Francesco Foscari

Francesco Foscari
	65. doża Republiki Weneckiej
Okres	od 1423; do 1457
Poprzednik	Tommaso Mocenigo
Następca	Pasqual Malipiero
	Dane biograficzne
Dynastia	Foscari
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1373 ; Wenecja,; Republika Wenecka
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1457 ; Wenecja,; Republika Wenecka
Dzieci	Jacopo Foscari
	Multimedia w Wikimedia Commons

Francesco Foscari (ur. 19 czerwca 1373 w Wenecji, zm. 1 listopada 1457 tamże) – doża Wenecji w latach 1423-1457.

Początki kariery

Urodził się w zamożnej weneckiej rodzinie. W 1401 roku stanął na czele Weneckiej Rady Czterdziestu. Cztery lata później powierzono mu przewodnictwo Rady Dziesięciu, która w zastępstwie Rady Czterdziestu przejęła funkcję głównego organu władzy. W 1423 roku objął funkcję doży i wkrótce doprowadził do porozumienia z Florencją wymierzonego przeciwko władcy Mediolanu Filipowi Marii Viscontiemu.

Wojna z Mediolanem

W 1426 roku wojska weneckie zajęły Brescię. Podpisano wówczas układ pokojowy z Mediolanem, który jednak nie przetrwał długo i w 1433 roku Foscari znów zaatakował Mediolan. Żadnej ze stron nie udało się odnieść decydującego zwycięstwa i w 1436 roku w Ferrarze podpisano nowy układ pokojowy. W 1441 roku Foscari podjął kolejną próbę umocnienia pozycji Wenecji kosztem Mediolanu. Jego wojska zajęły Bolonię i Rawennę, przechylając w ten sposób układ sił na korzyść Wenecji. W 1443 roku Foscari zaatakował ponownie Mediolan. W 1446 roku siły weneckie sforsowały rzekę Addę i podchodząc w pobliże tego miasta. W 1447 roku zmarł władca Mediolanu Filip Maria Visconti, jednak Foscari kontynuował działania wojenne. Nie udało mu się jednak ostatecznie pokonać przeciwnika. Wyniszczającą obie strony wojnę zakończyło podpisanie w 1454 roku pokoju w Lodi, który utrzymał równowagę sił pomiędzy Wenecją, Florencją i Mediolanem.

Skutki wojny z Mediolanem

Zajęty walką z Mediolanem, Foscari nie udzielił wystarczającej pomocy zagrożonemu przez Turków Konstantynopolowi. W 1453 roku wojska tureckie zdobyły to miasto, co wywołało negatywne skutki dla handlu weneckiego ze Wschodem. Niepowodzenie to zachwiało pozycją weneckiego doży. Jego przeciwnicy oskarżyli go o zamordowanie admirała Piero Loredana i niesłuszne wygnanie jego syna. W październiku 1457 roku Forscariego zmuszono do ustąpienia z Rady Dziesięciu. Parę miesięcy później zmarł.

Bibliografia

Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.

Linki zewnętrzne

Doge di Venezia: Dogi. doge.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-01-16)]. (wł.).

Wieki VII – X	Paoluccio Anafesto (697–717) Marcello Tegalliano (717–726) Orso Ipato (726–737) pięciu magistri militum w latach 737–742 Domenico Leone Felice Cornicola Teodato Ipato Jovian Ceparius Giovanni Fabriciaco Teodato Ipato (742–755) Gaulo Galla (755–756) Domenico Monegario (756–764) Maurizio Galbaio (764–787) Giovanni Galbaio (787–804) Obelerio Antenoreo (804–811) Angelo Partecipazio (811–827) Giustiniano Partecipazio (827–829) Giovanni I Partecipazio (829–837) Pietro Tradonico (837–864) Orso I Partecipazio (864–881) Giovanni II Partecipazio (881–887 i ponownie 887-888) Pietro I Candiano (887) Pietro Tribuno (888–912) Orso II Partecipazio (912–932) Pietro II Candiano (932–939) Pietro Partecipazio (939–942) Pietro III Candiano (942–959) Pietro IV Candiano (959–976) Pietro I Orseolo (976–978) Vitale Candiano (978–979) Tribuno Memmo (979–991) Pietro II Orseolo (991–1009)
Wieki XI – XV	Otton Orseolo (1009–1026) Pietro Barbolano Centranico (1026–1032) Domenico Flabanico (1032–1043) Domenico Contarini (1043–1071) Domenico Selvo (1071–1084) Vitale Faliero (1084–1096) Vitale I Michiel (1096–1102) Ordelafo Faliero (1102–1117) Domenico Michiel (1117–1130) Pietro Polani (1130–1148) Domenico Morosini (1148–1156) Vitale II Michiel (1156–1172) Sebastiano Ziani (1172–1178) Orio Mastropiero (1178–1192) Enrico Dandolo (1192–1205) Pietro Ziani (1205–1229) Jacopo Tiepolo (1229–1249) Marino Morosini (1249–1252) Raniero Zeno (1252–1268) Lorenzo Tiepolo (1268–1275) Jacopo Contarini (1275–1280) Giovanni Dandolo (1280–1289) Pietro Gradenigo (1289–1311) Marino Zorzi (1311–1312) Giovanni Soranzo (1312–1328) Francesco Dandolo (1328–1339) Bartolomeo Gradenigo (1339–1342) Andrea Dandolo (1342–1354) Marino Faliero (1354–1355) Giovanni Gradenigo (1355–1356) Giovanni Delfino (1356–1361) Lorenzo Celsi (1361–1365) Marco Cornaro (1365–1367) Andrea Contarini (1367–1382) Michele Morosini (1382–1382) Antonio Veniero (1382–1400) Michele Steno (1400–1413) Tommaso Mocenigo (1413–1423) Francesco Foscari (1423–1457) Pasqual Malipiero (1457–1462) Cristoforo Moro (1462–1471) Mikołaj Tron (1471–1473) Niccolò Marcello (1473–1474) Pietro Mocenigo (1474–1476) Andrea Vendramino (1476–1478) Giovanni Mocenigo (1478–1485) Marco Barbarigo (1485–1486) Agostin Barbarigo (1486–1501)
Wieki XVI – XVIII	Leonardo Loredano (1501–1521) Antonio Grimani (1521–1523) Andrea Gritti (1523–1538) Pietro Lando (1538–1545) Francesco Donato (1545–1553) Marcantonio Trivisano (1553–1554) Francesco Veniero (1554–1556) Lorenzo Priuli (1556–1559) Giorolamo Priuli (1559–1567) Pietro Loredano (1567–1570) Alvise Mocenigo (1570–1577) Sebastiano Veniero (1577–1578) Nicolò da Ponte (1578–1585) Pasquale Cicogna (1585–1595) Marino Grimani (1595–1606) Leonardo Donato (1606–1612) Marcantonio Memmo (1612–1615) Giovanni Bembo (1615–1618) Nicolò Donato (1618–1618) Antonio Priuli (1618–1623) Francesco Contarini (1623–1624) Giovanni Cornaro (1624–1630) Nicolò Contarini (1630–1631) Francesco Erizzo (1631–1646) Francesco Molino (1646–1655) Carlo Contarini (1655–1656) Francesco Cornaro (1656–1656) Bertuccio Valiero (1656–1658) Giovanni Pesaro (1658–1659) Domenico Contarini (1659–1674) Nicolò Sagredo (1674–1676) Alvise Contarini (1676–1683) Marcantonio Giustinian (1683–1688) Francesco Morosini (1688–1694) Silvestro Valiero (1694–1700) Alvise Mocenigo (1700–1709) Giovanni Cornaro (1709–1722) Sebastiano Mocenigo (1722–1732) Carlo Ruzzini (1732–1735) Alvise Pisani (1735–1741) Pietro Grimani (1741–1752) Francesco Loredano (1752–1762) Marco Foscarini (1762–1763) Alvise Giovanni Mocenigo (1763–1779) Paolo Renier (1779–1789) Ludovico Manin (1789–1797)