarze basowej i na gitarze dwunastostrunowej^[1]. Pierwsze próby odbywały się w mieszkaniu braci Kaczmarskich, które mieściło się na trzecim piętrze przy ul. Józefa Sarego w Krakowie^[1]. Jesienią 1965 roku do grupy dołączył Andrzej Zieliński (kompozytor większości nowego repertuaru), a nieco później Jacek Zieliński (twórca nazwy zespołu)^[1][6]. Po pewnym czasie muzycy Skaldów nawiązali kontakt z kierownikiem muzycznym Radia Kraków, Andrzejem Jaroszewskim, który został później ich kierownikiem artystycznym i to on był tym, który zaproponował żeby wszystkie próby zespołu odbywały się w studiu nagraniowym rozgłośni (można je było również nagrywać)^[1]. Od tego momentu rozpoczął się rozwój kariery Skaldów, któremu towarzyszyły pierwsze sukcesy^[1]. Muzyk tryumfował wraz z zespołem podczas Krakowskich Giełd Piosenki oraz na IV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu i na Wiosennym Festiwalu Muzyki Nastolatków^[1]. Zrealizował pierwsze nagrania radiowe formacji i zarejestrował część nagrań na jej debiutancki album pt. Skaldowie z 1967 roku i Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał z 1968^[7] oraz jako jej członek wystąpił w filmach Cierpkie głogi i Mocne uderzenie (w 1966 roku ukazała się także EP-ka pt. Piosenki z filmu „Mocne uderzenie” – Muza, N 0462)^[1][2]. W sierpniu 1967 roku opuścił grupę, by dokładnie rok później powrócić do niej na krótko (zdjęcia z Feliksem Naglickim znalazły się na trzecim albumie Skaldów pt. Cała jesteś w skowronkach z 1969, w którego nagraniu nie brał udziału)^[4]. Ponownie pożegnał się z nią w grudniu 1968 roku i związał się z zespołem Czarne Perły, zaś w 1969 roku z Estradą Krakowską^[4]. W roku 1977 wraz z perkusistą i tak samo jak on, eks-Skaldem Jerzym Fasińskim założył zespół „Safe”, z którym do drugiej połowy roku 1978 koncertował w Niemczech (NRD i RFN) i Holandii^[4][8]. W skład grupy wchodzili także: Inez Kilkarska-Naglicka (śpiew), Marian Markiel (fortepian) i Marian Calik (śpiew, saksofon)^[8]. Po rozwiązaniu zespołu, wraz z żoną Inez zakładał kolejne grupy wyjazdowe, a były to: F. I. Safe, N. N. Station i Pacyfic^[4]. W 1981 roku Nagliccy postanowili wyemigrować na stałe do Szwajcarii, zaś w 1993 roku w Baden z ich inicjatywy powstała artystyczna „Piwnica u Inez”, w której występowali m.in. bracia Andrzej i Jacek Zielińscy^[4].

• Feliks Naglicki w bazie Discogs.com (ang.)